ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΣΤΟ ΕΝΑΣΤΡΟΝ
Έγινε πριν λίγες μέρες στο βιβλιοκαφέ ΕΝΑΣΤΡΟΝ η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ. Ο χώρος πλημμύρισε από νωρίς από φίλους που ήρθαν και με τίμησαν με την παρουσία τους, προκαλώντας κυριολεκτικά το αδιαχώρητο στο ΕΝΑΣΤΡΟΝ και μετατρέποντας τη βραδιά από μια απλή παρουσίαση βιβλίου σε μια πραγματική γιορτή για μένα!!!
Η βραδιά ξεκίνησε με την προβολή του βίντεο του βιβλίου. Μοναδικές εικόνες από την Ιαπωνία πλημμύρισαν το χώρο σε ένα μελωδικό ταξίδι με οδηγό τη μουσική του δεκαεξάχρονου Νίκου Γουλανδρή, που συνέθεσε ειδικά για το βιβλίο. Στη συνέχεια ο συγγραφέας Δημήτρης Στεφανάκης πήρε το λόγο και μίλησε για Το Παραμύθι της Βροχής και την αίσθηση που αποκόμισε διαβάζοντάς το.
Η συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού συνέχισε με μια φιλολογική και συγγραφική προσέγγιση του έργου, ενώ εμβόλιμα διάβαζε αποσπάσματα η ηθοποιός Ζαχαρούλα Οικονόμου, η οποία μας μετέφερε με τη ζεστή φωνή της την πνοή του βιβλίου.
Τους ευχαριστώ όλους πάρα πολύ που με τόση αγάπη αγκάλιασαν το παραμύθι μου!
Το φωτογραφικό ρεπορτάζ ανήκει στον φίλο Κ. ΛΙΑΠΗ, τον οποίο ευχαριστώ πολύ για τη φωτογράφιση και τη φιλία του: https://picasaweb.google.com/113648915668002842711/201112171LTessi?authuser=0&authkey=Gv1sRgCM3klcGjx7DJVw&feat=embedwebsite
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Καλησπέρα κι από μένα, ήθελα να σας ευχαριστήσω με τη σειρά μου για την αποψινή σας παρουσία. Δεν θα σας κουράσω μια και οι προηγούμενοι ομιλητές έχουν ήδη παρουσιάσει εκτενώς το βιβλίο. Θα σας πω μόνο πως άρχισε να διαμορφώνεται μέσα μου η ιδέα να ασχοληθώ με την ιστορία αυτή, η οποία δημιουργήθηκε όταν πριν μερικά χρόνια επιστρέφοντας από το Τόκιο και με έντονο το ενδιαφέρον μου γι αυτή τη χώρα, άρχιζα να διαβάζω συστηματικά ο,τιδήποτε σχετιζόταν με την Ιαπωνία.
Διαπίστωσα τότε λοιπόν ότι ενώ όλοι μας όταν φέρνουμε στο νου τη χώρα αυτή συνειρμικά προσανατολιζόμαστε στην εξωτική της πλευρά με τις γκέισες, τα χάρτινα φανάρια, το σούσι και τις πολύχρωμες βεντάλιες ή την τεχνοκρατική της ανάπτυξη, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν πολύ γοητευτικό και ιδιαίτερο πολιτισμό, ο οποίος κατά την εξελικτική του πορεία μέσα στους αιώνες έχει αναπτύξει κοινά χαρακτηριστικά με εκείνα που ανέπτυξε ο ελληνικός πολιτισμός κι αυτή η διαπίστωση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα για μένα.
Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι και οι δύο χώρες ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους κυριολεκτικά βουτηγμένες μέσα στη θάλασσα και το φως του ήλιου και ίσως αυτοί οι δύο παράγοντες να καθόρισαν την πορεία τους. Έτσι λοιπόν θέλησα να βρω πόσα κοινά μπορεί να έχουν οι δυο αυτοί πολιτισμοί και πόσο οι θρησκείες οι οποίες αναπτύχθηκαν στο γεωγραφικό τους χώρο μπορεί να έπαιξαν κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των χαρακτηριστικών. Εντυπωσιακό ήταν για μένα το γεγονός ότι οι πρώτες απεικονίσεις του Βούδα στην Ιαπωνία είχαν τη μορφή του θεού Απόλλωνα.
Στην πορεία λοιπόν ανακάλυψα ότι στην Ιαπωνία εξακολουθούν να γίνονται ακόμη και σήμερα τελετές όμοιες με τις αρχαίες ελληνικές, ενδεικτικά να αναφέρω τα ανθεστήρια, λατρεύονται θεότητες παρόμοιες και πολλά έθιμα σχεδόν ίδια με τα αρχαία ελληνικά εξακολουθούν να αναβιώνουν εκεί, ξεχασμένα ή και άγνωστα σε εμάς σήμερα.
Ένα ακόμα στοιχείο το οποίο είναι ιδιαίτερης σημασίας είναι το γεγονός ότι ενώ ο ελληνικός και ο ιαπωνικός πολιτισμός είναι δυο τόσο μακρινοί μεταξύ τους η φιλοσοφία τους είναι εντυπωσιακά ίδια, καθώς τόσο ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας όσο και ο Βούδας έχουν μιλήσει σε περίπου σύγχρονη εποχή για τα ίδια πράγματα.
Με αυτά ως προϋποθετική αρχή άρχισε να στήνεται ο καμβάς της ιστορίας και το Παραμύθι της Βροχής ξεκίνησε, θέλοντας μέσα από μια μυθιστορηματική αφήγηση να μιλήσω για όλα αυτά.
Στο Παραμύθι της βροχής η Χριστίνα, μια ελληνίδα αρχαιολόγος φεύγει σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας που την οδηγεί στη μακρινή Ιαπωνία. Εκεί θα συναντηθεί με το προσωπικό της πεπρωμένο και μέσα από τα μάτια του Ιάπωνα φίλου της θα καταφέρει να δει πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων όπως εκείνος της υποδεικνύει. Η Χριστίνα ταυτίζει το ταξίδι αυτό με την αυτογνωσία και την ελευθερία με τη γνώση κι όταν πλέον επιστρέψει θα έχει βρει νέους δρόμους αισιοδοξίας για τη ζωή. Η Χριστίνα δεν διαλέγει τη φυγή για να απομακρυνθεί από ό,τι τη βασανίζει όπως αρχικά φαίνεται αλλά ως το όχημα που θα την οδηγήσει στο μοναχικό μονοπάτι μιας ιδιωτικής οδού όπως ο Ελύτης αναφέρει, η οποία θα την οδηγήσει σε προσωπικές της αλήθειες.
Η ιστορία της Χριστίνας και της μεγάλης της φιλίας με τον Τοσίο είναι βασισμένη σε αληθινούς χαρακτήρες, ο Τοσίο είναι έτσι όπως ακριβώς περιγράφεται στο βιβλίο, ένας άνθρωπος δηλαδή που έχει κάνει οίστρο της ζωής του τη φιλοσοφία αλλά και τη φιλία και γι αυτό είναι τόσο διαφοερετικός.
Κάπως έτσι λοιπόν άρχισα να γράφω το βιβλίο αυτό, θέλοντας να δώσω μορφή σε αυτές τις ιδέες και χρησιμοποίησα τον μύθο του Οιδίποδα ακριβώς όπως τον ξέρουμε, διαχρονικά παρών όπως φαίνεται σε κάθε τόπο.
Το βιβλίο σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα να είναι ένας οδηγός για την Ιαπωνία, είναι όμως εντελώς αδύνατο να μιλήσει κανείς γι αυτή τη χώρα, καταφέρνοντας να την παρουσιάσει, χωρίς λεπτομερείς περιγραφές. Επειδή η Ιαπωνία είναι μια πολύχρωμη χώρα, μια χώρα που κυριολεκτικά στάζει ευγένεια και πολιτισμό από παντού και ειλικρινά ένιωσα εκεί ότι προέρχομαι από έναν μονόχρωμο πολιτισμό, έναν πολιτισμό που έχει χάσει σημαντικές αξίες και πρέπει να αγωνιστεί για να τις κατακτήσει ξανά.
Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τη πολύτιμη φίλη μου και συγγραφέα την ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ για την τόσο εμπεριστατωμένη παρουσίαση της για το βιβλίο, την ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ που με την τρυφερή της φωνή έδωσε πνοή στα κείμενα του βιβλίου για άλλη μια φορά και τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ τον συγγραφέα που λίγους μήνες μετά την βράβευση του με το Μεσογειακό βραβείο Λογοτεχνίας στη Γαλλία για το βιβλίο του Μέρες Αλεξάνδρειας, τιμήθηκε μόλις την προηγούμενη Δευτέρα με το βραβείο Καβάφη και να του ευχηθώ καλή συνέχεια. Τους ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη τη φιλία τους και την αγάπη με την οποία προσέγγισαν το βιβλίο.
Την ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΤΕΙΝΑΚΗ που ήρθε από την Κρήτη ειδικά για την παρουσίαση και τον εκδότη μου τον κ.ΑΛΕΚΟ ΔΟΚΙΜΑΚΗ, πρωτίστως για την αγάπη τους και μετά για την τόσο φροντισμένη έκδοση του βιβλίου. Την επιμελήτρια του βιβλίου κ. ΤΑΣΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΜΙΧΕΛΑΚΗ για την εξαιρετική επιμέλεια του βιβλίου. Το βιβλιοκαφέ ΈΝΑΣΤΡΟΝ για τη φιλοξενία του, κυρίως την ΈΦΗ ΡΙΖΑ και τον ΘΑΝΑΣΗ ΣΚΥΦΑ που είναι η ψυχή του Εναστρον.
Τους συγγραφείς που βρίσκονται σήμερα εδώ μαζί μας και με τιμούν με την παρουσία τους!
Τη φίλη μου και ζωγράφο ΤΑΣΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΤΟΥ που για άλλη μια φορά ζωγράφισε το εξώφυλλο του βιβλίου.
Τους ΒΙΟΛΕΤΑ ΣΑΚΕΛΑΡΙΟΥ, ΣΕΜΕΛΗ ΣΑΚΕΛΑΡΙΟΥ, ΑΡΤΕΜΙΔΑ ΣΚΥΦΑ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ για την όμορφη μουσική βραδιά που ετοίμασαν για όλους εμάς.
Και βεβαίως κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ μαζί μου,φίλοι εκλεκτοί, πολλοί από τους οποίους έχετε έρθει από πολύ μακριά.
Η βραδιά ξεκίνησε με την προβολή του βίντεο του βιβλίου. Μοναδικές εικόνες από την Ιαπωνία πλημμύρισαν το χώρο σε ένα μελωδικό ταξίδι με οδηγό τη μουσική του δεκαεξάχρονου Νίκου Γουλανδρή, που συνέθεσε ειδικά για το βιβλίο. Στη συνέχεια ο συγγραφέας Δημήτρης Στεφανάκης πήρε το λόγο και μίλησε για Το Παραμύθι της Βροχής και την αίσθηση που αποκόμισε διαβάζοντάς το.
Η συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού συνέχισε με μια φιλολογική και συγγραφική προσέγγιση του έργου, ενώ εμβόλιμα διάβαζε αποσπάσματα η ηθοποιός Ζαχαρούλα Οικονόμου, η οποία μας μετέφερε με τη ζεστή φωνή της την πνοή του βιβλίου.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Καλησπέρα κι από μένα, ήθελα να σας ευχαριστήσω με τη σειρά μου για την αποψινή σας παρουσία. Δεν θα σας κουράσω μια και οι προηγούμενοι ομιλητές έχουν ήδη παρουσιάσει εκτενώς το βιβλίο. Θα σας πω μόνο πως άρχισε να διαμορφώνεται μέσα μου η ιδέα να ασχοληθώ με την ιστορία αυτή, η οποία δημιουργήθηκε όταν πριν μερικά χρόνια επιστρέφοντας από το Τόκιο και με έντονο το ενδιαφέρον μου γι αυτή τη χώρα, άρχιζα να διαβάζω συστηματικά ο,τιδήποτε σχετιζόταν με την Ιαπωνία.
Διαπίστωσα τότε λοιπόν ότι ενώ όλοι μας όταν φέρνουμε στο νου τη χώρα αυτή συνειρμικά προσανατολιζόμαστε στην εξωτική της πλευρά με τις γκέισες, τα χάρτινα φανάρια, το σούσι και τις πολύχρωμες βεντάλιες ή την τεχνοκρατική της ανάπτυξη, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν πολύ γοητευτικό και ιδιαίτερο πολιτισμό, ο οποίος κατά την εξελικτική του πορεία μέσα στους αιώνες έχει αναπτύξει κοινά χαρακτηριστικά με εκείνα που ανέπτυξε ο ελληνικός πολιτισμός κι αυτή η διαπίστωση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα για μένα.
Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι και οι δύο χώρες ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους κυριολεκτικά βουτηγμένες μέσα στη θάλασσα και το φως του ήλιου και ίσως αυτοί οι δύο παράγοντες να καθόρισαν την πορεία τους. Έτσι λοιπόν θέλησα να βρω πόσα κοινά μπορεί να έχουν οι δυο αυτοί πολιτισμοί και πόσο οι θρησκείες οι οποίες αναπτύχθηκαν στο γεωγραφικό τους χώρο μπορεί να έπαιξαν κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των χαρακτηριστικών. Εντυπωσιακό ήταν για μένα το γεγονός ότι οι πρώτες απεικονίσεις του Βούδα στην Ιαπωνία είχαν τη μορφή του θεού Απόλλωνα.
Στην πορεία λοιπόν ανακάλυψα ότι στην Ιαπωνία εξακολουθούν να γίνονται ακόμη και σήμερα τελετές όμοιες με τις αρχαίες ελληνικές, ενδεικτικά να αναφέρω τα ανθεστήρια, λατρεύονται θεότητες παρόμοιες και πολλά έθιμα σχεδόν ίδια με τα αρχαία ελληνικά εξακολουθούν να αναβιώνουν εκεί, ξεχασμένα ή και άγνωστα σε εμάς σήμερα.
Ένα ακόμα στοιχείο το οποίο είναι ιδιαίτερης σημασίας είναι το γεγονός ότι ενώ ο ελληνικός και ο ιαπωνικός πολιτισμός είναι δυο τόσο μακρινοί μεταξύ τους η φιλοσοφία τους είναι εντυπωσιακά ίδια, καθώς τόσο ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας όσο και ο Βούδας έχουν μιλήσει σε περίπου σύγχρονη εποχή για τα ίδια πράγματα.
Με αυτά ως προϋποθετική αρχή άρχισε να στήνεται ο καμβάς της ιστορίας και το Παραμύθι της Βροχής ξεκίνησε, θέλοντας μέσα από μια μυθιστορηματική αφήγηση να μιλήσω για όλα αυτά.
Στο Παραμύθι της βροχής η Χριστίνα, μια ελληνίδα αρχαιολόγος φεύγει σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας που την οδηγεί στη μακρινή Ιαπωνία. Εκεί θα συναντηθεί με το προσωπικό της πεπρωμένο και μέσα από τα μάτια του Ιάπωνα φίλου της θα καταφέρει να δει πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων όπως εκείνος της υποδεικνύει. Η Χριστίνα ταυτίζει το ταξίδι αυτό με την αυτογνωσία και την ελευθερία με τη γνώση κι όταν πλέον επιστρέψει θα έχει βρει νέους δρόμους αισιοδοξίας για τη ζωή. Η Χριστίνα δεν διαλέγει τη φυγή για να απομακρυνθεί από ό,τι τη βασανίζει όπως αρχικά φαίνεται αλλά ως το όχημα που θα την οδηγήσει στο μοναχικό μονοπάτι μιας ιδιωτικής οδού όπως ο Ελύτης αναφέρει, η οποία θα την οδηγήσει σε προσωπικές της αλήθειες.
Η ιστορία της Χριστίνας και της μεγάλης της φιλίας με τον Τοσίο είναι βασισμένη σε αληθινούς χαρακτήρες, ο Τοσίο είναι έτσι όπως ακριβώς περιγράφεται στο βιβλίο, ένας άνθρωπος δηλαδή που έχει κάνει οίστρο της ζωής του τη φιλοσοφία αλλά και τη φιλία και γι αυτό είναι τόσο διαφοερετικός.
Κάπως έτσι λοιπόν άρχισα να γράφω το βιβλίο αυτό, θέλοντας να δώσω μορφή σε αυτές τις ιδέες και χρησιμοποίησα τον μύθο του Οιδίποδα ακριβώς όπως τον ξέρουμε, διαχρονικά παρών όπως φαίνεται σε κάθε τόπο.
Το βιβλίο σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα να είναι ένας οδηγός για την Ιαπωνία, είναι όμως εντελώς αδύνατο να μιλήσει κανείς γι αυτή τη χώρα, καταφέρνοντας να την παρουσιάσει, χωρίς λεπτομερείς περιγραφές. Επειδή η Ιαπωνία είναι μια πολύχρωμη χώρα, μια χώρα που κυριολεκτικά στάζει ευγένεια και πολιτισμό από παντού και ειλικρινά ένιωσα εκεί ότι προέρχομαι από έναν μονόχρωμο πολιτισμό, έναν πολιτισμό που έχει χάσει σημαντικές αξίες και πρέπει να αγωνιστεί για να τις κατακτήσει ξανά.
Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τη πολύτιμη φίλη μου και συγγραφέα την ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ για την τόσο εμπεριστατωμένη παρουσίαση της για το βιβλίο, την ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ που με την τρυφερή της φωνή έδωσε πνοή στα κείμενα του βιβλίου για άλλη μια φορά και τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ τον συγγραφέα που λίγους μήνες μετά την βράβευση του με το Μεσογειακό βραβείο Λογοτεχνίας στη Γαλλία για το βιβλίο του Μέρες Αλεξάνδρειας, τιμήθηκε μόλις την προηγούμενη Δευτέρα με το βραβείο Καβάφη και να του ευχηθώ καλή συνέχεια. Τους ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη τη φιλία τους και την αγάπη με την οποία προσέγγισαν το βιβλίο.
Την ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΤΕΙΝΑΚΗ που ήρθε από την Κρήτη ειδικά για την παρουσίαση και τον εκδότη μου τον κ.ΑΛΕΚΟ ΔΟΚΙΜΑΚΗ, πρωτίστως για την αγάπη τους και μετά για την τόσο φροντισμένη έκδοση του βιβλίου. Την επιμελήτρια του βιβλίου κ. ΤΑΣΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΜΙΧΕΛΑΚΗ για την εξαιρετική επιμέλεια του βιβλίου. Το βιβλιοκαφέ ΈΝΑΣΤΡΟΝ για τη φιλοξενία του, κυρίως την ΈΦΗ ΡΙΖΑ και τον ΘΑΝΑΣΗ ΣΚΥΦΑ που είναι η ψυχή του Εναστρον.
Τους συγγραφείς που βρίσκονται σήμερα εδώ μαζί μας και με τιμούν με την παρουσία τους!
Τη φίλη μου και ζωγράφο ΤΑΣΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΤΟΥ που για άλλη μια φορά ζωγράφισε το εξώφυλλο του βιβλίου.
Τους ΒΙΟΛΕΤΑ ΣΑΚΕΛΑΡΙΟΥ, ΣΕΜΕΛΗ ΣΑΚΕΛΑΡΙΟΥ, ΑΡΤΕΜΙΔΑ ΣΚΥΦΑ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ για την όμορφη μουσική βραδιά που ετοίμασαν για όλους εμάς.
Και βεβαίως κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ μαζί μου,φίλοι εκλεκτοί, πολλοί από τους οποίους έχετε έρθει από πολύ μακριά.
Σχόλια