Η Τέσυ Μπάιλα στη στηλη "Ο συγγραφέας της Δευτέρας" του Βιβλίο και Παλιά Δαντέλα
Στο πλαίσιο της στήλης μας ΄΄ ο συγγραφέας της Δευτέρας ΄΄ η Τέσυ θα απαντήσει σε ερωτήσεις της Κικής Παπαδάτου και θα συζητήσει μαζί σας.
Ένα σύντομο βιογραφικό , τρία μικρά αποσπάσματα του τελευταίου βιβλίου της και μια σειρά ερωτήσεων θα μας βοηθήσουν να τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Η ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ κατάγεται από τη Σαντορίνη, αλλά γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού και Μετάφραση Λογοτεχνίας. Ασχολείται με τη φωτογραφία, και ατομικές εκθέσεις της έχουν φιλοξενηθεί στο Πανεπιστήμιο Gakugei της Ιαπωνίας, αλλά και στην Αθήνα. Είναι συντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα. Παράλληλα δημοσιεύει δοκίμια σε εφημερίδες και περιοδικά.
ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ :
1. TO ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ εκδ. Ελληνική Πρωτοβουλία 2009/ εκδ. Έναστρον 2013.
2. ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ εκδ. Δοκιμάκης 2011
3. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΗΤΑΝ Η ΖΑΧΑΡΗ Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2013
4. ΟΥΙΣΚΙ ΜΠΛΕ Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2014.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το βιβλίο '' ΟΥΙΣΚΙ ΜΠΛΕ '' που τα διάλεξα με μεγάλη δυσκολία - είναι αλήθεια - ανάμεσα σε τόσα που ήθελα να βάλω ...
'' Ο Μιχάλης γέμισε ένα δεύτερο ποτήρι ουίσκι και το πήρε στα χέρια του. Κοίταξε το φλογερό υγρό- φλογερή και η επιθυμία του να βρει ένα νέο πεπρωμένο στην Αμερική , έμοιαζε πιο δυνατή κι από το ποτό. Βουτηγμένη η ψυχή του μέσα στο αλκοόλ και την αγωνία για το άγνωστο το οποίο τον καλούσε έμοιαζε με τον πάγο έτσι όπως έλιωνε μέσα στο διαυγές υγρό.
Βουτηγμένη μέσα στη σκέψη του και η Εριέττα. Περνούσε διαρκώς μπροστά από τα μάτια του ντυμένη με εκείνο το μπλε φόρεμα το οποίο φορούσε όταν την είχε πρωτοδεί. Το ίδιο και η θάλασσα. Η θάλασσα που θα την απαρνιόταν για χάρη της Εριέττας, αν όλα πήγαιναν καλά κι εκείνος έβρισκε όσα αναζητούσε στη νέα του πατρίδα. Και τότε, ξαφνικά, του φάνηκε πως κάτι στο χρώμα του υγρού σιγά-σιγά άλλαζε και πως το ποτήρι στα χέρια του ήταν γεμάτο ουίσκι μπλε, λες και το μελί υγρό είχε πάρει ξαφνικά το χρώμα της θάλασσας, τη θάλασσας η οποία - ήταν σίγουρος, είχε άλλωστε το σημάδι της πάνω του - έρεε στις φλέβες του. ''Ένα ποτήρι ουίσκι μπλε. Μπλε σαν τη θάλασσα.. μπλε σαν το βελούδινο φόρεμα της Εριέττας' και η θάλασσα μπλε σαν την αγάπη της. Όλη μου η ζωή ένα ποτήρι ουίσκι μπλε '' μονολόγησε.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'' Λίγο πιο πέρα μια ομάδα άστεγων είχαν ανάψει φωτιά μέσα σ΄ένα τεράστιο βαρέλι και προσπαθούσαν να ζεσταθούν. Οι σπίθες πετάγονταν από το τσίγκινο βαρέλι κι άστραφταν κάθε τόσο, φωτίζοντας ελαφρά τα ταλαιπωρημένα τους πρόσωπα. Τα χέρια τους, κάτισχνα και βρόμικα, με σπασμένα νύχια και κομματιασμένα από τις πληγές και το κρύο, θάλεγε κανείς πως ήταν ξύλινα και από λεπτό σε λεπτό θα έπαιρναν φωτιά, έτσι όπως απλώνονταν για να ζεσταθούν. Από την απόσταση που τους κοιτούσε έμοιαζαν με ξύλινες μαριονέτες. Άπλωναν τα κοκαλιάρικα χέρια τους σε μια μυσταγωγική χορογραφία μπροστά στις φλόγες, αλλά οι τραχιές φωνές που έφταναν ως τ΄αυτιά του τους έκαναν να μοιάζουν με τέρατα της αποκάλυψης. Φιλονικούσαν ακατάπαυστα. Κάθε τόσο, όλο και κάποιοι πιάνονταν στα χέρια, σχεδόν πάντα χωρίς καμμιά φανερή αιτία, και ήταν τραγικά αστείο να βλέπει κανείς αυτά τα ανθρώπινα ναυάγια να φιλονικούν, τις περισσότερες φορές βγάζοντας άναρθρες κραυγές ή βρίζοντας ο ένας τον άλλον, όταν την ίδια στιγμή έμοιαζαν έτοιμοι να καταρρεύσουν. Γύρισε αλλού το πρόσωπό του. ''
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'' Ο Μιχάλης κοίταξε τους ανθρακωρύχους. Έμοιαζαν με μαύρα αγάλματα. Περίμεναν τη βροχή να ξεπλύνει τη συσσωρευμένη επάνω τους μουτζούρα. Δε μιλούσαν. Ένας από αυτούς έκλαιγε βουβά. Η σπαραγμένη ψυχή του κατρακυλούσε σε χιλιάδες δάκρυα από τα μάτια του και χάραζε ένα λιγνό, υγρό αυλάκι στο καρβουνιασμένο του πρόσωπο, αφήνοντας το λευκότερο στο πέρασμά του. Και ο Μιχάλης διαπίστωσε για πρώτη φορά πως και τα δάκρυα έχουν χρώμα. ''
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Προχωρούμε με ερωτήσεις που έθεσε στη συγγραφέα η Κική Παπαδάτου
1. Πώς προέκυψε να ασχοληθείτε με τη γραφή; Ήταν μια ανάγκη έκφρασης που υπήρξε από τα παιδικά/ εφηβικά σας χρόνια ή καλλιεργήθηκε με την ωριμότητα; Υπήρξε μια συγκεκριμένη αφορμή;
ΑΠ.Να σας πω την αλήθεια, η σχέση μου με το βιβλίο άρχισε από πολύ μικρή ηλικία. Διαβάζω από παιδί και η ενασχόλησή μου αυτή στάθηκε η αφορμή για μια προσωπική αναζήτηση στο χώρο του βιβλίου. Στην περίοδο της εφηβείας ήξερα ότι θα ήθελα να μπορώ να γράφω αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι ποτέ θα τα κατάφερνα τελικά. Μεγαλώνοντας ένιωσα ότι η συγγραφή θα γινόταν ο δρόμος μου, τότε που πια καλλιεργήθηκε στην ψυχή μου η ανάγκη της και ο δρόμος αυτός έγινε για μένα μονόδρομος. Έγινε μια βαθιά αναγκαιότητα.
2. Μια ανάμνησή σας σχετική με τη γραφή που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας.
ΑΠ.Η γοητεία της πρώτης φοράς. Τότε που γράφεις και νιώθεις πια ότι ολοκληρώνεται ένα κείμενο, βλέπεις να σχηματίζονται ήρωες που στην αρχή δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Θυμάμαι με πολλή αγάπη πως όταν έγραφα το πρώτο μου βιβλίο: «Το πορτρέτο της σιωπής» άνοιγα με λαχτάρα τον υπολογιστή μου για να γράψω έχοντας μια τεράστια αγωνία για το τι τελικά θα γίνει παρακάτω στην ιστορία. Μοιάζει οι ήρωες να βρίσκονται δίπλα σου και εσύ αφουγκράζεσαι τις εξομολογήσεις τους. Σε τραβούν από το μανίκι για να τους προσέξεις. Να τους δώσεις το χώρο τους. Είναι σαν να σου φωνάζουν: «Είμαι κι εγώ εδώ». Μέχρι εκείνη τη στιγμή η αυτονόμηση των ηρώων μού ήταν άγνωστη και ταυτόχρονα εξαιρετικά εντυπωσιακή.
3. Τους ήρωες των έργων σας, όταν τους σχεδιάζετε τους φαντάζεστε με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά κάποιου συγκεκριμένου προσώπου (π.χ. γνωστού, φίλου, συγγενή, περαστικού ακόμα και ηθοποιού, καλλιτέχνη κλπ); Έχουν δηλαδή σάρκα και οστά στη φαντασία σας; Αν ναι, φέρτε μας ένα παράδειγμα από ήρωα ή ηρωίδα βιβλίου σας.
ΑΠ. Όπως σας είπα και πριν οι ήρωες σταδιακά αυτονομούνται. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι γράφουν εκείνοι τη δική τους ιστορία. Στον αρχικό τους σχεδιασμό τους δίνω τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία σύμφωνα με τη γνώμη μου παραπέμπουν σε ό,τι οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες συμβολίζουν μέσα στο βιβλίο. Ωστόσο υπάρχουν ήρωες οι οποίοι βασίζονται σε πραγματικούς ανθρώπους. Στο βιβλίο μου «Το μυστικό ήταν η ζάχαρη» οι πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι άνθρωποι της ευρύτερης οικογένειάς μου, ως εκ τούτου κουβαλούν μαζί τους τα δικά τους συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αλλά και το «Ουίσκι μπλε» γράφτηκε με γνώμονα συγκεκριμένες πορείες ζωής και γι’ αυτό υπάρχουν και σ’ αυτό κάποιοι κρυμμένοι ήρωες με τα αληθινά τους χαρακτηριστικά.
4. Πείτε μας έναν αγαπημένο σας ποιητή και κάποιο στίχο που έχει χαραχτεί στη μνήμη σας.
.jpg)
ΑΠ. Τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη στον Οδυσσέα Ελύτη. Ασχολήθηκα με το έργο του περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια με αποτέλεσμα να γνωρίσω έναν άλλο κόσμο και μέσα από αυτόν να δω τα πράγματα αναβαπτισμένα στην παρθενική τους διάσταση. Δύσκολο να απομονώσει κανείς ένα στίχο από μια ποίηση, η φιλοσοφική διάσταση της οποίας είναι από μόνη της ένας σημαντικός παράγοντας του ήθους της. Ωστόσο με μαγεύει πάντα η φράση: «Πιάσε το πρέπει από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι» και γι’ αυτό το λόγο τη χρησιμοποίησα ως μότο στο δεύτερο μέρος του βιβλίου «Το μυστικό ήταν η ζάχαρη».
5. Έχετε νοιώσει ποτέ, ότι το έργο σας από τη στιγμή που έφυγε από την «προστασία» σας και με την έκδοσή του απευθύνθηκε στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, «τροποποιήθηκε», «μεταφράστηκε» διαφορετικά, μετουσιώθηκε, «άλλαξε» η οπτική σε κάποια σημεία του, από τους εκδότες , τους αναγνώστες και ίσως από τους κριτικούς.
ΑΠ. Σε ό,τι αφορά την τροποποίηση από εκδότη αν τυχόν εννοείτε , αν εξαιρέσει κανείς την πρώτη έκδοση του «Πορτρέτου της σιωπής» στην οποία το κείμενο εμφανίστηκε με λάθη που πριν δεν υπήρχαν δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα ποτέ κάτι τέτοιο. Οι καλοί εκδότες σέβονται το κείμενο και σε καμιά περίπτωση δεν το «τροποποιούν». Από τη στιγμή όμως που ένα βιβλίο κυκλοφορήσει είναι μοιραίο κάθε αναγνώστης να το βλέπει από διαφορετική οπτική γωνία και ανάλογα με αυτή να το ερμηνεύει. Κάθε κείμενο κρύβει μέσα του αλήθειες για να τις εντοπίσει ο αναγνώστης και ανάλογα με τα προσωπικά του ενδιαφέροντα εκείνος το προσεγγίζει. Αυτό είναι θεμιτό και ταυτόχρονα πολύ γοητευτικό για έναν συγγραφέα. Συχνά μπορεί να ανακαλύψει και ο ίδιος πράγματα που ίσως δεν είχε σκεφτεί. Στοιχεία που πιθανώς πέρασαν στο έργο υποσυνείδητα και ένα ασκημένο αναγνωστικό μάτι, είτε πρόκειται αναγνώστη είτε κριτικού, μπορεί να εντοπίσει. Η έκθεση είναι προϋπόθεση της συγγραφής. Άλλωστε, πιστεύω ότι κάθε κείμενο ορίζει τελικά σε ένα βαθμό τις πιθανές ερμηνείες του αλλά κυρίως τους πιθανούς αναγνώστες του.
6. Υπάρχουν κάποια πρόσωπα που θα θέλατε να ευχαριστήσετε για την βοήθεια που σας έδωσαν στο χτίσιμο της συγγραφικής καριέρας σας;
ΑΠ. Θα ήταν μεγάλη μου παράλειψη να μην μιλήσω για τον Δημήτρη Στεφανάκη, τον συγγραφέα που στέκεται δίπλα μου από την πρώτη στιγμή. Η φιλία του με τιμά και η συνεργασία μας, τόσο στο περιοδικό Κλεψύδρα, όσο και στη Λέσχη Πολιτισμού που δημιουργήσαμε είναι άψογη. Η συγγραφέας και μεταφράστρια Κώστια Κοντολέων από την άλλη είναι ο άνθρωπος ο οποίος πίστεψε από την πρώτη στιγμή σε εμένα και είναι δίπλα μου συνεχώς, συχνά με συμβουλεύει και είναι κοντά μου με μεγάλη αγάπη. Ξεχωρίζω επίσης τη φιλία μου με τη συγγραφέα Αφροδίτη Βακάλη για πολλούς λόγους. Η Αφροδίτη είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος και συγγραφέας, ευφυής, με πολύ χιούμορ και πολλή αγάπη για τους φίλους της. Οφείλω όμως και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Έφη Ριζά του Έναστρον για την πολύτιμη φιλία της και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε να με εντάξει στο δυναμικό του περιοδικού Κλεψύδρα, σχεδόν στα πρώτα μου μόλις βήματα στο χώρο.
7. Στα πλαίσια του καλλιτεχνικού project “Future Library” η Μάργκαρετ Άτγουντ, έγραψε ένα έργο το οποίο θα εκδοθεί σε 100 χρόνια. Μέχρι τότε δε θα μπορεί να το διαβάσει κανείς. Συνεπώς το έργο απευθύνεται στις επόμενες γενεές. Πώς σας φαίνεται αυτή η ιδέα; Ποιο σημερινό δημιούργημα θα θέλατε οπωσδήποτε να διατηρηθεί ώστε να το παραλάβουν οι επόμενες γενεές;
 |
| Τέσυ Μπάιλα, Πόπη Γαλάτουλα, Μάργκαρετ Άτγουντ |
ΑΠ. Είχα τη χαρά να πάρω μια συνέντευξη στην Μάργκαρετ Άτγουντ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στην Αθήνα τον περασμένο Σεπτέμβριο για λογαριασμό του περιοδικού literature.gr. Τότε λοιπόν είχα κάνει στην ίδια αυτή την ερώτηση και μεταξύ άλλων μου είχε απαντήσει: «η Μελλοντική Βιβλιοθήκη, αν και είναι μακριά πιστεύω ότι είναι μια υπέροχη ιδέα, είναι ένα πείραμα για το τι είναι το βιβλίο, για το χρόνο και κάτι ελπιδοφόρο για το βιβλίο μια και προϋποθέτει ότι θα υπάρχουν αναγνώστες και πως οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονται ακόμα για το διάβασμα και δεν θα έχουμε καταστραφεί ως ανθρωπότητα. Όλα αυτά είναι πολύ αισιόδοξα».
Πιστεύω και εγώ πως πρόκειται για ένα αισιόδοξο πείραμα αλλά δεν σας κρύβω πως, σε αντίθεση με εκείνη, η οποία όπως μου είπε δεν ενδιαφέρεται καθόλου, θα ήθελα να δω τις αντιδράσεις των αναγνωστών στα βιβλία μου. Και βέβαια θα ήθελα παράλληλα να καταφέρει ένα βιβλίο μου να αντέξει στο χρόνο, ανεξάρτητα από το πείραμα και τις χρονοκάψουλες.
Από την άλλη, για να απαντήσω και στο δεύτερο μέρος της ερώτησης, είναι πολύ δύσκολο να διαλέξει κανείς να διατηρήσει ένα δημιούργημα όταν η παγκόσμια λογοτεχνία είναι γεμάτη συγκλονιστικά έργα. Ο Ερνέστο Σάμπατο, είχε γράψει πως: «Στον σύγχρονο κόσμο που τον έχει εγκαταλείψει η φιλοσοφία, που τον έχουν κατακερματίσει οι εκατοντάδες επιστημονικές εξειδικεύσεις, μας έμεινε το μυθιστόρημα σαν έσχατο παρατηρητήριο απ’ όπου μπορείς να αγκαλιάσεις την ανθρώπινη ζωή σαν σύνολο». Θα προσπαθούσα λοιπόν να επιλέξω ένα τέτοιο βιβλίο. Τέτοια «παρατηρητήρια» μπορεί να βρει κανείς στο έργο του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, των μεγάλων κλασικών μυθιστοριογράφων.
8. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να πρεσβεύει η σημερινή λογοτεχνία στην Ελλάδα της κρίσης;
ΑΠ. Μα αυτό που πρεσβεύει πάντα. Ένα πνευματικό αντιστύλι στο οποίο μπορεί να στραφεί ο άνθρωπος, να ακουμπήσει επάνω του και να επαναπροσδιορίσει τις ανθρώπινες συντεταγμένες του. Η λογοτεχνία δεν είναι πάρεργο μερικών ανθρώπων αλλά μια καθολική ανάγκη της κοινωνίας. Έχει τη δύναμη να μας διαποτίζει με την αισθητική της και αυτό το κάνει ωσμωτικά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αυτή είναι η μεγάλη της δύναμη. Σε περιόδους κρίσης, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, μπορεί να γίνει αρωγός μιας επαναστατικής σκέψης, αφού μόνο η γνώση μπορεί να γίνει αφορμή για επανάσταση και να καθαρίσει τα θολωμένα από την κρίση μάτια.
9. Αν έπρεπε να δώσετε μια συμβουλή σε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το γράψιμο, ποια θα ήταν;
ΑΠ. Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο αλλά δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Ο άνθρωπος που θέλει να ασχοληθεί με το γράψιμο ξέρει από μόνος του πως μόνο αν παραμείνει πάντοτε αναγνώστης θα μπορέσει να πετύχει! Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Η συγγραφική αυτοπεποίθηση, η αφοσίωση και η απαιτούμενη υπομονή χτίζονται κατά την αναγνωστική διαδικασία και αυτή είναι η μόνη πολύτιμη συμβουλή.
10. Αν για κάποιο λόγο δε μπορούσατε ή δε θέλατε να ξαναγράψετε, ποιο υποκατάστατο θα βρίσκατε να καλύπτει το κενό αυτής σας της ανάγκης;ΑΠ. Ελπίζω να μην έρθει μια τέτοια στιγμή. Αν όμως για κάποιο λόγο συνέβαινε κάτι τέτοιο θα έκανα αυτό που κάνω πάντα. Θα συνέχιζα να διαβάζω. Παράλληλα, λατρεύω την τέχνη της φωτογραφίας και πιστεύω ότι είναι ένας ακόμη τρόπος να εκφράσει κανείς ό,τι τον προβληματίζει ή ό,τι ακουμπά τις αισθήσεις του και να το καταγράψει επάνω σε ένα λευκό χαρτί. Θα συνέχιζα λοιπόν να ασχολούμαι με τη φωτογραφία και θα άκουγα πολλή μουσική.
11. Ένα βιβλίο που διαβάσατε τελευταία και θα θέλατε να μας το προτείνετε. (Δεν είναι απαραίτητο να είναι αποκλειστικά, μυθιστόρημα)ΑΠ. Δύσκολη ερώτηση. Θα σας πω γι’ αυτό που διαβάζω τώρα. «Η κρύπτη των Καπουτσίνων», του σπουδαίου Γερμανού συγγραφέα Γιόζεφ Ροτ. Μια σπαρακτική κραυγή αποχαιρετισμού μιας γερασμένης αυτοκρατορίας. Εξαιρετικό βιβλίο.
12. Υπάρχει κάποιο θέμα που θα αποφεύγατε συνειδητά να διαπραγματευθείτε σε επόμενο βιβλίο σας;
ΑΠ. Νομίζω πως όχι. Ή, για να είμαι ειλικρινής, ίσως να μην μπορούσα να διαπραγματευτώ κάποιο θέμα που σχετίζεται με οδυνηρά βιώματα.
Ίσως πάλι η διαπραγμάτευσή του να ήταν ο τρόπος της διαφυγής από αυτό, δεν ξέρω, τι να σας πω.
13. Πείτε μας έναν καλλιτέχνη που θαυμάζετε το έργο του.ΑΠ. Πολλούς! Όμως θα ήθελα να ξεχωρίσω τη σεμνότητα και την ευπρέπεια του Λεωνίδα Καβάκου στον εκρηκτικό τους συνδυασμό με το πηγαίο του ταλέντο. Ο Λεωνίδας Καβάκος διαπρέπει στον κόσμο της μουσικής σε παγκόσμιο επίπεδο και παράλληλα συμβολίζει την Ελλάδα, όπως αυτή έπρεπε να είναι, γι’ αυτό τον λόγο τον θαυμάζω απεριόριστα.
14. «Ονειρεύομαι μια Ελλάδα…..» συνεχίστε την πρόταση, γράφοντας μια μικρή παράγραφο.
ΑΠ. …που επιμένει να αντιστέκεται σε ό,τι την εκμηδενίζει. Κι αυτό σημαίνει ένα κράτος που σέβεται τα βασικά δικαιώματα του πολίτη, που του εξασφαλίζει ισονομία, δικαιοσύνη, παιδεία, εργασία, υγεία. Μια Ελλάδα όπως αυτή που έκλεισε ο Ελύτης μέσα στο «Άξιον Εστί», την Ελλάδα της αξιοπρέπειας μέσα στην ιστορική της συνέχεια. Κάπως έτσι την ονειρεύομαι.
15. Εσείς τι θα θέλατε να μας ρωτήσετε;ΑΠ. Τι πιθανότητες έχει η λογοτεχνία να καθορίσει τη συνείδηση των ανθρώπων σε μια τόσο δύσκολη εποχή όπως είναι η σημερινή; Πιστεύετε στην κοινωνική αποστολή της λογοτεχνίας;
Σας ευχαριστώ πολύ!
ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΛΟΥΡΗ - Για το e-group ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ ΔΑΝΤΕΛΛΑ
ΚΙΚΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ - Για τη συνεντεύξη στη συγγραφέα.
Σχόλια