Τέσυ Μπάιλα

  του Μάνου Κοντολέων Νομίζω πως με το έβδομο πλέον μυθιστόρημά της, η Τέσυ Μπάιλα δείχνει ξεκάθαρα το συγγραφικό της στίγμα. Ένα στίγμα που το χαρακτηρίζουν δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα έχει να κάνει με τους χρόνους όπου τα γεγονότα διαδραματίζονται – πρόκειται για ένα σχετικά πρόσφατο παρελθόν, κάπου μέσα στο κέντρο του 20ού αιώνα. Το άλλο έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειρίζεται τους ήρωές της. Αν σταθούμε στο πρώτο, θα διαπιστώσουμε πως τα μυθιστορήματα της Μπάιλα ομοιάζουν με ιστορικά κείμενα, αλλά στην ουσία περιγράφουν γεγονότα που εκείνοι που τα έζησαν στην πλειονότητά τους ακόμα ζούνε. Κυρίως τα χρόνια γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και λίγο πιο πριν ή και λίγο πιο μετά – σε κάθε περίπτωση, η Τέσυ Μπάιλα αφηγείται τις ζωές ανθρώπων που ο 21ος αιώνας δεν είναι ο αιώνας τους. Μέσα σε εκείνη, λοιπόν, την περίοδο ζούνε οι ήρωές της, γυναίκες και άνδρες. Τους βίους τους η συγγραφέας τούς χρησιμοποιεί κυρίως για να φωτίσει την εποχή όπου ζούνε και δευτερευόντως αυτο

Λέγε με Ισμαήλ - Η Τέσυ Μπάιλα ξανά στους δρόμους της Ιστορίας Κανείς δεν πεθαίνει τόσο φτωχός, ώστε να μην αφήνει τίποτα πίσω του», ισχυρίζεται ο Πασκάλ Με αφορμή αυτό τον στοχασμό ο Μπένγιαμιν συμπληρώνει: «Ούτε βεβαίως και καθόλου αναμνήσεις. Μόνο που αυτές δεν βρίσκουν πάντα ένα κληρονόμο. Ο μυθιστοριογράφος επιφορτίζεται με αυτή την κληρονομιά και σπάνια χωρίς βαθιά μελαγχολία». Η βαθιά μελαγχολία πλανάται πάνω από τις μνήμες που κληρονόμησε ως μυθιστοριογράφος η Τέσυ Μπάιλα από ένα συνταρακτικό επεισόδιο της Ιστορίας. Δεν ήταν, καθώς φαίνεται, η Μικρασιατική καταστροφή ο επίλογος της ελληνικής παρουσίας στην απέναντι μεριά του Αιγαίου. Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών έγινε με τα Σεπτεμβριανά του ’55 και τις απελάσεις του ’64. Η Μπάιλα επιχειρεί αυτό που μας λέει ο Λούκατς στην «θεωρία του μυθιστορήματος»: Με το πυκνό υφάδι του βιβλίου της αποδύεται σ’ έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία του χρόνου. Δημιουργεί ένα δικό της κόσμο πάνω στη σάρκα του χρόνου, ισορροπώντας σε αυτό που είναι