Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΖΑΝΑΚΗΣ γράφει για ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ στο fractal

Όσοι γνωρίζουν πρώτη φορά την συγγραφέα, Τέσυ Μπάιλα, θα ενθουσιαστούν, εκείνοι που την ξέρουν, απλά θα επιβεβαιώσουν πως πρόκειται για μια από τις κορυφαίες παρουσίες στη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία.

Το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο «Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές», εκδ. Ψυχογιός, αποτελεί άλλο ένα εξαιρετικό βιβλίο της Τ.Μπάιλα στο οποίο συμφύρονται όλα εκείνα τα ζωτικά στοιχεία για την ανθρώπινη ύπαρξη -έρωτας, φιλία, αγάπη- πλεγμένα αριστοτεχνικά όμως στον ιστορικό ιστό μιας ξεχωριστής περιόδου για την Κρήτη και την Ελλάδα –από τα τραγικά γεγονότα στο Μεγάλο Κάστρο στις 25 Αυγούστου του 1898, την Ένωση της Κρήτης το Δεκέμβρη 1913, ως τα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Ανέστης γέννημα-θρέμμα αυτής της πολυτάραχης περιόδου έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δικαιολογημένα τον αναδεικνύουν σε «επαναστάτη» της ζωής. Ένας άνθρωπος που μετουσιώνει τα ανυπέρβλητα εμπόδια της ζωής του σε τέχνη. Εκείνη την πρωτογενή μορφή τέχνης που του δίδαξαν ο Λεωνίδας σε σύμπραξη με την Κρητική φύση. Μέσα απ’ αυτήν υπερβαίνει κάθε μεγάλη απώλεια, άλλοτε φάρμακο κι άλλοτε αναλγητικό για τον ίδιο.

Περπατώντας ο ήρωας διαρκώς σε τεντωμένο σχοινί, ισορροπεί ενώ από κάτω του επικρέμεται μια άβυσσος. Πάνω σ’ αυτό το τεντωμένο σχοινί όχι μόνο θα πορευτεί αλλά θα συμπορευτεί με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς απ’ αυτόν αλλά με τη συγκολλητική ουσία του Ανθρωπισμού να διασφαλίζει την κοινή πορεία τους. Ο Μικέλε κι η κυρά Ευτέρπη αμιλλώνται τον ήρωα σε συναισθήματα και ανθρωπιά, πορευόμενοι από τελείως διαφορετικούς δρόμους ο καθένας.

Το σκηνικό της ζωής του ήρωα ο τόπος του που φλεγόμενος θα γιορτάσει την ένωση με τη μητέρα- Ελλάδα και λίγο μετά θα τον υπηρετήσει ως στρατιώτης στα πεδία των μαχών του Πολέμου στο γαϊτανάκι της παράνοιας και του θανάτου που αρχίζει να πλέκεται από τον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο και θα συνεχίσει να εκτυλίσσεται για πολλά χρόνια ακόμα.

Η ζωή του Ανέστη μοιάζει σαν ένα πέρασμα μέσα σ’ ένα φλεγόμενο πεδίο συναισθημάτων, εντάσεων, συγκρούσεων με το θάνατο να καιροφυλακτεί και τον Ανέστη να τον ξεγελά συνηθισμένος να παλεύει σε μαρμαρένια αλώνια.

Η Μπάιλα στηρίζει την αφήγησή της κυρίως στη μηδενική εστίαση και το ρόλο του αφηγητή-παντογνώστη. Αριστοτεχνικά πηγαινοέρχεται στο χωροχρόνο επιδιώκοντας να αφήσει το στίγμα του καθενός στον αναγνώστη που φρεσκάρει και την ιστορική του μνήμη, παράλληλα με την απόλαυση της ανάγνωσης. Το ύφος και η γλώσσα της άρτια ως συνήθως με το συναίσθημα να φορτίζει όσο και όπως πρέπει την έκφραση της συγγραφέα. Αλλά δεν μπορεί παρά να τονισθεί το πλήθος των προσωπικών παρεμβάσεων που η συγγραφέας παίρνει θέση απέναντι στα μεγάλα ζητήματα, τον πόλεμο, την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία.

 Ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που χαρακτηρίζεται το ίδιο εύκολα, ερωτικό, κοινωνικό, αντιπολεμικό, ιστορικό χωρίς να λαθεύει κανένας απ’ τους παραπάνω χαρακτηρισμούς.

Το καλλιτεχνικό –γιατί Τ. Μπάιλα δεν είναι μόνο λογοτέχνης- ταλέντο, αλλά κυρίως το ήθος της ανθρωποκεντρικής οπτικής όλων των έργων της, εγγυώνται την αναρρίχηση του έργου στην κορυφή του αναγνωστικού ενδιαφέροντος και προεξοφλούν αυτό που γίνεται και έως τώρα° Κάθε έργο της Τ. Μπάιλα να είναι καλύτερο από το προηγούμενο.

ΠΗΓΗ: Μιχάλης Τζανάκης Fractal