Μια δεύτερη ματιά στο "Παραμύθι της Βροχής" από την Ρούλα Μουστάκα

Στο «Παραμύθι της βροχής», το έξοχο κείμενο σε συνδυασμό με τον πλούτο της γραφής, των συναισθημάτων και των εικόνων το καθιστούν μια εξαίρετη συντροφιά. Ακόμη και μετά τη δεύτερη ανάγνωση νιώθει κάποιος την ίδια λαχτάρα, το ίδιο μούδιασμα στην καρδιά όπως όταν το διαβάζει για πρώτη φορά! Το «παραμύθι της βροχής» είναι ένα ταξίδι, μια απόδραση από την καθημερινότητα μια πλοήγηση της φαντασίας στο δίχτυ της γραφής.

H χαμηλόφωνη λυρική ματιά της συγγραφέως κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως την τελευταία σελίδα! Πέρα από τη στοχαστική αυτή ματιά, εκπονεί με περίτεχνο τρόπο, ένα δημιουργικό κέντημα, αναμειγνύοντας με επιτυχία την ασιατική φιλοσοφία με τον ελληνικό πολιτισμό. «Η φιλοσοφία είναι ένα μεγάλο ταξίδι!» της είπε εκείνος. «Όλα όσα σε εντυπωσιάζουν, βρίσκονται εκεί. Είναι μια θάλασσα για να ταξιδέψεις, και πάντα σε περιμένει μια διάφανη ακρογιαλιά στο τέλος του ταξιδιού. Χρειάζεσαι δυνατό σκαρί όμως, για τον πηγαιμό στην καινούργια ακτή. Στην Ελλάδα το είπατε Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Σωκράτη ή Πυθαγόρα. Εμείς εδώ το λέμε Βούδα. Στην Κίνα Κομφούκιο, κάθε λαός κάπως το ονομάζει. Και η ακτή που θα φτάσουμε μπορεί να λέγεται τελείωση, αυτογνωσία ή νιρβάνα, δεν έχει καμιά σημασία. Παντού έχει ένα διαφορετικό όνομα, το σκαρί όμως ακολουθεί τα ίδια κύματα για να φτάσει στον προορισμό του. Δεν υπάρχουν διαχωρισμοί. Το θέμα είναι να αφεθείς στο ταξίδι που σε καλεί. Να ακούσεις την άγκυρα όταν σηκώνεται από το νερό και να προλάβεις να επιβιβαστείς στο πλοίο που φεύγει».

Η ιστορία ξεκινά με πρωταγωνίστρια τη Χριστίνα. Η ίδια, βιώνοντας την απώλεια ενός αγέννητου παιδιού, επιζητά την προσωπική λύτρωση στα μάτια ενός καλού της φίλου στην Ιαπωνία. Εγκαταλείπει την οικογένεια και την εργασία της και ταξιδεύει μέχρι τη χώρα-στήριγμα για εκείνη, τη δεδομένη χρονική στιγμή. Φάρος ελπίδας ο Τοσίο, για την αντιμετώπιση των ψυχολογικών της προβλημάτων, γιατί: « Ένα βλέμμα που στέκεται για μια στιγμή στα δικά σου μάτια και σου εκμυστηρεύεται τις αλήθειες του όλες. Που σου επιτρέπει να βυθιστείς στην προσωπική του θάλασσα, κι από εκεί να γευτείς και τη σκουριά και την αλμύρα του όλη. Κι όλα αυτά τόσο απόλυτα και ειλικρινά, τόσο αυθόρμητα, σαν να υπήρχε από πάντα στη ζωή σου αυτό το βλέμμα, κι αν τυχόν σου λείψει για λίγο να φαίνεται η ζωή πιο λίγη, πιο άχρωμη και συχνά ανυπόφορη, μισή, επειδή ένα ανθισμένο λουλούδι είναι η φιλία, μια ανάσα ζωής μοιρασμένη στα δύο!» Φτάνοντας στην Ιαπωνία, ξεκινά να ανακαλύψει τις ομορφιές στα χρώματα, στις μυρωδιές, στο πράσινο τσάι, στις ανθισμένες κερασιές, στην τέχνη της γκέισας προκειμένου να ξεχαστεί και να ξεφύγει από το προσωπικό της αδιέξοδο. Εκεί συναντά και τη Χιρόκο, όπου με ευελιξία η συγγραφέας ταυτίζει τις ιστορίες τους! Πλήθος εικόνων ξετυλίγονται, υψηλής αισθητικής γεμάτες ρομαντισμό που ρέουν άλλοτε σαν νερό και άλλοτε σαν κινηματογραφική ταινία αφήνοντας θλίψη, χαρά και ανακούφιση! Κάθε λέξη, σαν πινελιά σε πίνακα, κάθε πρόταση αρμονικά δεμένη , αποτελεί μια μοναδική υφή συναισθηματικών αποχρώσεων!

«Ξεκίνησα για την Ιαπωνία ξέροντας μονάχα δύο γιαπωνέζικες λέξεις για να συνεννοηθώ μαζί της: σακουρά που θα πει άνθος κερασιάς και κοκορό που θα πει καρδιά. Ποιος ξέρει, έλεγα με το νου μου, μπορεί αυτές οι δύο απλότατες λέξεις να φτάνουν...» ήταν τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη Έτσι τόσο απλά ξεκινούν τα ομορφότερα ταξίδια. Το «παραμύθι της βροχής» είναι ένα από αυτά και χαρίζει στον αναγνώστη μοναδικές πλεύσεις και κύματα χαράς στα ήρεμα νερά της θάλασσας του!



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές από τον Δημήτρη Κώτσο

ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΑΝ ΠΟΛΙΝ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ