Η αναγνωστική προσέγγιση της Μαρίας Ντότσικα στο Παραμύθι της Βροχής


Το παρακάτω κείμενο έστειλε η καλή φίλη και συγγραφέας Μαρία Ντότσικα και την ευχαριστώ πολύ!!!
 
Λίγες σκέψεις για «Το Παραμύθι της Βροχής»

Το Παραμύθι της βροχής αισθάνομαι ότι είναι μια γραφή που ανιχνεύει την εκπλήρωση του πόθου για την αληθινή ζωή. Οι δρόμοι της συγγραφικής σκέψης φαίνεται πως γλιστρούν στο χθες διαπερνώντας γεωγραφικά και φιλοσοφικά σύνορα, προκειμένου να οδηγήσουν στην κάθαρση και άρα στη λύτρωση τη βασική ηρωίδα, αλλά και να ολοκληρώσουν την πορεία ζωής και δράσης των «παρακείμενων» αυτής ηρώων. Άνθρωποι, σαν εσένα, σαν εμένα, σαν τον καθένα, οσμίζονται ότι η ζωή τούς περιμένει με τις απαντήσεις για τα ερωτήματα και τις αγωνίες τους ή με καλύτερα ερωτήματα εκεί που η τόλμη τους θα τους ταξιδέψει.

Κυρίαρχες δυο γυναίκες, προερχόμενες από διαφορετικούς αλλά ίσως και παρόμοιους κόσμους, συναντούν την αρσενική αφόρμηση για την εσωτερική τους επανάσταση. Στη φαινομενικά ανερμάτιστη πορεία του επαναστατημένου «εγώ» τους, που κατά το μάλλον ή ήττον υπονομεύεται από την αφυδάτωση της ανασφάλειας, συμπορεύονται με την αρσενική μορφή της ασφάλειας. Πώς να μην την αγκαλιάσουν αυτή τη θαλπωρή, αλλά και πώς μετά να μην απομακρυνθούν από αυτή αναγκαστικά για να δοκιμαστούν; Στον ίλιγγο της περιδίνησης, ένα πρόσωπο που δεν «υπάρχει» από την αρχή θα έρθει να διαδραματίσει το ρόλο τού «από μηχανής θεού» μιας αρχαίας τραγωδίας. Και όταν τελειώνει ο εφιάλτης, η ελπίδα της ζωής μέσα στην καταστροφή θα ξεκινήσει για νέα πατρίδα.

Στους παράδρομους της αφήγησης πρόσωπα, που επηρεάζουν τη ζωή αυτών των γυναικών, έρχονται για να αναμετρηθούν με το δίκαιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο, έτσι που κάποια να νικήσουν ως άνθρωποι και κάποια να ηττηθούν, επειδή επέλεξαν το δίκαιο της πυγμής αντί την ευγένεια του ήθους. Μέσα σε αυτά η φωνή που δεν βλέπει αλλά «βλέπει», με τη δική της επανάσταση, πρόλαβε να σώσει την αλήθεια. Τότε επαληθεύεται ότι όχι μόνο οι σοφοί, οι μύστες της ζωής, αλλά και οι άνθρωποι τους οποίους η ζωή εξώθησε στο περιθώριο, λυτρώνονται με την ανακάλυψη της σοφίας της.

Το νήμα της σύνολης μυθιστορίας, ανέλπιστα προφητικός μίτος, ανάγει τους καρπούς των προσωπικών βιωμάτων σε μηνύματα - εικόνες της ζωής του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Με λέξεις που καλαίσθητα αγκαλιάζουν την αλήθεια των εννοιών, γυρίζει τη ματιά μας στο καλειδοσκόπιο του καλού και του κακού, του ωραίου και του άσχημου, για να καταλήξει στην ανάδειξη της αληθινής εσωτερικής ομορφιάς του ανθρώπου. Η επίγευση του βιβλίου πλημμυρίζει τις αισθήσεις του αναγνώστη, όταν η ανάγνωσή του τον ακολουθεί για μέρες, για όσο χρειάζεται ο νους του να αφουγκραστεί τη φόρτιση που διέπει τη συγγραφέα. Τότε τα φαναράκια των εικόνων, τα καμπανάκια των ήχων, τα άνθη της κερασιάς ή και της αμυγδαλιάς, ο απόηχος της σκαπάνης και της βροχής, η τρικυμία του αισθήματος και της καταστροφής, η ηρεμία του στοχασμού και της σωτηρίας τού δείχνουν ότι στην Ελλάδα, στην Ιαπωνία και σε όλον τον κόσμο όλοι και όλα είναι ένα. Και αυτό είναι το αληθινό παραμύθι για την ανθρωπότητα…

 

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές από τον Δημήτρη Κώτσο

ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΑΝ ΠΟΛΙΝ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ