Τέσυ Μπάιλα

Το ιστορικό μυθιστόρημα προσφέρει στον αναγνώστη από τη μια την απόλαυση της ταύτισης με ήρωες που πριν από λίγα ή πολύ περισσότερα χρόνια είχαν υπάρξει, και από την άλλη τη δυνατότητα να γνωρίσει πτυχές ιστορικών περιόδων όχι με μια κάπως άψυχη εξιστόρηση, αλλά με την ένταση της περιγραφής ενός γεγονότος από κάποιον που το έχει ζήσει. Στις  Άγριες Θάλασσες  οι χαρακτήρες δεν υποδύονται ιστορικές περσόνες. Είναι αυθεντικά άτομα του χτες που τις ανάσες τους ακόμα τις αφουγκράζονται κάποιοι. Με άλλα λόγια, αν έτσι κι αλλιώς η λογοτεχνική αφήγηση είναι μια μεταφορά του αναγνώστη από τη δική του ζωή στη ζωή ενός άλλου προσώπου, η ιστορική λογοτεχνική αφήγηση προσφέρει ακόμα κάτι περισσότερο – την ψευδαίσθηση πως ζήσαμε το χτες, το έχουμε αρκούντως γνωρίσει κι έτσι το σήμερα μπορούμε καλύτερα και να το κατανοήσουμε, αλλά και πλέον αποτελεσματικά –αν χρειαστεί– να του αντισταθούμε ή να το διαμορφώσουμε. Η Ιστορία δημιουργεί μνήμη. Ή μήπως η ανάγκη σύνθεσης μιας συγ...

Καταγραφή ενός προσωπικού κραδασμού; Αποτύπωση της αρμονίας; Μια περιχαρακωμένη περιοχή δεδομένων σκέψεων ή μια σαφής απεικόνιση ενός μετασχηματισμένου κόσμου; Τι ακριβώς είναι η λογοτεχνία; Μια παραγωγή λέξεων ικανών να νοηματοδοτήσουν το ατομικό και κοινωνικό μας επίπεδο ή ένα προϊόν της πεισματικής προσπάθειας μερικών ανθρώπων να αρθρώσουν έναν αληθινό λόγο; Μήπως τελικά είναι απλώς το μοναδικό αξιακό μέτρο που έχουμε για την αξιολόγηση ενός πολιτισμού, αφού σε κάθε εποχή οι αλήθειες που την χαρακτήριζαν ενσωματώνονταν μέσα στο λογοτεχνικό σύμπαν που συνέθετε ο πνευματικός της κόσμος; Σήμερα η ελληνική κοινωνία πάσχει καθολικά, ανήμπορη να δεχτεί το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας νέας, απόλυτα υποβαθμισμένης σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Οι Κασσάνδρες της εποχής επιμένουν να φωνάζουν ότι η καλή, σύμφωνα με τους όρους της κλασικής, λογοτεχνία , εξοστρακίζεται σιγά-σιγά από μια κοινωνία που έχει τόσο απόλυτα διαβρωθεί. Είναι σίγουρο όμως ότι, όπως έχει συμβεί και σε πα...

Από αριστερά:  Τάκης Κωνσταντακόπουλος, Γιάννης Χούμας, Μαργέττα Δούρα, Τέσυ Μπάιλα, Ελένη Χούμα, Νίκος Χούμας, Ματίνα Μιχαηλίδου. Φωτο: Πόπη Ξοφάκη για το BOOKIA.gr Το  vivlio-life  αναζήτησε τον  Γιάννη Χούμα , τον νεότερο γιο του ήρωα του βιβλίου « Άγριες θάλασσες », της  Τέσυ Μπάιλα , που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  Ψυχογιός ,  Μιλτιάδη Χούμα , για να μας απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις και έχει πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε και την άποψη της οικογένειας. Κύριε Χούμα, πώς γεννήθηκε η ιδέα να δώσετε τα αρχεία που κρατούσε ο πατέρας σας σαν επτασφράγιστο μυστικό ακόμα και από την οικογένειά του, με σκοπό να μαθευτεί η αξιοπρέπεια και το ήθος ενός απλού, μα τόσο ηρωικού ανθρώπου στο ευρύτερο κοινό; Απάντηση: Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας. Όλο το υλικό έγγραφα, αντικείμενα, και φωτογραφίες δεν ήταν επτασφράγιστο. Για να το αιτιολογήσω αυτό, επιτρέψτε μου να κάνω μία σύντομη αναφορά, πώς βρέθηκε και πώς συμπληρώθηκε αυτό τ...

Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων της ταξιδεύουμε στην ιστορία και τις παραδόσεις της χώρας μας!     Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με τι κόστος; Δεν υπάρχει κανένα κόστος όταν ασχολείσαι με ό,τι αγαπάς και για μένα η συγγραφή είναι μια πολύ αγαπημένη διαδικασία ζωής. Ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ ποιος επέλεξε ποιον, πάντως από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου το βιβλίο ήταν πάντα μια εσωτερική ανάγκη φυγής και, ξέρετε, κάθε ανάγκη γεννάει το μονοπάτι της για όπου θέλει να φτάσει.   Τι σημαίνει «γράφω» για σας; Σημαίνει κυρίως ελευθερία. Μια ελευθερία στο επίπεδο των αισθήσεων που μου επιτρέπει να εισχωρώ σε έναν κόσμο πιο αθώο, σε ένα ευρύτερο πεδίο αυτογνωσίας. Σημαίνει πως  ενσωματώνω στη συνείδησή μου μια άλλη, νέα διάσταση των πραγμάτων και αυτή η ενσωμάτωση και η τελική της έκφραση στο λευκό χαρτί είναι αυτό που συνομιλεί με την ψυχή μου. Αυτό σημαίνει η γραφή για μένα. Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας; Κάποιοι άνθρωποι...

Άγριες θάλασσες μα και καλόπλοες, άξενες και δεκτικές περιμένουν να υποδεχτούν τον αναγνώστη. Σκοτεινές και λαμπερές, με μυστικά και εγωισμό. Να τυλίγουν πότε με την ευεργετική γαλήνη τους το σκαρί της «Ευαγγελίστριας» και πότε να το ανασηκώνουν ψηλά, λες και θέλουν να το φτάσουν στον Θεό και να Του πουν: «Να, δες, η ναυτοσύνη βγάζει ήρωες σε δύσκολους καιρούς». Η κυρία Μπάιλα αφήνει στην άκρη τα κεντίδια και τις λιγωτικές μυρωδιές της κουζίνας, βγαίνει από τον γυναικείο ψυχισμό που έστησε στο «Μυστικό ήταν η ζάχαρη» για να παίξει ξανά μετά το «Ουίσκι μπλε» με τα κουπιά και τις λαγουδέρες, να ξεψαρίσει νέες ιστορίες και να μπαλώσει τις οφειλές του παρελθόντος. Οι «Άγριες θάλασσες» είναι ένα τελείως διαφορετικό κείμενο, εξίσου αριστοτεχνικό και καλογραμμένο, όμως με ένα διαφορετικό ύφος και στυλ που μου έδειξε ότι δεν είναι τυχαία λογοτέχνις η συγγραφεύς. Ο Μιλτιάδης Χούμας γεννήθηκε στη Σάμο το 1913 και πέθανε στον Πειραιά το 1989. Έθεσε το καΐκι του, την «Ευαγγελίστρια», στη δ...