Το μυστικό ήταν η ζάχαρη στο cretablog.gr από τη Βασιλική Μολφέση
http://cretablog.gr/politismos/logotexnia/item/36236-to-vivlio-sta-xeria-kai-tin-apopsi-tis-vasilikis-to-mystiko-itan-i-zaxari-tis-tesy-baila
Καταπληκτικό το βιβλίο της Τέσυ Μπάϊλα «Το μυστικό ήταν η ζάχαρη» μας μεταφέρει εικόνες, μυρωδιές και μνήμες από την προπολεμική Κρήτη έως σήμερα.
Ένα βιβλίο με πλούσια πλοκή σε εικόνες, περιπέτεια και δράση, με πολύ έντονες περιγραφές , ζωντανούς χαρακτήρες, και γραμμένο με πολύ ωραία τεχνική και γλώσσα που κάνει τον αναγνώστη να ταυτίζεται με κάθε ήρωα και να συμμετέχει μαζί του σε κάθε γεγονός και να βιώνει τα συναισθήματά του. Μέσα από τη ζωή μιας οικογένειας, τους συγχωριανούς της, τους συγγενείς και τους φίλους, ο αναγνώστης γνωρίζει ιστορίες και θρύλους της Κρήτης, ακούει μαντινάδες και ριζίτικους σκοπούς, γνωρίζει την ιστορία του νησιού, την νοοτροπία των κατοίκων του, τη βεντέτα, τα ήθη και τα έθιμα, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, μυρίζει την τσικουδιά, το βασιλικό της μάνας Κωνσταντάκαινας, τα ξεροτήγανα, τα καλιτσούνια, συμμετέχει στο μάζεμα των ελαιόδεντρων και μαθαίνει να βάζει μια στάλα ζάχαρη στο φαΐ, στα γλυκά και στη ζωή του για να αντέχει. Μαθαίνει την λεβεντιά και τον ηρωισμό των Κρητικών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το φόρο αίματος που πλήρωσε το νησί για την αντίστασή του στην Κατοχή, ακούει τις ναζιστικές μπότες να περιπολούν το Αρμενοχώρι και αγωνιά για την τύχη των ηρώων του βιβλίου. Ζει τις πληγές τους στο κορμί μα πιο πολύ στην ψυχή τους και στη ψυχή των μικρών παιδιών αντικρύζοντας τα αποτρόπαια εγκλήματα των Γερμανών κατακτητών, τους απαγχονισμούς στον Πλάτανο της πλατείας, την πείνα, την εξαθλίωση, τους πυροβολισμούς, τα βασανιστήρια της Μαρίτσας και του Σήφη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, την φρίκη, τον τρόμο, τον πόνο, την οργή και τα βάσανα ενός απροστάτευτου λαού απέναντι σε ό,τι χειρότερο γνώρισε η ανθρωπότητα τον εικοστό αιώνα. Από την Κρήτη ταξιδεύει με την Κατίνα και την Αντωνία στον Πειραιά, στην Δραπετσώνα με τις προσφυγικές παράγκες της , τους τεκέδες, κι αργότερα στα διαμερίσματα της αντιπαροχής. Η Κατίνα , η μικρότερη κόρη της οικογένειας εξιστορεί με απόγνωση αλλά και περηφάνια το παρελθόν της και βρίσκει τη δύναμη να το αγαπήσει. Εξιστορεί την δύσκολη ζωή της με τον Θέμελη, την πείνα, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, τη ζήλεια και τον παραλογισμό του, τον ζυγό του, μια φυλακή που κλείδωσε την ψυχή της, κομματιάζοντας τα φτερά της, εξαθλιώνοντας και λεηλατώντας τη, μα και την αγάπη της, την ελπίδα και την συγχώρεση. Και δυο όμορφες εκφράσεις από τους γονείς της Κατίνας που χαρακτηρίζουν την Κρήτη: «Όλη η ζωή ένα τίποτα», συνήθιζε να λέει ο Κωνσταντής, σαν έπινε μια τσικουδιά παραπάνω. «Βαστά μόνο όσο βαστά ένα πεντοζάλι, μα για τη χορτάσεις πρέπει να είσαι πρώτος στο χορό, να βαρείς το πόδι σου στη γη κι αυτή να ανοίγει από την πεθυμιά να σε χορτάσει, ειδαλλιώς , σαν είσαι από δαύτους που σέρνονται, χαράμι πάει η ζωή, πεταμένη σας λέω, να τηνε φάνε τα σκυλιά καλύτερα». «Τύχη χρειάζονται να χουν οι τσούπρες κόρη μου, μήτε ομορφιά, μήτε πλούτη, μήτε πολλά λιόδεντρα να λιομαζώχνουν. Τύχη πάνω απ΄ όλα! Ο γάμος είναι σαν τη ζωή κι αυτός, μοιάζει με παραμύθι, Κατινάκι μου. Μια που αρχίζεις να το μιλείς , δεν ξέρεις αν θα χει δράκους ή πριγκιπόπουλα. Μα και δράκος να βγει στη μέση τση ιστορίας, πρέπει να αποσώσεις το διάβασμά σου, να διαβάσεις το βιβλίο που σου γραψε η ζωή μέχρι την τελευταία του σελίδα. Μπορεί στο τέλος να μοιάζουν οι καρδιές, μπορεί και όχι. Μα να θυμάσαι, πως πρέπει να υπονομεύεις, ειδαλλιώς, μαύρη θα γίνει η ζωή σου κι άραχνη».
Καταπληκτικό το βιβλίο της Τέσυ Μπάϊλα «Το μυστικό ήταν η ζάχαρη» μας μεταφέρει εικόνες, μυρωδιές και μνήμες από την προπολεμική Κρήτη έως σήμερα.
Ένα βιβλίο με πλούσια πλοκή σε εικόνες, περιπέτεια και δράση, με πολύ έντονες περιγραφές , ζωντανούς χαρακτήρες, και γραμμένο με πολύ ωραία τεχνική και γλώσσα που κάνει τον αναγνώστη να ταυτίζεται με κάθε ήρωα και να συμμετέχει μαζί του σε κάθε γεγονός και να βιώνει τα συναισθήματά του. Μέσα από τη ζωή μιας οικογένειας, τους συγχωριανούς της, τους συγγενείς και τους φίλους, ο αναγνώστης γνωρίζει ιστορίες και θρύλους της Κρήτης, ακούει μαντινάδες και ριζίτικους σκοπούς, γνωρίζει την ιστορία του νησιού, την νοοτροπία των κατοίκων του, τη βεντέτα, τα ήθη και τα έθιμα, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, μυρίζει την τσικουδιά, το βασιλικό της μάνας Κωνσταντάκαινας, τα ξεροτήγανα, τα καλιτσούνια, συμμετέχει στο μάζεμα των ελαιόδεντρων και μαθαίνει να βάζει μια στάλα ζάχαρη στο φαΐ, στα γλυκά και στη ζωή του για να αντέχει. Μαθαίνει την λεβεντιά και τον ηρωισμό των Κρητικών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το φόρο αίματος που πλήρωσε το νησί για την αντίστασή του στην Κατοχή, ακούει τις ναζιστικές μπότες να περιπολούν το Αρμενοχώρι και αγωνιά για την τύχη των ηρώων του βιβλίου. Ζει τις πληγές τους στο κορμί μα πιο πολύ στην ψυχή τους και στη ψυχή των μικρών παιδιών αντικρύζοντας τα αποτρόπαια εγκλήματα των Γερμανών κατακτητών, τους απαγχονισμούς στον Πλάτανο της πλατείας, την πείνα, την εξαθλίωση, τους πυροβολισμούς, τα βασανιστήρια της Μαρίτσας και του Σήφη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, την φρίκη, τον τρόμο, τον πόνο, την οργή και τα βάσανα ενός απροστάτευτου λαού απέναντι σε ό,τι χειρότερο γνώρισε η ανθρωπότητα τον εικοστό αιώνα. Από την Κρήτη ταξιδεύει με την Κατίνα και την Αντωνία στον Πειραιά, στην Δραπετσώνα με τις προσφυγικές παράγκες της , τους τεκέδες, κι αργότερα στα διαμερίσματα της αντιπαροχής. Η Κατίνα , η μικρότερη κόρη της οικογένειας εξιστορεί με απόγνωση αλλά και περηφάνια το παρελθόν της και βρίσκει τη δύναμη να το αγαπήσει. Εξιστορεί την δύσκολη ζωή της με τον Θέμελη, την πείνα, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, τη ζήλεια και τον παραλογισμό του, τον ζυγό του, μια φυλακή που κλείδωσε την ψυχή της, κομματιάζοντας τα φτερά της, εξαθλιώνοντας και λεηλατώντας τη, μα και την αγάπη της, την ελπίδα και την συγχώρεση. Και δυο όμορφες εκφράσεις από τους γονείς της Κατίνας που χαρακτηρίζουν την Κρήτη: «Όλη η ζωή ένα τίποτα», συνήθιζε να λέει ο Κωνσταντής, σαν έπινε μια τσικουδιά παραπάνω. «Βαστά μόνο όσο βαστά ένα πεντοζάλι, μα για τη χορτάσεις πρέπει να είσαι πρώτος στο χορό, να βαρείς το πόδι σου στη γη κι αυτή να ανοίγει από την πεθυμιά να σε χορτάσει, ειδαλλιώς , σαν είσαι από δαύτους που σέρνονται, χαράμι πάει η ζωή, πεταμένη σας λέω, να τηνε φάνε τα σκυλιά καλύτερα». «Τύχη χρειάζονται να χουν οι τσούπρες κόρη μου, μήτε ομορφιά, μήτε πλούτη, μήτε πολλά λιόδεντρα να λιομαζώχνουν. Τύχη πάνω απ΄ όλα! Ο γάμος είναι σαν τη ζωή κι αυτός, μοιάζει με παραμύθι, Κατινάκι μου. Μια που αρχίζεις να το μιλείς , δεν ξέρεις αν θα χει δράκους ή πριγκιπόπουλα. Μα και δράκος να βγει στη μέση τση ιστορίας, πρέπει να αποσώσεις το διάβασμά σου, να διαβάσεις το βιβλίο που σου γραψε η ζωή μέχρι την τελευταία του σελίδα. Μπορεί στο τέλος να μοιάζουν οι καρδιές, μπορεί και όχι. Μα να θυμάσαι, πως πρέπει να υπονομεύεις, ειδαλλιώς, μαύρη θα γίνει η ζωή σου κι άραχνη».
Σχόλια