Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΡΤΡΕΤΟΥ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Μέσα σε μια κατάμεστη θεατρική αίθουσα έγινε το Σάββατο στις 19-12-09 η παρουσίαση του βιβλίου μου ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ. Η αθρόα προσέλευση τόσων ανθρώπων έγινε για μένα ένα πολύτιμο δώρο. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για την αγάπη που δείξατε για το βιβλίο και την προσπάθεια αυτή, καθώς η παρουσία τόσων ανθρώπων μετέτρεψε τη βραδιά σε μια πραγματική γιορτή για μένα.
Η βραδιά ξεκίνησε με την προβολή slides με φωτογραφίες μου και κείμενα από το βιβλίο, ενώ μουσική υπόκρουση συνόδευε συνεχώς τα δρώμενα.
Στη συνέχεια, το βιβλίο παρουσίασε η  συγγραφέας κ. ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ και κείμενα διάβασε ο ηθοποιός και εκλεκτός φίλος κ. ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ. Η βραδιά έκλεισε με μουσική που έπαιξαν μουσικοί από το ΕΘΝΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ.

Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω ένα χαρακτήρα αντισυμβατικό, έναν χαρακτήρα που βρίσκει τη δύναμη να διεκδικήσει την προσωπική του ελευθερία και το δικαίωμά του για αυτοδιάθεση, που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο της δικής του ζωής, διαλέγοντας ο ίδιος τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσει, βρίσκοντας το θάρρος να απορρίψει όλα όσα η οικογένεια και η κοινωνία του προετοίμαζε.

Κάπως έτσι γεννήθηκε ο Χριστόφορος, ο κύριος πρωταγωνιστής του έργου. Ένας άνθρωπος που επιλέγει να ταυτίζει τη μοναχικότητά του με τη μουσική και την ανεξαρτησία του με τη θάλασσα κι ορίζει τα δύο αυτά στοιχεία ως το προσωπικό του όριο ελευθερίας, το οποίο διεκδικεί με πάθος, διαλέγοντας να αποσυρθεί σε ένα ολότελα δικό του κόσμο, ένα ιδιωτικό μονοπάτι στο οποίο θα βαδίσει εντελώς μόνος του.

Γύρω του κινούνται οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Άνθρωποι καθημερινοί που δοκιμάζονται από τα συναισθήματα τους, αγαπούν, πάσχουν και κρίνονται από το μέγεθος των αποφάσεών τους, καθώς αυτές κινούν τα νήματα των εξελίξεων.

Τους αγάπησα όλους με την ίδια ένταση αλλά όχι με το ίδιο πάθος που αγάπησα τον Χριστόφορο. Για μένα ο Χριστόφορος είναι ένα ιδιαίτερο, υπερβατικό πλάσμα με μια ψυχή λουσμένη στη μουσική και στο φως μιας της θάλασσας. Γι αυτό άλλωστε επέλεξα να μην κατονομάσω ένα συγκεκριμένο τόπο καταγωγής του, αλλά να χρησιμοποιήσω στοιχεία από όλο το θαλασσινό χώρο της Ελλάδας. Ελπίζω να τον αγαπήσετε κι εσείς όσο κι εγώ. Ελπίζω να κατανοήσετε τις πράξεις του και να τον αφήσετε να αποτυπώσει στην ψυχή σας  το Πορτρέτο της σιωπής που προσπάθησε να ζωγραφίσει με τη ζωή του.

θα ήθελα να ευχαριστήσω τους πρώτους μου αναγνώστες, την οικογένειά μου δηλαδή και κάποιους εκλεκτούς φίλους, που μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω και με στήριξαν σε όλη αυτή την προσπάθεια. Την οικογένεια Παπαματθαίου για την αγάπη της και όλη της την προσφορά.

Ιδιαίτερα και περισσότερο από όλους θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δρόσο Βενετούλη επειδή απέδειξε ότι τα όνειρα βγαίνουν αληθινά μόνο όταν τα μοιράζεσαι με έναν μοναδικό σύντροφο.


Τον Νίκο Παπαδόπουλο που έδωσε φωνή στον ήρωα μου λίγο πριν τη βραδινή του παράσταση στο θέατρο ΠΡΟΒΑ όπου πρωταγωνιστεί, μα κυρίως την συγγραφέα και επιστήθια φίλη την κ. Πασχαλία Τραυλού, η οποία όχι μόνο αγάπησε το Πορτρέτο της σιωπής αλλά ταυτίστηκε απόλυτα με τη μοίρα αυτού του βιβλίου για πάντα, άλλωστε είναι εκείνη που χάρισε σ αυτό τον τίτλο του και σε μένα τη χαρά μιας μεγάλης φιλίας, κάνοντας την περιπέτεια που λέγεται γραφή μια πρωτόγνωρη εμπειρία ζωής για μένα και τη σχέση μας ένα Πορτρέτο φιλίας. Γι αυτό και την ευχαριστώ πολύ που δέχτηκε να μιλήσει για το δικό μας Πορτρέτο της σιωπής. τέλος να ευχαριστήσω τους φίλους που ταξίδεψαν από πολύ μκριά για να βρεθούν δίπλα μου αυτή την ξεχωριστή βραδιά. Τον Περικλή Γρίβα από την Πάτρα, τον Νίκο Διακαντώνη και τη γυναίκα του Μαρία( εξαιρετικοί φίλοι)που ήρθαν από τη Ρόδο και τον φίλο Γιάννη Ρούσια που είναι πάντα κοντά μας.



Σας αντιγράφω το κείμενο της παρουσίασης της ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ ΤΡΑΥΛΟΥ :
Το πορτρέτο της σιωπής από την Τέσυ Μπάιλα 


Το πορτρέτο της σιωπής

H πιο συνηθισμένη αντίληψη σχετικά με την τέχνη, είναι ότι ο δημιουργός περιμένει την έμπνευση για να δημιουργήσει το έργο του και αυτή η θέση είναι κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Όσο βάσιμη ωστόσο είναι ετούτη η αντίληψη άλλο τόσο ισχυρή είναι η θέση ότι κάθε ήρωας δεν αποτελεί απλώς έμπνευση για ένα δημιουργό, αλλά περιμένει μια συγκεκριμένη δημιουργική προσωπικότητα για να αποκτήσει υπόσταση.

Με απλά λόγια δεν μπορεί οποιοσδήποτε να πλάσει και να διαπλάσει οποιονδήποτε ήρωα. Απαιτούνται συγκεκριμένο γνωστικό υπόβαθρο, συγκεκριμένα αισθητήρια, συγκεκριμένη συναισθηματική υπόσταση και συγκεκριμένα περιβαλλοντικά ερεθίσματα (αρχές γαλούχησης, επιλογή τρόπου ζωής, διαβάσματα, οικογενειακό, κοινωνικό, ιστορικό πλαίσιο) για να σμιλευτεί η προσωπικότητα ενός ήρωα, παράγοντες που καθορίζουν και επηρεάζουν την προσωπικότητα του ίδιου του συγγραφέα και τον τρόπο θέασης του κόσμου απ’ αυτόν.

Στην περίπτωση του πορτρέτου της σιωπής θα τολμήσω να πω ότι το συγκεκριμένο θέμα και ο συγκεκριμένος ήρωας περίμεναν το δημιουργό που θα κατάφερνε να το ντύσει με την κατάλληλη γλώσσα, το ύφος και την πλοκή. Περίμενε την πένα που θα ήταν ικανή να ερμηνεύσει να αποκωδικοποιήσει με εκφραστικό τρόπο και συνάμα εύληπτο και άμεσο τρόπο την ιδέα που πραγματεύεται.

Γιατί το πορτρέτο της σιωπής τόσο ως σύλληψη, ως αρχική ιδέα όσο και ως υλοποίηση, ως εκπεφρασμένη άποψη και θέση για τον κόσμο, τη ζωή και τις αξίες που πρέπει να την διαπνέουν είναι ένα έργο απαιτήσεων.

Μπορεί λοιπόν το έργο αυτό να είναι το αποτέλεσμα εκείνης της σπίθας που ονομάζουμε έμπνευση, ο κεντρικός ήρωάς του όμως, ο Χριστόφορος, είναι ένα γέννημα της ψυχής της Τέσυς Μπάιλα που μόνο από τη συγκεκριμένη συγγραφέα θα μπορούσε να δημιουργηθεί, αφού συγκεντρώνει όλες τις προαναφερόμενες προϋποθέσεις.

Οι ήρωες

Όπως η ίδια αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο της, ο ήρωάς της «είναι ένας αναχωρητής του αισθητού, που έψαχνε όμως ένα μονοπάτι μέσα από τις αισθήσεις. Αναζητούσε την αθέατη ομορφιά του κόσμου, την αόρατη φύση του. Δεν έψαχνε να βρει τον Ποιητή ουρανού και γης, αλλά την ίδια την Ποίηση, την κρυμμένη καλά μέσα του. Ένας ποιητής ο ίδιος που προσπαθούσε να ανακαλύψει μια προσωπική ταυτότητα για να ορίσει τα όνειρά του. Το δοξάρι του άγγιζε τις χορδές, όπως ένα βλέμμα ξέρει να γλιστρά πάνω στην αγαπημένη σάρκα για να χαρίσει στοργή, με την τρυφεράδα του έρωτα ζωγραφισμένη πάνω του.... Η ζωή του, άγκυρα ριγμένη στα σκοτεινά βάθη, στ’ άπατα ν’ αναζητά βράχο να δέσει και να σκουριάζει στην υγρή της αιχμαλωσία... Σε άλλο σημείο θα ομολογήσει ο ίδιος ο ήρωας: Θέλω να βρω τον εαυτό μου, την ουσία της ύπαρξής μου, τον ήχο της αιώνιας μουσικής που κρύβεται εκεί. Δεν είναι αυτός ο κόσμος για μένα ή έστω, δεν είμαι εγώ γι’ αυτόν τον κόσμο».

Ο Χριστόφορος έχει δυο αγάπες: τη θάλασσα και τη μουσική. Δυο αγάπες που δεν συγκρίνονται και υπερνικούν οποιεσδήποτε άλλες. Ακόμη κι εκείνη της μάνας του, της Φωτεινής, ακόμη κι εκείνης για τη γυναικεία σάρκα που την αντιπροσωπεύει στο βιβλίο η Κατερίνα, η αγαπημένη του.

Η Φωτεινή είναι η κλασική φιγούρα ελληνίδας μάνας που επιθυμεί μια συμβατική ευτυχία για το παιδί της. Να μένει κοντά της, να νιώθει πανωφόρι την αγάπη του, να διαφεντεύει την πατρική περιουσία, να παντρευτεί ένα καλό κορίτσι και να της χαρίσει εγγόνια. Μιας μάνας που όταν της ανακοινώνει την απόφασή του να φύγει οι λέξεις γίνονται σκληρές από απόγνωση που μοιάζει αλλά δεν είναι θυμός «να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις»

Και η Κατερίνα είναι η κλασική περήφανη γυναίκα που όταν πληροφορείται την επιθυμία φυγής του αγαπημένου της, δεν τον εκλιπαρεί να μείνει κοντά της παρόλο που γνωρίζει ότι στην κλειστή κοινωνία του νησιού διατρέχει τον κίνδυνο να πέσει θύμα των αυστηρών ηθών εξαιτίας της εξώγαμης κυοφορίας του παιδιού του Χριστόφορου.

Μόνο ο παπά Μάρκος δέχεται την απόφαση του ήρωα χωρίς αντιρρήσεις και ενδοιασμούς. «Τον καλεί ο Θεός... Πώς να τα βάλεις δόλια Φωτεινή, με τον Θεό;»

Έτσι, ο Χριστόφορος ακολούθησε το μοναχικό, τον ιδιαίτερο δρόμο του, το δρόμο της αναζήτησης του εαυτού του μέσα από τη μουσική και το μοναχισμό, ακολουθώντας τα χνάρια ενός Θεού όπως του τον δίδαξε ο πατέρας Ευδόκιμος, ο μοναχός που ένωσε τη μοίρα του μαζί του στο Άγιον Όρος, ένας μοναχός – φιλόσοφος, ριζοσπάστης και ιδιαίτερος όσο και η αντίληψή του για το Θείο.

«Ο Θεός είναι για τον καθένα μας κάτι διαφορετικό. Μα παραμένει πάντα ένας ισχυρός άξονας και γύρω του περιστρέφονται ούλα. Όλοι αγωνιζόμαστε να βρούμε την ελπίδα, για να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να γίνουμε πραγματικοί άνθρωποι.... Ο Θεός δεν βρίσκεται μόνο στις εκκλησιές και στα μοναστήρια... Βρίσκεται παντού, μα πιο πολύ είναι εκεί όπου ο καθένας μας θέλει να φτάσει.... Ο δικός μου ο Θεός μου μιλάει κάθε πρωί κι εγώ του λέω τα μυστικά μου εδώ στο χωράφι. Εδώ, Τον συναντάω, μεγάλη η χάρη Του κι άμα μια μέρα αργήσω να’ ρθω, βγαίνει Εκείνος στο χωράφι πρώτος και με φωνάζει. Κι όταν βαρεθεί τα πολλά Κύριε Ελέησον και τις αγιαστούρες, έρχεται και κάθεται δίπλα μου στο τραπέζι και τα πίνουμε μαζί. Του λέω εγώ τα δικά μου βάσανα, μου λέει εκείνος τα δικά του. Γιατί τι θαρρείς; Δεν έχει Εκείνος βάσανα; Έτσι που τα κάναμε οι άνθρωποι, άστα!»

Οι ήρωες δεν χρειάζονται ανάλυση. Είναι από μόνοι τους, όπως περιγράφονται με εικόνες και λέξεις μέσα στο βιβλίο τόσο διαυγείς, που νομίζεις ότι είσαι σε μια γωνιά κοντά τους και παρακολουθείς κάθε τους κίνηση, ενώ ταυτόχρονα η συγγραφέας πετυχαίνει ασταμάτητα να βγάζει μια ακτινογραφία του ψυχισμού και της σκέψης τους.

Κορυφαία απόδειξη της άρτιας τεχνικής της στην προβολή της προσωπικότητας των ηρώων της, ο Ιάκωβος. Ο μυστηριώδης, σιωπηλός, αδύνατος μοναχός που καταφθάνει στο Άγιο Όρος προκαλώντας διάφορες υποθέσεις για να αποδειχτεί στην πορεία ότι προορισμός του δεν ήταν απλώς η ικανοποίηση μιας υπερφίαλης φιλοδοξίας κατάκτησης ενός βραβείου κι ενός στοιχήματος αλλά η μέθεξή του στην αληθινή ουσία της αγάπης, καθώς το πεπρωμένο αριστοτεχνικά είχε προσχεδιάσει μια σπάνια συνάντηση δυο ανθρώπων που κατάφεραν να εντοπίσουν το αληθινό νόημα της ζωής μετά από την ουσιαστική ψυχική επικοινωνία τους.

Ίσως η πιο αφανής αλλά και η πιο σημαντική ηρωίδα αυτού του βιβλίου είναι η Αγγελίνα, ένα παιδί το οποίο όταν αρρωσταίνει βαριά κατορθώνει αφενός να συσπειρώσει γύρω της σχεδόν το σύνολο των ηρώων του βιβλίου και συγχρόνως να ενεργοποιήσει τη σκέψη κυρίως του Χριστόφορου ώστε να αναθεωρήσει την αρκετά εγωκεντρική θεώρησή του για τη ζωή, τον προορισμό και τον κόσμο. Να συνειδητοποιήσει ότι αυτά που απαρνιόταν για να ανέβει σε μια υψηλότερη μορφή αυτογνωσίας ήταν στην ουσία τα κλειδιά για την επίτευξή της. Τα απλά καθημερινά πράγματα, οι απλές καθημερινές χαρές, το γέλιο ενός παιδιού, μια μελωδία που συντροφεύει και απαλύνει την ανθρώπινη μοναξιά, η πάλη με ό,τι οι άνθρωποι θεωρούν ρουτίνα.

Τεχνική ανάλυση

Ο Χριστόφορος, ο αρνητής της συνηθισμένης ζωής, ο αρνητής του έρωτα, μαθαίνει ότι το νόημα της ζωής ήταν ακριβώς εκείνο που απαρνήθηκε.

«Ξεχνιέται άραγε ποτέ ο έρωτας; Ποιος μπόρεσε ποτέ να το απαρνηθεί και τα κατάφερε μέχρι τέλους;»

Πήρε την απάντηση που έψαχνε μες στη μουσική, μες στα κύματα, μες στη σιωπή της μοναστικής ζωής και τότε...

Το τότε θα το ανακαλύψετε μέσα στο πορτρέτο της σιωπής. Την μεγαλειώδη κατάληξη του ήρωα ή μήπως την μεγαλειώδη έναρξη της ζωής της Αγγελίνας η οποία ανακαλύπτει με τη σειρά της το μυστικό που γύρευε μες στις νότες ο πατέρας της; Τη μεγαλειώδη συντριβή του αρνητή του έρωτα.

Το πορτρέτο της σιωπής απέχει πολύ από το να είναι ένα ρομαντικό μυθιστόρημα. Καταλήγει στην εξύμνηση του έρωτα μέσα απ’ την άρνηση και όχι μέσα από τη βίωσή του. Δύσκολος δρόμος μα την αλήθεια, αλλά η Τέσυ τον περπάτησε με αξιοπρέπεια μες στις σελίδες του βιβλίου της.

Μες στις καλογραμμένες σελίδες του βιβλίου υπάρχουν απαντήσεις για τα διαφορετικά ταξίδια ψυχής που κάνουν κάποιοι άνθρωποι. Υπάρχουν απόψεις για τη μουσική, τα όνειρα, τον έρωτα, το Θεό και τους ανθρώπους. Υπάρχουν λύσεις για όσους νιώθουν διαφορετικοί πληγώνοντας άθελά τους τους ανθρώπους που αγάπησαν. Υπάρχουν φωτογραφίες και πορτρέτα των σιωπών που είναι κρυμμένες πίσω απ’ την ανθρώπινη φλυαρία.

Μες στην ποιητική του γλώσσα που εναλλάσσεται με την ντοπιολαλιά του νησιού και τη ρεαλιστική απόδοση των συναισθημάτων και των σκέψεων των ηρώων του. Μες στη μοναδική τεχνική του που για όποιον δεν γνωρίζει ότι το πορτρέτο της σιωπής είναι το πρώτο βιβλίο της Τέσυς Μπάιλα, γοητεύεται το ίδιο απόλυτα όπως με το έργο ενός δοκιμασμένου επί μακρόν τεχνίτη του μυθιστορήματος.

Γιατί η Τέσυ επιχειρεί ήδη από το πρώτο της βιβλίο να απαρνηθεί τη γραμμική αφήγηση και να αποτολμήσει δύσκολες αναδρομές από το παρόν σε προγενέστερο χρόνο, χωρίς ωστόσο να μπερδεύει τον αναγνώστη καθώς οι μεταβάσεις της στον ενεστώτα γίνονται αβίαστα και αποκρυσταλλωμένα.

Την τεχνική της ωστόσο σηματοδοτούν επίσης, μοναδικά ευρήματα που κινούν την πλοκή της ιστορίας και διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του έργου. Σ’ αυτό συμβάλλουν αφενός η ιδιαίτερη μελέτη του μοναχικού βίου και οι σκηνοθετικές λεπτομέρειες που παρέχει η συγγραφέας στο βιβλίο της για την περιγραφή του χώρου όπου ζουν και δρουν οι ήρωες, όσο και οι γνώσεις της στην τέχνη της φωτογραφίας που καθιστά τις περιγραφές τόσο των φωτογραφιών που χρησιμοποιεί η συγγραφέας για την ενεργοποίηση των μοχλών της ιστορίας όσο και του γενικότερου πλαισίου εικόνων του βιβλίου της, απαράμιλλες. Μια φωτογραφία είναι εξάλλου το εύρημα που οδηγεί την ιστορία στην πιο καταλυτική αποκάλυψη και ένα παιδί στην επίτευξη της αυτογνωσίας από μέρους των πρωταγωνιστών.

Θα μπορούσα να γεμίσω πολλές σελίδες ακόμη αναφερόμενη στην τεχνική του βιβλίου, όμως αυτό είναι κάτι που είμαι σίγουρη ότι θα το κάνουν οι αναλυτές όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Θα αρκεστώ να επισημάνω ότι πρόκειται για ένα βιβλίο μυσταγωγία... Ένα βιβλίο που δεν συνδιαλέγεται με τη νόηση του αναγνώστη αλλά με τα βαθύτερα θέλω του που είναι κρυμμένα στα μύχια της ψυχής του... Ένα βιβλίο που έχει ζυμωθεί με την έννοια του Θεού μέσα στην Καζαντζακική λογοτεχνία, την αγάπη για το Αιγαίο, το φως και τη θάλασσα της ποίησης του Ελύτη, τις διαυγείς αξίες ζωής του Σαμαράκη. Γιατί μέσα στο Πορτρέτο της σιωπής, όποιος έχει μελετήσει αυτούς τους τρεις μεγάλους Έλληνες δημιουργούς, θα συναντήσει τα αγγίγματά τους στην ψυχή της Μπάιλα που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη σκέψη και την έκφρασή της.

Προσωπική επαφή με το έργο

Αν η επικοινωνία και η κατανόηση είναι τα πιο ουσιαστικά και βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα, και συγχρόνως οι στόχοι της τέχνης, τότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί η παρουσίαση αυτού του βιβλίου είναι μια ιδιαίτερα σημαντική και συνάμα δύσκολη υπόθεση για μένα. Αφενός επειδή είχα την τύχη να δω το έργο αυτό από τα σπάργανά του να παίρνει μορφή, αφετέρου, γιατί η τέχνη είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση που στέκομαι αντίκρυ της πάντα με δέος και ως συγγραφέας και ως φιλόλογος.

Στην προκειμένη περίπτωση, καθώς τα συναισθήματα παρεμβαίνουν στην κρίση, τα πράγματα περιπλέκονται, όμως όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορώ να ξέρω ότι το βιβλίο αυτό που τόσο συγκινήθηκα όταν το είδα ολοκληρωμένο και με τη σημερινή του μορφή, είναι γνήσια τέχνη, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις προθέσεις, την αγωνία, και τη σκληρή μελέτη και δουλειά της συγγραφέως του.

Τέλος, αισθάνομαι ιδιαίτερα συγκινημένη απόψε όχι μόνο γιατί υλοποιήθηκε το όνειρο ενός δημιουργού, όχι μόνο γιατί η λογοτεχνία πλούτισε κατά ένα ακόμη αξιόλογο βιβλίο αλλά κι επειδή η Τέσυ Μπάιλα μου έκανε την τιμή να το βαφτίσω εγώ.

Σε μια νύχτα κάθισα και το διάβασα όλο απ’ την αρχή. Όταν ξημέρωσε αυτός ο τίτλος σχηματίστηκε στο μυαλό μου ως κεντρική ιδέα όλης αυτής της επίπονης δουλειάς.

Σχόλια

Ο χρήστης Πασχαλία Τραυλού είπε…
Η ωραιότερη παρουσίαση που συμμετείχα ποτέ μου! Κάθε επιτυχία, φιλενάδα μου! Καλοτάξιδος ο Χριστόφορος!
Ο χρήστης Maria Tzirita είπε…
Καλή μου Τέσυ, λυπάμαι πολύ που δεν ήμουν κοντά σου αυτή την ξεχωριστή βραδιά, χαίρομαι όμως που η ευχή μου έπιασε κι είχες τόσο μεγάλη επιτυχία! Είμαι σίγουρη πως σου αξίζει και μόλις διαβάσω το βιβλίο σου θα επανέλθω με λεπτομερείς εντυπώσεις! Εντωμεταξύ σου εύχομαι να περάσεις όμορφα τις γιορτές με τους αγαπημένους σου και θα περιμένω το τηλεφώνημά σου για το καφεδάκι μας! Φιλιά πολλά, πάντα επιτυχίες!
Ο χρήστης Aλεξία είπε…
ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΓΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ!!
ΤΟ ΚΑΤΑΜΕΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΠΩΣ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΤΑ ΕΣΚΑΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΑΞΙΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΞΙΟΛΟΓΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ!!
ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΟΣΤΙΣΜΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ.....
Ο χρήστης Μαρία Πόντη είπε…
k. Μπάιλα δεν μπόερεσα να έρθω στην παρουσίαση αλλά ηρθε η μαμά μου και μου είπε ΄΄οτι δείξατε κατι φωτογγραφίες καταπληκτκές. και ότι είσαστε πολύ ευγενική κοπέλα. κρίμα ήθελα πολύ να σας γνωρίσω και την κ Πασχα΄λία και εσάς. είχε πολύ κόσμο και ωραία μουσική. το βιβλίο σας θα το κάνουμε δώρο σε πολλούς φίλους μας φέτος γιατί μας άρεσε πολύ
καλά χριστούγεννα γεια σας
Ο χρήστης Ταραντούλα είπε…
χρόνια πολλά
συγχαρητήρια για το βιβλίο σου
καλές γιορτές
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
κ. Μπάιλα το βίβλιο σασ ήταν εκπληκτικό...
Καλόγραμμενο, με πλούσιο λεξιλόγιο και σωστές εναλλαγέσ σε παρόν και παρελθόν...
ο χριστόφοροσ ειναι ενασ ηρωασ που μου εγινε γρηγορα αγαπητοσ...στον χαρακτηρα του δεν ειδα εναν εγωιστη ανθρωπο αλλα τον σημερινο άνθρωπο ο οποιοσ ψάχνεται,και προσπαθει να ανακαλυψει τον πραγματικό του εαυτο και το είναι του...το ότι ακολούθησε αυτο που πραγματικά ήθελε δείχνει την δύναμη τησ ψυχήσ του αλλά περνάει και το μήνυμα οτί η ψυχή και η καρδία μασ δεν πρέπει να έχει ούτε πρέπει ούτε να φυλακίζεται στα θέλω των άλλων αλλά και στουσ ρυθμούσ τησ σύγχρονησ κοινωνιασ...
συγχαρητήρια απο τα βάθυ τησ καρδιάσ μου...
Θωμάσ Γκόγκοσ

07 Ιανουαρίου 2010 4:41 π.μ.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
επιτέλους σας βρήκα! ήμουν στην παρουσίασή του βιβλίου σας. βρέθηκα τυχαία καλεσμένη από ένα κοινό φίλο. τι υπέροχες εικόνες που μας δείξατε! χάρη σ αυτές αγόρασα το βιβλίο σας. Κι αυτό ήταν! μαγεύτηκα από τη γλώσσα, τις εικόνες του, την πλοκή της ιστορίας και τις ατέλειωτες ανατροπές!!! χρόνια είχα να διαβάσω ένα τέτοιο βιβλίο! λογοτεχνία ατόφια επιτέλους!κι αυτό τελικά είναι το ζητούμενο.
σας ευχαριστώ για το ταξίδι που έκανα μεσα στις σελίδες του. Αλήθεια πως έχετε τόσο οικείες τις εικόνες του Αγίου ¨ορους μέσα στο μυαλό σας;
νομίζω ότι η σύγχρονη λογοτεχνία επιτέλους θα αλλάξει γιατί χορτάσαμε να διαβάζουμε το τίποτα βαφτισμένο σε ευπώλητη λογοτεχνία.
σας ευχαριστώ για τη φίλοξενία και πάλι συγχαρητήρια
Μελίνα Παπαδοπούλου
καθηγήτρια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές από τον Δημήτρη Κώτσο

ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΑΝ ΠΟΛΙΝ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ