Τέσυ Μπάιλα: «Το παραμύθι της βροχής»…του Θεοχάρη Παπαδόπουλου

«Το μόνο που απαιτείται είναι να αφήσεις τα μάτια της ψυχής σου να ανοίξουν διάπλατα για να δουν τα μυστικά που συνδέουν τους ανθρώπους όταν αποφασίσουν να πετάξουν από πάνω τους τα γεωγραφικά τους όρια και τότε θα αντιληφθείς ότι οι άνθρωποι είναι παντού τόσο όμορφοι και τόσο ίδιοι, είτε μιλούν μια κοινή γλώσσα είτε όχι. Καμιά φορά αλλάζουν μόνο το χρώμα ή οι συνήθειες. Τα υπόλοιπα όμως είναι ολόιδια και οι άνθρωποι παντού μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια λάθη, τις ίδιες σκέψεις. Φτάνει μόνο να ξέρει να δίνει ο ένας το χέρι στον άλλον, σε μια ιερή χορογραφία συναδέλφωσης»
http://www.dimoi-news.gr/article_read.php?id=29168

Ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα, που έχει ο άνθρωπος είναι και αυτό του σκοπού για τον οποίο βρέθηκε στη ζωή. Σε αυτό το ερώτημα υπάρχουν δυο αντικρουόμενες απόψεις: Η πρώτη άποψη υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος είναι ταγμένος σε κάποιο σκοπό, ότι ένα αόρατο χέρι τον προορίζει και τον οδηγεί και ότι οι αποφάσεις του είναι προκαθορισμένες, έστω και αν ο ίδιος δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Η δεύτερη άποψη υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος καθορίζει τη μοίρα του, σύμφωνα με τις αποφάσεις, που παίρνει. Όμως, οι αποφάσεις είναι δικές του, είναι συνειδητές και τα αποτελέσματα βγαίνουν από τις πράξεις του, στις δεδομένες κοινωνικές συνθήκες.

Τέτοιες σκέψεις μας έρχονται στο νου, διαβάζοντας το βιβλίο της Τέσυ Μπάιλα: «Το παραμύθι της βροχής». Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, όπου η συγγραφέας, μέσα από δαιδαλώδεις περιπέτειες και περιγραφές αφήνει να φανεί ότι ισχύει η πρώτη άποψη, δηλαδή, ότι ένα αόρατο χέρι καθορίζει τις αποφάσεις μας, τις πράξεις μας, αλλά και τα αποτελέσματα, που προκύπτουν από αυτές. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι με την παραπάνω άποψη, θα πρέπει να τονίσουμε το λογοτεχνικό ύφος της αφήγησης, τον ρέοντα λόγο, την πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και τις ζωντανές περιγραφές. Εξάλλου, η ίδια η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου της ξεφεύγει από την άποψη, που κυριαρχεί στο έργο της, γράφοντας: «Μόνοι ή με τους συνεπιβάτες μας. Σʼ αυτό το ταξίδι είμαστε μόνοι ή μαζί τους, αλλά πάντως εμείς διαλέγουμε.»

Περνώντας μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος της Τέσυ Μπάιλα: «Το παραμύθι της βροχής», ταξιδεύουμε στη μακρινή Ιαπωνία, όπου η συγγραφέας μας περιγράφει τον γιαπωνέζικο πολιτισμό και την ιαπωνική φιλοσοφία σε σύγκριση με την ελληνική. Συναντάμε γκέισες, που λικνίζονται σε λάγνους χορούς, ειδυλλιακά τοπία με ανθισμένες κερασιές, ήχους από παραδοσιακά όργανα της Ιαπωνίας. Όμως, είναι όλα όμορφα και ειδυλλιακά, όπως φαίνονται; Πίσω από τη μάσκα της γκέισας, κρύβεται η καταπιεσμένη γυναίκα, που έχει κι εκείνη δικαίωμα στον έρωτα και στη μητρότητα, όπως κάθε άλλη γυναίκα και τα διεκδικεί ακόμα κι αν γνωρίζει πως αυτό θα είναι η καταστροφή της.

Θα πρέπει να τονίσουμε ότι ένα μέρος της πλοκής του μυθιστορήματος, διαδραματίζεται στη Φουκουσίμα. Ο σεισμός των εννιά ρίχτερ, που περιγράφεται, οι ανεπανόρθωτες καταστροφές στα πυρηνικά εργοστάσια, κάνουν το έργο τραγικό, αν σκεφτεί κανείς ότι το μυθιστόρημα ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβρη του 2010, αρκετούς μήνες πριν την αληθινή καταστροφή της Φουκουσίμα τον Μάρτη του 2011, γεγονός, που αναφέρει και η ίδια η συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου της.

Θα κλείσουμε αυτό το υπέροχο ταξίδι, που μας χάρισε η Πειραιώτισσα συγγραφέας Τέσυ Μπάιλα, στο μυθιστόρημα «Το παραμύθι της βροχής», παραθέτοντας ένα απόσπασμα με διεθνιστικό μήνυμα για τη συναδέλφωση των λαών: «Το μόνο που απαιτείται είναι να αφήσεις τα μάτια της ψυχής σου να ανοίξουν διάπλατα για να δουν τα μυστικά που συνδέουν τους ανθρώπους όταν αποφασίσουν να πετάξουν από πάνω τους τα γεωγραφικά τους όρια και τότε θα αντιληφθείς ότι οι άνθρωποι είναι παντού τόσο όμορφοι και τόσο ίδιοι, είτε μιλούν μια κοινή γλώσσα είτε όχι. Καμιά φορά αλλάζουν μόνο το χρώμα ή οι συνήθειες. Τα υπόλοιπα όμως είναι ολόιδια και οι άνθρωποι παντού μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια λάθη, τις ίδιες σκέψεις. Φτάνει μόνο να ξέρει να δίνει ο ένας το χέρι στον άλλον, σε μια ιερή χορογραφία συναδέλφωσης.»









Θεοχάρης Παπαδόπουλος
02-11-2012


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές από τον Δημήτρη Κώτσο

ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΑΝ ΠΟΛΙΝ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ