ΣΥΛΛΑΒΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ/ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ


"Καλοκαίρι είναι οι καλαμιές που αντιστέκονται στον αέρα... το παράπονο της γέρικής συκιάς όταν πιέζεις τους άγουρους ακόμα μαστούς της, τα σύκα της, και βγάζουν γάλα. Καλοκαίρι είναι η αλητεία του βλέμματος πάνω στα πεντάρφανα νερά του πελάγους... Τα ορφανά άστρα του νυχτερινού ουρανού... Ο γαλακτώδης ορίζοντας του Ιουλίου..."
ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ

Ένα εξαιρετικό βιβλίο, τόσο σαν ιδέα όσο και σαν εκφραστική δυναμική, είναι το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ με τίτλο ΣΥΛΛΑΒΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Με αφορμή ένα ταξίδι στο χωροχρόνο που ένας ευρηματικός αστροφυσικός επινοεί, ο Αλμπέρ Καμύ επιστρέφει στη ζωή, σαράντα χρόνια μετά τον πραγματικό του θάνατο, για να ανακαλύψει εκ νέου τη δύναμη του φωτός ως φυσικής αλήθειας και τον συμβολιστικό του ρόλο στις ανθρώπινες πράξεις. Μέσα στο κάτοπτρο του ελληνικού καλοκαιριού ο Καμύ βλέπει το τέλος και την αρχή της υπαρκτικής του οντότητας και επαναπροσδιορίζει όλα όσα τα διαμόρφωσαν.
Έτσι η ζωή δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να ολοκληρώσει ένα ατελεύτητο έργο κάτι που ο Καμύ ποτέ δεν θα κάνει. Ανέφικτη η ολοκλήρωση σε μια λάθος εποχή. Όλα είναι διαφορετικά κι όλοι θα το νιώσουν όσο κρατάει ένα καλοκαίρι, μέχρι όλα να "βουλιάξουν στην αιώνια απουσία των αισθήσεων" και πάλι. Επειδή, "δεν μπορείς να μπεις για δεύτερη φορά στον ίδιο ποταμό", μπορείς όμως να βιώσεις όσα σου επιτρέψει να "συλλαβίσεις" η ροή του.
Ο Καμύ επιστρέφει και μαζί του επιστρέφει η αντίληψη ότι η ηθική υπόσταση ενός ανθρώπου σηματοδοτεί αλλά και δίνει νόημα στην αίσθηση ευθύνης των επόμενων γενεών ανεξάρτητα αν κάθε εποχή έχει τη δική της ταυτότητα.
Ο συγγραφέας με ένα λόγο λιτό, γνήσια ελληνικό και ταυτόχρονα αιχμηρό όταν εκείνος θέλει, συνθέτει μια ιστορία φανταστική και μας καλεί να αναλογιστούμε τελικά πως κάθε εποχή έχει τα δικά της ανάλογα, ίσως αυτά που της αξίζουν ή και όσα κατάφερε να δημιουργήσει. Επειδή κάθε δημιουργία απαιτεί μια διαδικασία επώδυνη και ο βαθμός στον οποίο ανταποκρινόμαστε σ' αυτήν αποτελεί τον δείκτη του πολιτισμικού μας ορίζοντα.
Η ζωή επανέρχεται αλλά αυτή τη φορά όλα είναι διαφορετικά, αφού: "τούτο το καλοκαίρι δεν χρειάζεται πια συγγραφείς. Περιμένει μόνο τουρίστες".

Από το οπισθόφυλλου του βιβλίου:
«Σαράντα χρόνια αργότερα ένας άντρας…» Παράξενο που άρχιζε έτσι το δεύτερο κεφάλαιο του Πρώτου ανθρώπου. Λες και ο συγγραφέας του, ο Αλμπέρ Καμύ, γνώριζε πως θα «ξαναζούσε» σαράντα χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατό του, που δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει αυτό το μυθιστόρημα. Επιστρέφοντας στη Μύκονο, ένα καλοκαίρι στα τέλη του 20ού αιώνα, βρίσκεται αντιμέτωπος με το ερώτημα: Είναι ο θάνατος το αναπάντεχο τέλος που κόβει οριστικά το νήμα της ζωής και της δημιουργίας, ή υπάρχει κάποτε μια δεύτερη ευκαιρία για να ολοκληρώσει κανείς ό,τι άφησε στη μέση;

Δίπλα στον Καμύ μια νεαρή δημοσιογράφος αναζητεί τον μύθο, ένας αιρετικός επιστήμονας τη δικαίωση, ένας αποτυχημένος συγγραφέας την έμπνευση. Άνθρωποι, βιβλία και έρωτες ζητούν ολοκλήρωση. Αυτό το καλοκαίρι δεν είναι απλώς το στοίχημα του χαμένου χρόνου.
Ένα ταξίδι στις Κυκλάδες και στο φως, που συμφιλιώνει τη ζωή με τον θάνατο, ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και τη λογοτεχνία, για τη φιλοσοφία και τα απωθημένα της ψυχής μας.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Σίγουρα πρόκειται για μια αρκετά πρωτότυπη ιδέα, ένα βιβλίο άψογα δομημένο και αρκετά γλαφυρό
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
γεια σας. ¨εχετε δίκιο για την ποιότητα του συγκεκριμένου βιβλίου. Το διάβασα πριν λίγο καιρό και μου άρεσε πολύ η ιδέα και ο τρόπος που το έγραψε ο κ. Στεφανάκης.
Μελίνα Παπαδοπούλου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές από τον Δημήτρη Κώτσο

ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΑΝ ΠΟΛΙΝ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ