tag:blogger.com,1999:blog-1782116862940037462024-03-05T21:30:53.068-08:00Τέσυ ΜπάιλαΣυγγραφέαςΤέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.comBlogger219125tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-67005563771163138202024-02-18T08:50:00.000-08:002024-02-18T08:50:05.184-08:00Το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ στη ΒΡΑΧΕΙΑ ΛΙΣΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ 2023<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSiVtyWWRDmC2jVdXwtS8Holdc5GIcE-rF8UnvhY44TXPjj2kNajouayuOEkkX_ubrRt1ggg4m_BjMLeNnXEqvc1og4C3x94r22VxRTelhNM99m1ObeaKMc9DGLdP3Ne6rrxND1P2xxYQQbM_kcVZwfB244MHP4bzaJ7HY0NxMlV5f6orAj9zSmOIeOu1J/s1080/426606664_18419431864004063_4749961827424979900_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSiVtyWWRDmC2jVdXwtS8Holdc5GIcE-rF8UnvhY44TXPjj2kNajouayuOEkkX_ubrRt1ggg4m_BjMLeNnXEqvc1og4C3x94r22VxRTelhNM99m1ObeaKMc9DGLdP3Ne6rrxND1P2xxYQQbM_kcVZwfB244MHP4bzaJ7HY0NxMlV5f6orAj9zSmOIeOu1J/w400-h400/426606664_18419431864004063_4749961827424979900_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><br /><p></p><p><b>Ανακοινώθηκαν στις 15.02.2024 οι Βραχείες λίστες για τα Κρατικά Βραβεία 2023. Με πολλή χαρά είδα ότι το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ είναι υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος του 2022. Ευχαριστώ θερμά την κριτική επιτροπή που το επέλεξε στη Βραχεία λίστα. </b></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>Δείτε εδώ την ανακοίνωση του Υπουργείου:</p><p><a href="https://www.culture.gov.gr/el/Information/SitePages/view.aspx?nID=4874">ΥΠΠΟ ΒΡΑΧΕΙΕΣ ΛΙΣΤΕΣ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ</a> </p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-9863931498286191732024-02-18T08:44:00.000-08:002024-02-18T08:44:47.736-08:00Η Έφη Ριζά Σκύφα γράφει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7qhQ5FVRfkYn7PCXy2Pz8M2uw9NQl-DFnFX9laXwKMvlYSQiUMGb60Q7DbMM0Y9gAaUR2UGWmb5su3bF1fFkLrTGb-ZwhXXMmesoXeeO9DgWHaSekQ9oLDhjP3_vR2iNrBJL7q7mToYEGAtg734Vw70B0SMRC7NsGMVTD1pmgzj44IudlIhqOjCQfhWrc/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7qhQ5FVRfkYn7PCXy2Pz8M2uw9NQl-DFnFX9laXwKMvlYSQiUMGb60Q7DbMM0Y9gAaUR2UGWmb5su3bF1fFkLrTGb-ZwhXXMmesoXeeO9DgWHaSekQ9oLDhjP3_vR2iNrBJL7q7mToYEGAtg734Vw70B0SMRC7NsGMVTD1pmgzj44IudlIhqOjCQfhWrc/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br /> <b>Τα δύσκολα χρόνια στην Πόλη</b><p></p><p><b>Ενα πλέγμα χαρακτήρων και ανθρωπίνων σχέσεων σε μια ρωμέικη γειτονιά, από τα Σεπτεμβριανά μέχρι τις απελάσεις</b></p><p><b>Εφη Ριζά-Σκύφα*</b></p><p>Η συμπλήρωση εκατό χρόνων από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης αποτελεί αφορμή για να συζητηθεί στον δημόσιο διάλογο το θέμα των σχέσεων που διαμορφώθηκαν έκτοτε ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία σε επίπεδο ηγεσιών και διπλωματικών σχέσεων, γιατί αντίστοιχα οι σχέσεις των λαών δεν είχαν διαταραχθεί ποτέ και φυσικά δεν ρυθμίζονται με συνθήκες. Τις διαμορφώνει η ίδια η ζωή, η συνύπαρξη, η καθημερινότητα και οι μνήμες που υφαίνονται.</p><p><b>Τα δύσκολα χρόνια στην Πόλη</b></p><p>Αυτό έρχεται να διαπιστώσει και να αποδώσει με πολύ επιτυχημένο λογοτεχνικά τρόπο η Τέσυ Μπάιλα στο «Λέγε με Ισμαήλ». Τίτλος προτρεπτικός και προστακτικός συνάμα, που υποδεικνύει στάση ζωής, μια φιλοσοφία αναγνώρισης και αποδοχής της διαφορετικότητας, ένα αίτημα συμφιλίωσης με την ουσιαστική ανάγκη του ανθρώπου για διασφάλιση της προσωπικής του αυτονομίας σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, απειλώντας με ισοπέδωση τις διαφορετικές εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης.</p><p>Το βιβλίο αποτυπώνει πανοραμικά ένα πλέγμα χαρακτήρων, ανθρωπίνων σχέσεων και χώρων, που αναφέρονται σε μια ελληνική γειτονιά της Κωνσταντινούπολης κατά την περίοδο από το 1955 έως το 1964. Σ’ αυτό το περιβάλλον, το φαινομενικά ειρηνικό –μια και όπως θα φανεί στην πορεία εγκυμονούνται εκρηκτικές εξελίξεις–, η Τέσυ Μπάιλα τοποθετεί τη δράση των πρωταγωνιστικών προσώπων, καθένα από τα οποία έχει διαφορετική, όχι μόνο ταξική αλλά και εθνική καταγωγή.</p><p>Αριστοκρατική η προέλευση της κυρίας Καλλιάνθης. Η ζωή της, κυρίως εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού, που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και την πορεία της, απομονώνεται στο στενό πλαίσιο του σπιτιού της, το οποίο συνιστά και τα όρια του μικρόκοσμού της. Η δοτικότητά της, ωστόσο, την καθιστά απόλυτα συμβατή με τον απλό κοινωνικό περίγυρο της ελληνικής γειτονιάς.</p><p>Κοντά της κινούνται άνθρωποι διαφορετικής ταξικής προέλευσης προς αυτήν, οι οποίοι όμως έχουν κυρίαρχο και καθοριστικότερο ρόλο στην υπόθεση: ο Ισμαήλ, που δάνεισε και το όνομά του στον τίτλο του βιβλίου, με καταγωγή από τη Λέσβο όπου και επιθυμεί διακαώς να επιστρέψει, μια και η φυγή του δεν ήταν ανώδυνη, αλλά και ο Ισίδωρος, η αινιγματική φυσιογνωμία του έργου, που αφιερώνει τον εαυτό του στα βιβλία και την ανάγνωση με τα οποία θεραπεύει, όχι μόνο τις δικές του πληγές αλλά και τις πληγές όσων συναναστρέφεται.</p><p>Ηρωες με διαφορετική ταξική και εθνική καταγωγή συμβιώνουν σε ένα περιβάλλον που αποδεικνύεται εκρηκτικό.</p><p>Οι δύο ήρωες δένονται με ένα μυστικό που τους χωρίζει και τους ενώνει ταυτόχρονα. Δίπλα τους κινούνται η γριά Γιασεμώ, που εκφράζει την απόλυτη κοινωνική απομόνωση, η Αϊσέ, που αποδίδει το όραμα της διαφυγής από τον κλειστό και εξαιρετικά καταπιεστικό κοινωνικό περίγυρο, ο τοξικός Ναντίρ, που αντιπροσωπεύει το βίαιο και άξεστο πρότυπο μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, η οποία επενδύει σε εθνικιστικά ιδεώδη και τα εκμεταλλεύεται στο έπακρο καλλιεργώντας την έχθρα και το μίσος, αλλά και πολλοί άλλοι που συνθέτουν ένα πολυπρόσωπο σκηνικό.</p><p>Τους περισσότερους ήρωες θα τους χαρακτήριζε εύκολα κανείς περιθωριακούς, εν γένει αδικαίωτους από τη ζωή και τις συγκυρίες. Ο αναγνώστης κατανοεί, συμμετέχει στα πάθη τους, αναζητεί τη λύση που η συγγραφέας αφήνει εν μέρει να διαφανεί, παρέχοντας στο αναγνωστικό κοινό την ευκαιρία να διαμορφώσει τις αφηγηματικές προεκτάσεις που εκείνο επιθυμεί.</p><p>Η Τέσυ Μπάιλα δημιούργησε έναν κόσμο αφηγηματικής ποικιλότητας. Συνδυάζει την τριτοπρόσωπη με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αξιοποιεί με μέτρο τους διαλόγους, ενώ όπου κρίνει απαραίτητο παρεμβάλλει επιστολικό κείμενο, προσδίδοντας στον λόγο της την αντικειμενικότητα του εξωτερικού παρατηρητή, αλλά και την προσωπική, εξομολογητική διάθεση του δρώντος προσώπου. Τα αφηγηματικά σχόλια είναι διάσπαρτα στο κείμενο και παράλληλα οργανικά ενταγμένα στον γενικότερο αφηγηματικό ιστό.</p><p>Το βιβλίο έχει λογοτεχνικές αναφορές, όχι μόνο στην εισαγωγή του, με το απόσπασμα από τους «Προσανατολισμούς» του Οδυσσέα Ελύτη και τη βιβλιογραφική επισήμανση στο έργο «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ, αλλά και στις επιλογές των κεντρικών προσώπων. Αναφορές προφανώς συμβατές με τα αναγνώσματα και τις προτιμήσεις της συγγραφέως, που με τη σειρά τους λειτουργούν ως αναγνωστική πρόκληση για τους εν δυνάμει αναγνώστες του βιβλίου, αποδεικνύοντας τη διάδραση της λογοτεχνίας και το βάθος της επιρροής της στο κοινό.</p><p><b>Πόνος και ματαίωση</b></p><p>Ο ξεριζωμός των ανθρώπων, η βίαιη απομάκρυνση από τον τόπο τους με τελεσίγραφα, ο πόνος και η ματαίωση είναι μοτίβο στο «Λέγε με Ισμαήλ». Ωστόσο, η συγγραφέας αποφεύγει τον σκόπελο του μελοδραματισμού περιορίζοντας τις αναφορές της σε διαπροσωπικό επίπεδο. Αντίστοιχα, η καταγραφή και η ανάδυση των βίαιων γεγονότων και των δραματικών συμπλοκών που οδήγησαν στην αποπομπή των ανθρώπων από τη χώρα τους, τόσο από την Τουρκία όσο και από την Ελλάδα, δεν έχει τη μορφή επιστημονικής ή δημοσιογραφικής προσέγγισης κι έτσι η αφήγηση απέφυγε τεχνικά την παγίδα του αντιλογοτεχνικού λόγου.</p><p>*Η κ. Εφη Ριζά-Σκύφα είναι επιμελήτρια εκδόσεων, υπεύθυνη βιβλιοπωλείου «Εναστρον».</p><p>Πηγή: <a href="https://www.kathimerini.gr/culture/562840492/ta-dyskola-chronia-stin-poli/">Τέχνες και γράμματα Καθημερινή της Κυριακής ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ</a></p><p><br /></p><p><br /></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-1618375975610681802024-02-18T08:38:00.000-08:002024-02-18T08:59:46.132-08:00Ο κων/νος Δρουγαλάς γράφει στη Bookpress για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNnIwDhtKL99erVn6vjoNzvzZANoN4i10zqZGHTBoK0QFBQc2xRFPiLDZwGXHbxZ1NN1vzmAdNpbBkoWhum9Lh_MjSNr-clEi0C-WY4aWdtjHeRtfla1cnnyv_byJbiTSA99jXCWnAPqJSGS2EqZom5so_UggDP6rw5v_fsocbEAMFLpMU1JbwhuTBCSpI/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNnIwDhtKL99erVn6vjoNzvzZANoN4i10zqZGHTBoK0QFBQc2xRFPiLDZwGXHbxZ1NN1vzmAdNpbBkoWhum9Lh_MjSNr-clEi0C-WY4aWdtjHeRtfla1cnnyv_byJbiTSA99jXCWnAPqJSGS2EqZom5so_UggDP6rw5v_fsocbEAMFLpMU1JbwhuTBCSpI/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br /><b>«Λέγε με Ισμαήλ» της Τέσυς Μπάιλα (κριτική) – Μικροϊστορίες από το Πέρα μιας άλλη εποχής</b><p></p><p><b><br /></b></p><p><b>Γράφει ο Κώστας Δρουγαλάς</b></p><p>Η Τέσυ Μπάιλα στο έβδομο μυθιστόρημά της με τίτλο Λέγε με Ισμαήλ (εκδ. Ψυχογιός) μεταφέρει το αφηγηματικό περιεχόμενο στην Κωνσταντινούπολη, και πιο συγκεκριμένα στο πολυφυλετικό Πέρα κατά την ταραγμένη δεκαετία 1955-1964. Ο τίτλος του μυθιστορήματος παραπέμπει ευθέως στην εναρκτήρια φράση του Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ, που με τον δικό του τρόπο κάνει την εμφάνισή του αρκετές φορές μέσα στο βιβλίο της Μπάιλα.</p><p>Ένας πολυφωνικός θίασος</p><p>Το μυθιστόρημα αποτελεί έναν πολυφωνικό θίασο με αρκετούς ετερόκλητους πρωταγωνιστές: τον Ισμαήλ, ιδιοκτήτη ενός καφενείου, καλόκαρδο και προσηνή λαϊκό· τον Ισίδωρο, φαινομενικά βλοσυρό αλλά βαθιά ευαίσθητο ιδιοκτήτη του μοναδικού ελληνικού βιβλιοπωλείου στο Πέρα· την περήφανη αρχόντισσα Καλλιάνθη που ξοδεύει τη ζωή της πίσω από κουρτίνες που κρύβουν το μυστικό της παρέα με τη Μέλπω· τη Γιασεμώ, μία αηδονόλαλη πρώην καλλονή που περιφέρεται στη συνοικία συνοδεία ενός αδέσποτου σκύλου· την Αϊσέ που αφήνει πίσω τους φίλους και την κόρη της· τον τυχοδιώκτη κι εμμονικό Ναντίρ και την πανέμορφη Ασλίβ.</p><p>Μικροϊστορίες που αθροίζονται, αποδίδοντας τη μεγάλη εικόνα όχι μόνο στα χρόνια της ειρηνικής συνύπαρξης αλλά και στην περίοδο του εθνικισμού και του επακόλουθου πογκρόμ τον Σεπτέμβριο του 1964 καθώς και στις απελάσεις που συντάραξαν τα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Οι ιστορίες των πρωταγωνιστών συμπλέκονται με τρόπο αξεδιάλυτο αναδεικνύοντας τη βαθιά ανθρωπινότητα των καθημερινών, απλών ανθρώπων και τον τρόπο που αυτή επηρεάζεται ποικιλοτρόπως από εξωτερικές πολιτικές πιέσεις.</p><p>Λέγε με ΙσμαήλΣτο μυθιστόρημα είναι πανταχού παρούσες οι ανθρώπινες αισθήσεις· οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι ήχοι κι οι εικόνες από το Πέρα μιας άλλη εποχής: τα κρωξίματα των γλάρων, τα γουργουρητά από τους ναργιλέδες, τα καλέσματα από τους μιναρέδες, η μυρωδιά των παλιών βιβλίων. Η καθημερινότητα των απλών ανθρώπων το ίδιο: οι απογοητεύσεις κι οι συγκινήσεις, μικρές ή μεγάλες, η αφοσίωση κι η προδοσία, η ωμή βία κι η ακατανίκητη ανθρωπιά, ο έρωτας και το μίσος, που πολλαπλασιάζονται ανάλογα με την έννοια του επείγοντος.</p><p>Το μυθιστόρημα της Μπάιλα αποτελεί ένα ντοκουμέντο για μία γειτονιά πολυφυλετική και κοσμοπολίτικη που εξακολουθεί να ζει μέσα από τις λογοτεχνικές σελίδες και την ανάγκη της ανάγνωσης. Πέραν όμως των λογοτεχνικών πειστηρίων, αυτό που κυρίως αποκομίζει ο αναγνώστης με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του Λέγε με Ισμαήλ είναι μια αίσθηση τρυφερότητας για τους ανθρώπους, για την αγάπη εκείνη που γαλήνια γυρεύει να τους χωρέσει όλους.</p><p>* O ΚΩΣΤΑΣ ΔΡΟΥΓΑΛΑΣ είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Από πού έρχεται η νύχτα» (εκδ. Παρατηρητής της Θράκης).</p><p><b>Απόσπασμα από το βιβλίο</b></p><p>«Και τι θα πει δίκιο και άδικο;» ρώτησε άξαφνα το Τουρκάκι.</p><p>«Θα πει…» δυσκολεύτηκε για μια στιγμή να απαντήσει ο Ισίδωρος. «Δίκιο θα πει να έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου μια φέτα ψωμί να φάνε, Οσμάν, έναν τόπο να ξαποσταίνει η ψυχή τους, μια θέση σ’ αυτή τη ζωή ανεξάρτητα από το χρώμα τους, τη φυλή τους, την καταγωγή τους, την οικονομική τους κατάσταση, τη γλώσσα και τη θρησκεία τους. Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω;»</p><p>«Ναι», απάντησε ο Οσμάν, κι ας μην είχε καταλάβει καλά τι του έλεγε ο κυρ Ισίδωρος.</p><p>«Ωραία».</p><p>«Το δικό μου όμως το έφαγε σήμερα ο Γιουσούφ», συνέχισε ο Οσμάν ρουφώντας τη μύτη του.</p><p>«Ποιο;» ρώτησε ο Ισίδωρος και κοίταξε το παιδί.</p><p>«Το ψωμί μου, ντε».</p><p>Χαμογέλασε ο Ισίδωρος. «Δεν πειράζει, Οσμάν. Πεινούσε. Κι ο Γιουσούφ έχει δικαίωμα για μια φέτα ψωμί σ’ αυτόν τον κόσμο».</p><p><b>Πηγή: <a href="https://bookpress.gr/kritikes/elliniki-pezografia/18277-lege-me-ismail-tis-tesys-baila-kritiki-mikroistories-apo-to-pera-mias-alli-epoxis">Bookpress ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ</a></b></p><p><br /></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-67632461148813133462024-02-18T08:34:00.000-08:002024-02-18T08:34:11.329-08:00Ο Δημήτρης Στεφανάκης γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><header style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px;"><h1 class="entry-title" style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 24px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 28px; margin: 5px 0px 10px;">Η Τέσυ Μπάιλα ξανά στους δρόμους της Ιστορίας</h1></header><div class="elements-box clearfix" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; zoom: 1;"><h5 style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-top: 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Γράφει ο <a href="https://www.fractalart.gr/?s=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82+%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82" rel="noopener" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #666666; outline: none !important; text-decoration-line: none !important; transition: all 0.3s ease-in-out 0s;" target="_blank"><span style="box-sizing: border-box; text-decoration-line: underline;">Δημήτρης Στεφανάκης</span></a> //</strong></h5><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><blockquote style="background: url("images/icons/quote-icon.png") 15px 15px no-repeat rgb(246, 246, 246); border-left: none; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, "Times New Roman", Times, serif; font-style: italic; line-height: 24px; margin: 0px 0px 15px; padding: 25px 20px;"><p style="box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin: 0px;"><img alt="" class="alignleft size-full wp-image-114620" decoding="async" fetchpriority="high" height="495" sizes="(max-width: 330px) 100vw, 330px" src="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg" srcset="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg 330w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-200x300.jpg 200w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-224x336.jpg 224w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-267x400.jpg 267w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: left; height: auto; margin: 5px 20px 5px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="330" />Τέσυ Μπάιλα «Λέγε με Ισμαήλ», εκδ. Ψυχογιός</p></blockquote><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Το καινούργιο βιβλίο της Τέσυς Μπάιλα από τις εκδόσεις Ψυχογιός είναι μια μαθητεία στα καπρίτσια της Ιστορίας.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Κανείς δεν πεθαίνει τόσο φτωχός, ώστε να μην αφήνει τίποτα πίσω του», ισχυρίζεται ο Πασκάλ. Με αφορμή αυτό τον στοχασμό ο Μπένγιαμιν συμπληρώνει: «Ούτε βεβαίως και καθόλου αναμνήσεις. Μόνο που αυτές δεν βρίσκουν πάντα ένα κληρονόμο. Ο μυθιστοριογράφος επιφορτίζεται με αυτή την κληρονομιά και σπάνια χωρίς βαθιά μελαγχολία».</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Η βαθιά μελαγχολία πλανάται πάνω από τις μνήμες που κληρονόμησε ως μυθιστοριογράφος η Τέσυ Μπάιλα από ένα συνταρακτικό επεισόδιο της Ιστορίας. Δεν ήταν, καθώς φαίνεται, η Μικρασιατική καταστροφή ο επίλογος της ελληνικής παρουσίας στην απέναντι μεριά του Αιγαίου. Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών έγινε με τα Σεπτεμβριανά του ’55 και τις απελάσεις του ’64.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Η Μπάιλα επιχειρεί αυτό που μας λέει ο Λούκατς στην «θεωρία του μυθιστορήματος»: Με το πυκνό υφάδι του βιβλίου της αποδύεται σ’ έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία του χρόνου. Δημιουργεί ένα δικό της κόσμο πάνω στη σάρκα του χρόνου, ισορροπώντας σε αυτό που είναι το «νόημα της ζωής» και σε αυτό που αποκαλούμε «δίδαγμα της Ιστορίας».</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Αναζητώντας στην τετραδιάστατη αφήγησή της να μεταφέρει με βουές και αρώματα την χαμένη ατμόσφαιρα της Πόλης, δημιουργεί μια σύνθεση από έρωτες, μισαλλοδοξία, κακοποίηση, χαμένες προσδοκίες, αγριότητες και πάθη αλλά και συνύπαρξη και φιλία και αδελφότητα. Κι όλα αυτά τη στιγμή που η μοίρα των ηρώων της δεν είναι άλλη από την ίδια την Ιστορία.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> Οι άντρες του μυθιστορήματος, ο Ισίδωρος, ο Ισμαήλ, ο Ναντίρ είναι διαμετρικά αντίθετοι χαρακτήρες φτιαγμένοι με την αυθαιρεσία των αρσενικών είτε προς το καλό είτε προς το κακό.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Οι γυναίκες όμως, και κυρίως η Γιασεμιώ αλλά και η Καλλιάνθη, αποπνέουν μια συγκινητική φυσικότητα, η Αϊσέ μια παράξενη λαγνεία, η Μέλπω μια σπαρακτική αφέλεια, κι όλες μαζί θυμίζουν χορό αρχαίας τραγωδίας. Το «Λέγε με Ισμαήλ» υπακούει σε μια έξυπνη διακειμενικότητα που εξυπηρετεί τις προθέσεις της συγγραφέως. Είναι όμως τόσο κυριαρχικό το γυναικείο στοιχείο σε αυτό το μυθιστόρημα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τίτλο: «Λέγε με Γιασεμιώ».</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Κι είναι η Γιασεμιώ ένας από εκείνους τους χαρακτήρες που αναζητά ο αναγνώστης για να διαβάσει από τα χείλη τους το «νόημα της ζωής».</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Πηγή: <a href="https://www.fosonline.gr/plus/vivlio/article/219596/lege-me-ismail-h-tesy-mpaila-xana-stoys-dromoys-tis-istorias" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #666666; outline: none !important; text-decoration-line: none !important; transition: all 0.3s ease-in-out 0s;">www.fosonline.gr</a></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><a href="https://www.fractalart.gr/tesy-mpaila-lege-me-ismahl/">https://www.fractalart.gr/tesy-mpaila-lege-me-ismahl/</a><br /></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-25042729730668970782024-02-18T08:30:00.000-08:002024-02-18T08:31:28.218-08:00Η Κατερίνα Λιάτζουρα γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br /><b>ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΕΡΑ</b><p></p><p><b>Γράφει η Κατερίνα Λιάτζουρα</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ</b></p><p><b>Στον Δρόμο του Πέρα [Λέγε με Ισμαήλ, Τέσυ Μπάιλα]</b></p><p><b>Σύνταξη:</b></p><p><b>Κατερίνα Λιάτζουρα</b></p><p><b>28 June 2023</b></p><p><b> </b></p><p><b> </b></p><p><b><br /></b></p><p><b><br /></b></p><p><b>«Ο χρόνος περνά όπως η ομίχλη πάνω από τη θάλασσα αφήνοντας στα κύματα τις αναμνήσεις σαν τις αχτίδες του ήλιου να παιχνιδίζουν».</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Με αυτήν την φράση ξεκινά η Τέσυ Μπάιλα το μυθιστόρημα της με τίτλο «Λέγε με Ισμαήλ» (εκδόσεις Ψυχογιός, 2022), δίνοντας το στίγμα του βιβλίου της και προϊδεάζοντας το αναγνωστικό της κοινό για το περιεχόμενο του βιβλίου. Γιατί για τον χρόνο μιλά η Μπαίλα και για τις αναμνήσεις που επιφέρει αυτός στο πέρασμα του. Για τον χρόνο που πέρασε πάνω από την Ιστανμπούλ ή την Κωνσταντινούπολη ή αλλιώς την Πόλη -πείτε την όπως θέλετε-, και τις μικρές και μεγάλες ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν εκεί, στις αρχές και στα μέσα του 20ου αιώνα. Και δεν έχει σημασία αν οι άνθρωποι αυτοί ήταν Τούρκοι, Ρωμιοί, Εβραίοι ή Αρμένιοι ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας, και δεν έχει καμία σημασία σε ποια γλώσσα ερωτεύτηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους ή σε τίνος θεού το όνομα προσεύχονταν ή επικαλούνταν στις δύσκολες στιγμές τους. Γιατί οι άνθρωποι που γεννήθηκαν και έζησαν, που γεννιούνται και ζουν στις χώρες που βρέχονται από τα νερά του Αιγαίου, έχουν καλώς ή κακώς κοινά βιώματα και μοιράζονται κοινές αναμνήσεις.</b></p><p><b>Η Τέσυ Μπάιλα, στο νέο της αυτό μυθιστόρημα, κατορθώνει να μεταφέρει με υπέροχα εκφραστικά μέσα, ζωντανές περιγραφές και λυρικές ενίοτε αφηγήσεις, την παραδοχή, ότι οι άνθρωποι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα· ούτε γη ούτε θάλασσα ούτε και ουρανό. Η ταπεινή συνύπαρξη και συμβίωση των λαών που μοιράζονται την ίδια γειτονιά στον δρόμο του Πέρα, στην γειτονιά των Ρωμιών, οι δυσκολίες της βιωτής, οι απλές, τραγελαφικές, καθημερινές στιγμές, που κάνουν τον άνθρωπο την μια να γελά και την άλλη να κλαίει, ο σεβασμός και η αποδοχή της διαφορετικότητας, στοιχεία που μαθαίνουν και παροτρύνουν τον άνθρωπο να εφαρμόζει στην πράξη την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση στον πάσχοντα, αποτελούν τον κεντρικό άξονα της αφήγησης της Τέσυς Μπάιλα. Χαρακτηριστικά λέει μια από τις πρωταγωνίστριες «[…] Αγκαλιασμένοι είμαστε. Ο ένας να βοηθά τον άλλον, όσο μπορεί. Κρυώνει ο Τούρκος; Βγάνει και του δίνει το παλτό του ο Έλληνας. Πονά ο χριστιανός; Τονε συντρέχει ο μουσουλμάνος […]» (σελ. 372)· και δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιηθεί ο λόγος τούτος, ο λόγος της κυράς-Γιασεμώ, πως οι άνθρωποι από μόνοι τους δεν χαλάνε τις καρδιές τους. Μπορεί να έχουν διαφορές ή διαξιφισμούς, ενίοτε να διαφωνούν και να μαλώνουν, να ζουν έρωτες και πάθη ή άλλοτε να παραμένουν τα όνειρα τους ανεκπλήρωτα, μα στο τέλος θα συγχωρέσουν και θα μονιάσουν. Οι λόγοι που κάνουν τους ανθρώπους να χαλάνε τις καρδιές τους, είναι οι προσταγές των “μεγάλων”, οι μεγαλομανίες των πολιτικών και τα συμφέροντα των πολιτικάντηδων· κάθε ανεξαιρέτως χώρας και κάθε εποχής αδιακρίτως. Και αυτό δυστυχώς είναι και η λυπητερή διαπίστωση, έπειτα από την ανάγνωση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος, καθώς οι μαύρες σελίδες του ξεριζωμού και της προσφυγιάς στην σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας, φαίνεται να μην έχουν καμία διδακτική επίδραση, προφανώς δεν αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή· αντιθέτως μοιάζει να επιδιώκεται από τους ιθύνοντες, ώστε να επαναλαμβάνονται και να επαναλαμβάνονται και να επαναλαμβάνονται τα αίσχη τους.</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Και όσο νοσταλγική είναι η ασπρόμαυρη -επιχρωματισμένη με έντονο κόκκινο χρώμα- φωτογραφία του καταξιωμένου και πολυβραβευμένου Τούρκου φωτογράφου, αρμενικής καταγωγής, Ara Güler, που κοσμεί το εξώφυλλο, άλλο τόσο νοσταλγικές και συνάμα επίπονες, είναι και οι αφηγήσεις της Μπάιλα που διαδραματίστηκαν στην «Βασιλίς των πόλεων». Με φόντο τα χρόνια που επακολούθησαν την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, οι πολύχρωμες συνθέσεις στα σοκάκια της Πόλης, το φρέσκο αεράκι στα στενά του Βοσπόρου και οι ατελείωτες μυρωδιές της Ανατολής, αναμειγνύονται με τον ανθρώπινο πόνο, την φτώχεια, την εγκατάλειψη και όλα τα επώδυνα επακόλουθα της αναγκαστικής ανταλλαγής πληθυσμών με την συνθήκη της Λωζάνης (1923). Σαν ένας πολύγλωσσος και πολυπολιτισμικός θίασος σε ένα γκροτέσκο θέατρο, ο Ισμαήλ και ο Ισίδωρος, η Αϊσέ και η Εσίν, η αρχόντισσα Καλλιάνθη και η Μέλπω, η κυρά- Γιασεμώ και ο σκύλος της Γιουσούφ, ο Ναντίρ και η νεαρή και πολύπαθη Ασλίβ, και τόσα πολλά και άλλα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο μυθιστόρημα της Μπάιλα, περιφέρονται στην Πόλη, σε καφενεία και βιβλιοπωλεία, σε χαμάμ , τεκέδες και πορνεία, ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις τους, τις αναμνήσεις τους, την ίδια τους ζωή.</b></p><p><b>Αλλά η μοίρα των ανθρώπων δεν είναι να ζουν ειρηνικά. Πάνω που επούλωσαν τις πληγές τους -Τούρκοι και Έλληνες-, πάνω που ξαναέχτισαν από το τίποτα τις ζωές τους, πάνω που άρχισαν να συνυπάρχουν αρμονικά μέσα σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, με τις ομορφιές και τις αντιθέσεις του, οι “μεγάλοι” αποφάσισαν να ξαναπαίξουν τα πολιτικά τους παιχνίδια, εμποτίζοντας με εθνικιστικό δηλητήριο τους Τούρκους, που οδήγησε στο πογκρόμ κατά των Ελλήνων κατοίκων στην Πόλη του 1955, γνωστό στην σύγχρονη ιστορία ως Σεπτεμβριανά, αλλά και στις απελάσεις του 1964. Και πάλι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι οι καθημερινοί, οι αλλοτινοί γείτονες και οι φίλοι, χωρίστηκαν δια της βίας· οι άνθρωποι αυτοί, μάζεψαν ό,τι απέμεινε από την αξιοπρέπεια τους, φόρτωσαν στους ώμους τους τις αναμνήσεις τους και ξενιτευτήκανε για άλλη μια (;) φορά, αναζητώντας στον νέο τόπο την πολυπόθητη τους πατρίδα.</b></p><p><b>«Λέγε με Ισμαήλ» ο τίτλος λοιπόν του νέου μυθιστορήματος της Τέσυς Μπάιλα· μια φράση δανεική, όπως λέει η συγγραφέας, δανεική από το εμβληματικό μυθιστόρημα Μπόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέβιλ. Και δεν θα μπορούσα να ολοκληρώσω με καλύτερο τρόπο ετούτες τις λίγες σκέψεις μου για το βιβλίο της Μπάιλα, αν δεν παρέθετα ένα απόσπασμα που αφορά στον Μπόμι Ντικ, όπου συνοψίζεται η φιλοσοφία της συγγραφέα για την ζωή, για τον αγώνα του ανθρώπου να επιβιώσει, για τον άνθρωπο και την μεγάλη ή μικρή του Ιστορία. «Και μπορεί ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού να είχε γράψει αυτή την αλληγορία προσπαθώντας να αναδείξει τη δύναμη του ανθρώπου να υπερβαίνει την καθημερινότητα του και να μάχεται να ανταποκριθεί σε ό,τι τον ξεπερνά, ώστε να φτάσει να γνωρίσει τον μέσα του κόσμο αλλά και τη δύναμη του πεπρωμένου του, στην πραγματική ζωή, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να τα βάλει εύκολα με την Ιστορία. Αδυσώπητη πάντα, περνά και συνθλίβει τη ζωή των ανθρώπων, κι ύστερα προσπερνά χωρίς να λυγίζει από τον πόνο τους [….]» (σελ. 302).</b></p><p><b>Πηγή: <a href="https://www.literature.gr/lege-me-ismail-tesy-mpaila/">https://www.literature.gr/lege-me-ismail-tesy-mpaila/</a></b></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-66716547106622088392024-02-18T08:26:00.000-08:002024-02-18T08:26:13.289-08:00Η Τζένη Μανάκη γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><header style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px;"><h1 class="entry-title" style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 24px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 28px; margin: 5px 0px 10px;">«Την πραγματική σου τύχη τη συναντάς καμιά φορά ακριβώς εκεί όπου είχες αποφασίσει να πας για να την αποφύγεις»</h1></header><div class="elements-box clearfix" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; zoom: 1;"><p style="box-sizing: border-box; clear: left; float: left; line-height: 20px; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; margin-top: 0px;"></p><h5 style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-top: 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;"><br /></strong></h5><h5 style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-top: 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Γράφει η <a href="https://www.fractalart.gr/tag/tzeni-manaki/" rel="noopener" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #666666; outline: none !important; text-decoration-line: none !important; transition: all 0.3s ease-in-out 0s;" target="_blank"><span style="box-sizing: border-box; text-decoration-line: underline;">Τζένη Μανάκη</span></a> //</strong></h5><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><blockquote style="background: url("images/icons/quote-icon.png") 15px 15px no-repeat rgb(246, 246, 246); border-left: none; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, "Times New Roman", Times, serif; font-style: italic; line-height: 24px; margin: 0px 0px 15px; padding: 25px 20px;"><p style="box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin: 0px;"><img alt="" class="alignleft size-full wp-image-114620" decoding="async" fetchpriority="high" height="320" sizes="(max-width: 330px) 100vw, 330px" src="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg" srcset="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg 330w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-200x300.jpg 200w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-224x336.jpg 224w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-267x400.jpg 267w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: left; height: auto; margin: 5px 20px 5px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="213" />Τέσυ Μπάιλα «Λέγε με Ισμαήλ». Εκδ. Ψυχογιός</p></blockquote><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Η <strong style="box-sizing: border-box;">Τέσυ Μπάιλα</strong> συγγραφέας με βαθιά ενσυναίσθηση για τον πάσχοντα άνθρωπο από τις απρόσμενες και αναπόφευκτες περιπέτειες της ζωής, επανέρχεται με το νέο μυθιστόρημά της που έχει για τίτλο την εμβληματική πρώτη φράση του βιβλίου</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">”Μόμπυ Ντικ” του Μέλβιλ.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Με καμβά τη μελαγχολική – πάντα υπέροχη – Κωνσταντινούπολη της αρχής του δεύτερου μισού του προηγούμενου αιώνα, με την ιδιαίτερη, πλούσια αφηγηματική τεχνική της, δημιουργεί έναν θίασο ηρώων με πρωταγωνιστές τη Γιασεμώ, τον Ισίδωρο και τον Ισμαήλ γύρω από τους οποίους περιστρέφονται δευτερεύοντες, το ίδιο βαθιά ψυχογραφημένοι χαρακτήρες.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Κορύφωση της αφήγησής της τα Σεπτεμβριανά του ’55 που ανιστορούνται ζωντανά θαρρείς βιωματικά. Αγριότητες που συνέβησαν εις βάρος των ομοεθνών μας κατοίκων της Πόλης, μετά μια σειρά προσχεδιασμένων γεγονότων, -αφελώς αγνοημένα προμηνύματα προαγγελίας του ολέθρου-, που άναψαν τη φωτιά του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Διαφαίνεται ως βασική πρόθεσή της η επισήμανση των καταστροφικών αποφάσεων που παίρνονται από κέντρα εξουσίας αγνοώντας τον παράγοντα άνθρωπο, με συνέπεια την πρόκληση στις ζωές ανύποπτων συχνά ανθρώπων, προσωπικών και συλλογικών δραμάτων, ανείπωτων αγριοτήτων, βίαιων θανάτων, ξεριζωμών, απώλειας περιουσιών, μόχθων μιας ολόκληρης ζωής.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;"><em style="box-sizing: border-box;"> “ Τίποτα δεν ενώνει τους ανθρώπους περισσότερο από την κοινή ανάγκη για εκδίκηση. Και όσοι είχαν μαζευτεί εκείνη την ημέρα στη γωνία του δρόμου και εφοδιάζονταν με χοντρά στειλιάρια τραβώντας τα από την καρότσα ενός φορτηγού ένιωθαν την οργή να ξεχειλίζει από μέσα τους και να μετατρέπεται σε κύμα έτοιμο να πλημμυρίσει τους δρόμους και τα σοκάκια στο ήσυχο έως εκείνη τη στιγμή Πέρα.”</em></strong></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Μέσα από τη μυθοπλαστική όσμωση ανθρώπων διαφορετικών φυλών και θρησκειών η Μπάιλα γράφει συγχρόνως Ιστορία και Λαογραφία, με ιδιαίτερη αφοσίωση στη δεύτερη. Μέλημά της τα ανθρώπινα παθήματα από τις ανελέητες στροφές της Ιστορίας.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Με την πολυεπίπεδη αφήγησή της αναπαριστά γλαφυρά, με ακρίβεια κινηματογραφική, μια ολόκληρη εποχή, με τον φακό της γραφίδας της να εστιάζει σε κάθε λεπτομέρεια σκηνικών και προσώπων, φωτός και καταχνιάς, συναισθημάτων και ηδυπάθειας, τρυφερότητας και βίας, οσμών και γεύσεων.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Εικόνες αυθεντικές γραμμένες με συγκρατημένο λυρισμό, ζωντανεύουν μνήμες. Διάλογοι με το ιδιόλεκτο των Ελλήνων της Πόλης, αρχοντικά σπίτια της ελληνικής συνοικίας και χαμοκέλες, ορθόδοξες εκκλησίες και το Πατριαρχείο, μιναρέδες και τρούλοι, ο ζεστός ατμός των χαμάμ και τα ύποπτα γεμάτα έρωτα και ηδυπάθεια καφέ αμάν, καταφέρνουν να παρασύρουν τον αναγνώστη στους δρόμους του Πέρα, στα όμορφα αλλά και σκοτεινά σοκάκια κι από εκεί στη Γέφυρα του Γαλατά, πάνω από τον κυματισμό του Βοσπόρου με το δροσερό αεράκι και τους πάλλευκους γλάρους ν’ ακολουθούν.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Η αφήγηση εκτυλίσσεται από το 1955 μέχρι το 1964, κυρίως στην ελληνική γειτονιά, το Πέρα, που βρίσκεται στο κέντρο της Πόλης όπου ζουν αρμονικά με αγάπη και φιλικούς δεσμούς Έλληνες και Οθωμανοί.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ανάμεσά τους ο <strong style="box-sizing: border-box;">Ισμαήλ</strong> που διατηρεί έναν καφενέ και δίπλα του<strong style="box-sizing: border-box;"> Ισίδωρος </strong>με το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο. Ερωτευμένοι μ’ έναν ανείπωτο έρωτα και οι δύο με την <strong style="box-sizing: border-box;">Αϊσέ </strong>που κάποτε εξαφανίζεται αφήνοντας στη μητέρα της τη μικρή της κόρη Εσίν, που και οι δυο φροντίζουν και νοιάζονται.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;"><em style="box-sizing: border-box;">“Μα κι όταν εκείνη ανασήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε κατάματα, θέλοντας να του δείξει ότι περίμενε μια του λέξη, εκείνος δεν είπε τίποτα. Συνέχισε να διαβάζει.</em></strong></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;"><em style="box-sizing: border-box;"> Μια ανυπόταχτη γυναικεία ψυχή ήταν φυλακισμένη μέσα της και αδημονούσε να πετάξει στους ορίζοντες του έρωτα. Όμως δεν ήξερε πως για να πετάξεις πρέπει να ανοίξεις τα δικά σου φτερά, να μη φοράς τα ξένα. Και τα φτερά του Ισίδωρου έμοιαζαν άτολμα να ανοίξουν</em></strong><em style="box-sizing: border-box;">‘ <strong style="box-sizing: border-box;">και του Ισμαήλ πολύ κοντά για να πετάξουν”.</strong></em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Η <strong style="box-sizing: border-box;">Εσίν</strong> που το όνομά της σημαίνει αεράκι, είναι η ηρωίδα της που καταφέρνει να ξεπεράσει τη μοίρα της.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Στην ίδια γειτονιά η αρχόντισσα <strong style="box-sizing: border-box;">Καλλιάνθη</strong> πληγωμένη από έναν ανεκπλήρωτο παρθενικό έρωτα, ζει με την ψυχοκόρη της <strong style="box-sizing: border-box;">Μέλπω</strong>, και οι δύο με αγάπη φροντίζουν τον Ισμαήλ.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">“<strong style="box-sizing: border-box;"><em style="box-sizing: border-box;">Δεν φοβάται κανείς να χάσει ό,τι λίγο του απομένει”</em></strong></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Κάπου εκεί κυκλοφορεί και ο <strong style="box-sizing: border-box;">Ναντίρ</strong> με ύποπτο παρόν, ερωτευμένος με την πανέμορφη, καλλίφωνη και άτυχη <strong style="box-sizing: border-box;">Ασλίβ. </strong></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Εμβληματικός χαρακτήρας η γερασμένη πλέον, πάντα ανεξάρτητη Γιασεμώ, που αναμασά τις αποκοτιές της νιότης, κυρίως εκείνη που ο έρωτας την έκανε να απωλέσει την ανεξαρτησία της με ολέθρια για την ίδια αποτελέσματα. Στο παρόν της αφήγησης παρά τη φτώχεια της, έχει αποκομίσει σοφία από τη ζωή, νοιάζεται για όλα και για όλους και πιο πολύ για τον σκύλο της τον Γιουσούφ.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">“<strong style="box-sizing: border-box;"><em style="box-sizing: border-box;">Απελπισμένα τριγύριζαν οι σκέψεις στο μυαλό της Γιασεμώς. Καμιά φορά η ζωή φέρνει μόνη της τη λύση στα αδιέξοδα. Ανοίγει μπροστά σου μια χαραμάδα κι από εκεί ακόμη και το ελάχιστο φως μοιάζει σαν ήλιος κι αρκεί για να σε ζεστάνει. Χαράζει ένα νέο μονοπάτι. Ακόμα κι αν αυτό το μονοπάτι είναι προς μια λάθος κατεύθυνση, δεν έχει σημασία. Το ακολουθείς γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή”. </em></strong></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Οι ήρωες της Μπάιλα άνθρωποι καθημερινοί, άλλοι ακολουθούν τη μοίρα τους και άλλοι απεγνωσμένα προσπαθούν να την αλλάξουν. Χαρακτηριστική η σκληρή πατριαρχία της εποχής που δημιουργεί γυναίκες – θύματα βίαιων, άξεστων ανδρών.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;"><em style="box-sizing: border-box;">“Στην Ανατολή η γυναίκα μοιάζει να μην έχει καμιά θέση’ μόνο ο άντρας μετράει. Πόσες γυναίκες δεν είχαν χαθεί στα βαθιά και ορμητικά νερά της θάλασσας. Πόσες οιμωγές δεν είχαν ακουστεί πάνω από τα θαλασσινά ρεύματα του Βόσπορου”.</em></strong></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για μια ολόκληρη εποχή με άρωμα Ανατολής κι έναν κοσμοπολιτισμό που χάνεται. Ένα μυθιστόρημα με σημαντικούς χαρακτήρες που αρμονικά συμβιώνουν και μοιράζονται αγάπη και ελπίδες που κορυφώνεται συναισθηματικά με την απρόσμενη εθελούσια ανταλλαγή ταυτοτήτων, προς επιβεβαίωση της δύναμης της αγάπης και της ανθρωπιάς.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> Πηγή: <a href="https://www.fractalart.gr/lege-me-ismail-tesy-baila/">https://www.fractalart.gr/lege-me-ismail-tesy-baila/</a></p></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-62104112825356741322024-02-18T08:22:00.000-08:002024-02-18T08:22:55.397-08:00Συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα diastixo για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><figure class="img-fulltext pull-left" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; float: left; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px;"><a href="https://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/20513-tesi-mpaila-synentefxi" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #428bca; text-decoration-line: none; transition: all 0.2s ease 0s;" title="Τέσυ Μπάιλα: συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα"><img alt="Τέσυ Μπάιλα: συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα" src="https://diastixo.gr/images/images/interviews/2023/tesi-mpaila-13062023.jpg" style="border: 0px; box-sizing: content-box; display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle;" title="Φωτογραφία: Βάσω Μαραγκουδάκη" /></a><div class="caption_img" style="box-sizing: border-box; float: right !important; font-size: 12px !important;">Φωτογραφία: Βάσω Μαραγκουδάκη</div></figure><header class="article-header" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px;"><h1 style="box-sizing: border-box; color: black; font-size: 36px; font-weight: normal; line-height: 1.1; margin: 20px 0px 10px;"><a href="https://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/20513-tesi-mpaila-synentefxi" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #428bca; text-decoration-line: none; transition: all 0.2s ease 0s;">Τέσυ Μπάιλα: συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα</a></h1></header><aside class="article-aside" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px;"><dl class="article-info" style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 20px; margin-top: 0px;"><dd class="createdby" itemprop="author" itemscope="" itemtype="http://schema.org/Person" style="box-sizing: border-box; color: #999999; display: inline-block; font-size: 16.02px; line-height: 1.42857; margin-left: 0px; margin-right: 10px;"><span class="fa fa-user" style="-webkit-font-smoothing: antialiased; box-sizing: border-box; display: inline-block; font-family: FontAwesome; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: inherit; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; line-height: 1; margin-right: 5px; text-rendering: auto;"></span> <span itemprop="name" style="box-sizing: border-box;">Χαριτίνη Μαλισσόβα</span></dd> <dd class="published" style="box-sizing: border-box; color: #999999; display: inline-block; font-size: 16.02px; line-height: 1.42857; margin-left: 0px; margin-right: 10px;"><span class="icon-calendar" style="-webkit-font-smoothing: antialiased; background-image: none; background-position: 0% 0%; background-repeat: repeat; box-sizing: border-box; display: inline; font-family: FontAwesome; height: auto; line-height: normal; margin-top: 0px; text-decoration: inherit; vertical-align: baseline; width: auto;"></span> <time datetime="2023-06-14T08:02:05+03:00" itemprop="datePublished" style="box-sizing: border-box;">Δημοσιεύτηκε 14 Ιουνίου 2023</time></dd></dl></aside><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Η συγγραφέας Τέσυ Μπάιλα γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία του ελληνικού πολιτισμού και Μετάφραση λογοτεχνίας. Εμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία το 2009. Έχει συνεργαστεί με διαδικτυακά περιοδικά και κείμενά της φιλοξενούνται τακτικά από την εφημερίδα <em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Η Καθημερινή της Κυριακής</em>. Είναι συντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού <em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Κλεψύδρα</em> και αρχισυντάκτρια του περιοδικού Literature.gr. Παράλληλα, συνεργάζεται ως μεταφράστρια σε εκδοτικούς οίκους. Μεταφράσεις της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, Έναστρον, Βακχικόν, Ιβίσκος, World Books. Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα βουλγαρικά. Ασχολείται με τη φωτογραφία και ατομικές εκθέσεις της έχουν φιλοξενηθεί στο Πανεπιστήμιο Gakugei της Ιαπωνίας και στην Αθήνα. Είναι ιδρυτικό μέλος και διατελεί γενική γραμματέας του Σωματείου Λογοτεχνών και Φίλων της Λογοτεχνίας PEN Greece, που αποτελεί το επίσημο ελληνικό παράρτημα του PEN International. Κυκλοφορούν τα βιβλία της: <em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Το πορτρέτο της σιωπής</em> (Εκδόσεις Έναστρον), <em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Το παραμύθι της βροχής </em>(Εκδόσεις Δοκιμάκης) και από τις Εκδόσεις Ψυχογιός τα βιβλία της: <em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Το μυστικό ήταν η ζάχαρη, Ουίσκι μπλε, Άγριες θάλασσες, Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές</em> και<em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;"> Λέγε με Ισμαήλ</em>, το οποίο μας έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;"><em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Λέγε με Ισμαήλ</em></strong><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">, το τελευταίο σας βιβλίο. Θα μας δώσετε κάποια στοιχεία του;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Το <em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Λέγε με Ισμαήλ</em> είναι ένα πολυεστιακό μυθιστόρημα, στο οποίο κυρίαρχος πρωταγωνιστής δεν είναι άλλος από την ίδια την Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των μεγάλων αντιθέσεων, των μιναρέδων και των τρούλων, των γλάρων και του Βοσπόρου, με το ιστορικό παρελθόν της και τη σύγχρονη Ιστορία της. Μια πόλη που περνά στους αιώνες με την ανατολίτικη γοητεία χωμένη στη δυτική αγκαλιά ενός κόσμου που ολοένα και περισσότερο αλλάζει. Έγραψα αυτό το μυθιστόρημα θέλοντας να ανασυστήσω μια εποχή μέσα από τα μάτια δυο φαινομενικά αντίθετων κόσμων, που όμως κρύβουν μέσα τους κοινούς τρόπους πολιτισμού, μοιράζονται τα ίδια χώματα και κοινές εμπειρίες στο διάβα των αιώνων, κυρίως όμως βιώνουν παρόμοιες συνθήκες ζωής. Οι χαρακτήρες αυτού του μυθιστορήματος, Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, Λεβαντίνοι, είναι άνθρωποι που ζουν στο Πέρα, συμβιώνουν αρμονικά, αναπτύσσουν φιλίες και κοινωνικές σχέσεις, μετέχουν μιας κοινής μοίρας και δίνουν το χρώμα της φυλετικής και εθνοτικής τους ταυτότητας στον τόπο. Είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, που μοιράζονται ήθη, έθιμα και νοοτροπίες, φιλίες, έρωτες, αλληλεγγύη. Ορίζοντας λοιπόν το χρονικό πλαίσιο της αφήγησης μεταξύ 1955-1964, την εποχή δηλαδή που κορυφώνεται ο διωγμός των Ελλήνων από την Πόλη, έφτασα μοιραία στο 1923, την εποχή της Συνθήκης της Λωζάνης και στις ανταλλαγές των πληθυσμών που επακολούθησαν. Τότε είδα μπροστά μου να εκτυλίσσεται η Ιστορία των ενάμισι εκατομμύριο Ελλήνων όσο και των 500.000 Τούρκων που αναγκάστηκαν κι αυτοί να ξεριζωθούν από τον τόπο όπου ζούσαν και να γυρίσουν στην Τουρκία, σε μια πατρίδα που δεν ήξεραν, αφήνοντας πίσω τους αντίστοιχα όλη την έως εκείνη τη στιγμή ζωή τους. Το μυθιστόρημα αυτό είναι η καταγραφή εκείνης ακριβώς της στιγμής που αλλάζει η Ιστορία με μεγάλα, αποφασιστικά και ανελέητα βήματα μέσα από τη ζωή των κατοίκων αυτού του τόπου και εστιάζει τόσο στα συναισθήματά τους όσο και στην ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τα βιώματά τους.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Πόσο γοητευτικό αλλά και πόσο δύσκολο ήταν να μελετήσετε την εποχή εκείνη και να τη μεταφέρετε στο μυθιστόρημά σας;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Κάθε ιστορικό μυθιστόρημα απαιτεί ιστορική και πραγματολογική έρευνα των πηγών, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το βλέπει ο αναγνώστης κατά την αναγνωστική διαδικασία και είναι από μόνο του ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του ιστορικού μυθιστορήματος. Προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι για ένα μυθιστόρημα που θα αναπαράγει ιστορικά γεγονότα. Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι ο αντίκτυπος των γεγονότων αυτών στη ζωή και στην πορεία του απλού ανθρώπου. Ο τρόπος που η μεγάλη Ιστορία περνά από τις ιστορίες των ανθρώπων, τη ζωή των οποίων συχνά συνθλίβει στο πέρασμά της. Έτσι μελετώ τα γεγονότα μιας εποχής υπό το πρίσμα της ανθρωπογεωγραφίας της, μια διαδικασία που με ευχαριστεί ιδιαίτερα και δεν τη θεωρώ δύσκολη. Απεναντίας, είναι μια διαδικασία άκρως γοητευτική.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"></p><blockquote style="background: url("/media/jbtype/images/coquette/quoteL.png") no-repeat rgb(255, 255, 255); border-left: 5px solid rgb(238, 238, 238); box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 1.5em; font-style: italic; line-height: 1.5em; margin: 0px 0px 30px; padding: 10px 30px 10px 50px;"><p style="background: url("/media/jbtype/images/coquette/quoteR.png") right bottom no-repeat; box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin: 0px;">Δεν ενδιαφέρομαι για ένα μυθιστόρημα που θα αναπαράγει ιστορικά γεγονότα. Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι ο αντίκτυπος των γεγονότων αυτών στη ζωή και στην πορεία του απλού ανθρώπου.</p></blockquote><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Ο Ισμαήλ, ο Ισίδωρος, η Εσίν, ο Γιώργης δίνουν «μαθήματα» αλληλεγγύης μεταξύ όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των λαών. Θέλετε να σχολιάσετε;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Ο Ισμαήλ, ο Ισίδωρος, η Εσίν, ο Γιώργης αλλά και η αρχόντισσα Καλλιάνθη, ο Ναντίρ και η Μέλπω, η Γιασεμώ και ο Γιουσούφ της είναι μέλη ενός θιάσου που περιφέρεται στα στενά σοκάκια της Πόλης, αναπνέει τον αέρα των καλντεριμιών, αφουγκράζεται την Ιστορία και τα τερτίπια της, σεργιανάει στις προβλήτες του Βοσπόρου, νοσταλγεί χαμένες πατρίδες, γίνεται μέρος μιας κοινωνίας με όλες τις παθογένειες, τα προβλήματα αλλά και τις καλές της στιγμές. Το μυθιστόρημα ωστόσο έχει ουμανιστικό χαρακτήρα. Η φιλία και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους και κατ’ επέκταση ανάμεσα στους λαούς είναι εξαιρετικής σημασίας και μένει να το κατανοήσουμε όλοι. Δυστυχώς, στις μέρες μας βλέπουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους δύο λαούς σε ώρες μεγάλου κινδύνου, όπως έγινε πρόσφατα στη γειτονική Τουρκία μετά τον καταστροφικό σεισμό. Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται στην αρμονική τους συνύπαρξη, στο μοίρασμα της ελπίδας ανάμεσά τους, στην κοινή τους αναμέτρηση στον χρόνο. Άλλωστε, σε όλη τη διάρκεια της γειτνίασής τους οι δυο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, θύματα των ίδιων ιστορικών συγκυριών και πολιτικών αποφάσεων έγιναν. Θύματα ή θύτες της Μεγάλης Ιδέας, της ανταλλαγής των πληθυσμών του 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάνης, των Σεπτεμβριανών, υπήρξαν πάντα οι μεγάλοι χαμένοι. Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά αποτελούν μονόδρομο.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">«Σε όποια γλώσσα κι αν είναι γραμμένα, βιβλία είναι κι αυτά σε κάνουν άνθρωπο», λέει ο Ισίδωρος στον Ισμαήλ. Τι πιστεύετε σχετικά με την αξία της φιλαναγνωσίας;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Πως πρόκειται για έναν τρόπο ζωής με μεγάλη επαναστατική δύναμη. Και πως αν αυτό γίνει κατανοητό από όλους μας, ο κόσμος θα αποκτήσει νέα προοπτική. Η καλύτερη απάντηση όμως στην ερώτησή σας υπάρχει στο μυθιστόρημα, όταν ο Ισίδωρος, ο Έλληνας βιβλιοπώλης της γειτονιάς, λέει: «Μια βιβλιοθήκη, ένα βιβλιοπωλείο είναι ζωντανά πλάσματα. Σπαρταριστά. Έχουν σάρκα και οστά. Είναι μια πόρτα που οδηγεί σ’ έναν άλλον κόσμο, Ισμαήλ, σε έναν κόσμο πιο όμορφο, πιο αληθινό, πιο ανθρώπινο. Και είναι κρίμα να περάσει όλη του τη ζωή κανείς χωρίς να ανοίξει αυτήν την πόρτα. Χωρίς να δει τι κρύβεται από πίσω της, […]Τα βιβλία ημέρεψαν την ψυχή μου. Κι όταν ημερέψει η ψυχή σου, τότε πιο όμορφος είναι γύρω σου ο κόσμος».Αν και προσωπικά πιστεύω ότι η αγάπη για το βιβλίο είναι έμφυτη, είναι σαφές ότι χρειάζεται συστηματική παιδεία για την κατάκτησή της. Η φιλαναγνωσία υπήρξε ένας τρόπος κατανόησης και αποδοχής της ετερότητας, ένας τρόπος να αλλάξουν οι κοινωνικές προκαταλήψεις και δομές και μαζί ένας έρωτας που γεννιέται ερήμην σου και γιγαντώνεται εθιστικά.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Μέσα από τον καμβά των χαρακτήρων του βιβλίου σας ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία. Πόσο σημαντική είναι η συμβολή της λογοτεχνίας στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Η συνομιλία της λογοτεχνίας με την Ιστορία και κατ’ επέκταση η συμβολή της λογοτεχνίας στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης είναι ένα θέμα πολυεπίπεδο. Η μυθιστορηματική μετάπλαση μιας ιστορικής περιόδου μέσα από την αφηγηματική δράση δεν μπορεί παρά να ακολουθεί ρεαλιστικά στοιχεία και να καταγράφει πραγματικά ή και όχι συμβάντα υπό το πρίσμα πάντα της επιρροής που άσκησαν αυτά στη ζωή των απλών ανθρώπων. Το ιστορικό μυθιστόρημα λειτουργεί έτσι σαν μια εικονογραφική χαρτογράφηση της μνήμης, επικεντρωμένη στη λαογραφία, τον πολιτισμό και στα γεγονότα που σημάδεψαν το παρελθόν. Υπό αυτή την έννοια, μπορεί να λειτουργήσει ως ένα ανεστραμμένο κάτοπτρο ιστορικών και πολιτισμικών αντικατοπτρισμών και να διασώσει την ιστορική μνήμη. Να γίνει εφαλτήριο για περισσότερη ιστορική έρευνα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η λογοτεχνία οφείλει να είναι πρωτίστως λογοτεχνία και το μυθιστόρημα να διατηρεί τα χαρακτηριστικά του σε αρμονική ισορροπία, ένα στοίχημα που συχνά στις μέρες μας χάνεται από συγγραφείς ιστορικού μυθιστορήματος.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"></p><blockquote style="background: url("/media/jbtype/images/coquette/quoteL.png") no-repeat rgb(255, 255, 255); border-left: 5px solid rgb(238, 238, 238); box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 1.5em; font-style: italic; line-height: 1.5em; margin: 0px 0px 30px; padding: 10px 30px 10px 50px;"><p style="background: url("/media/jbtype/images/coquette/quoteR.png") right bottom no-repeat; box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin: 0px;">Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά αποτελούν μονόδρομο.</p></blockquote><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Ήταν για εσάς η περίοδος της πανδημίας γόνιμη, αναγνωστικά και συγγραφικά;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Δεν θα το έλεγα. Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας πραγματικά σταμάτησα όχι μόνο να γράφω αλλά και να διαβάζω. Ο επιβαλλόμενος περιορισμός δεν λειτούργησε θετικά σε μένα. Ένιωθα την ανάγκη να βγαίνω από το σπίτι και να περπατάω περισσότερο, έχοντας την αίσθηση ότι η προσωπική μου ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη και κανένα κέντρο εξουσίας δεν μπορεί να μου τη στερήσει. Και μπορεί πράγματι ένας συγγραφέας να αγαπά και να επιζητά τη μοναχικότητά του και η μοναχικότητα αυτή να είναι ένας γόνιμος παράγοντας για τη δημιουργία, όταν όμως συνειδητοποιεί κανείς ότι υπό το πρίσμα του φόβου τού επιβάλλεται ο περιορισμός, όταν διχαστικά μέτρα γίνονται αφορμή για κοινωνικούς εξοβελισμούς, άνευ σημασίας μηνύματα εξόδου, πρόστιμα σε αδύναμες κοινωνικά ομάδες και ποινές που η Ιστορία αλλά και ο κόσμος ήδη έχει κρίνει για τη χρησιμότητά τους και τη σημασία τους, τότε είναι δύσκολο να δημιουργήσει. Προσωπικά ανήκω σε αυτή την κατηγορία.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Τι θεωρείτε εξέλιξη σε έναν συγγραφέα;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Να προχωράει κάθε φορά σε ένα επόμενο βήμα, να πειραματίζεται, να διαβάζει πολύ, να αντιστέκεται σθεναρά στη φθορά της γλωσσικής αισθητικής και να μην επαναλαμβάνεται.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Ποιο βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα και σας εντυπωσίασε;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Ολοκληρώνω το <em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Σαν μυθιστόρημα</em> του Γιάννη Κιουρτσάκη από τις Εκδόσεις Πατάκη, ένα πραγματικά εντυπωσιακό μυθιστόρημα, μια ευρηματική αφήγηση που καταβυθίζεται στη συλλογική μνήμη μιας χώρας και μέσα από τη δημιουργία αντιφατικών σχέσεων παρουσιάζει τον καμβά της Ιστορίας του εικοστού αιώνα. Αλλά και το βιβλίο της Ελίφ Σαφάκ <em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Οι τρεις κόρες της Εύας</em>, Εκδόσεις Ψυχογιός, που τέλειωσα λίγο νωρίτερα, ήταν μια συγκλονιστική ιστορία για την αφοσίωση, τη φιλία, την προδοσία, το παρελθόν και την παράδοση που συγκρούονται με τον κόσμο που αλλάζει.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Ποια αξία θεωρείτε υπέρτατη;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Την ειλικρίνεια. Είναι μια αξία που καθορίζει τον βαθμό αξιοπρέπειας του ανθρώπου και γι’ αυτό τη θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Ασχολείστε με τη συγγραφή του επόμενου βιβλίου σας;</strong></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Αυτή την περίοδο ασχολούμαι σε επίπεδο έρευνας και προετοιμασίας του υλικού που θα χρειαστώ, συλλέγοντας τα ιστορικά και πραγματολογικά στοιχεία του επόμενου μυθιστορήματος.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Λέγε με Ισμαήλ</strong><br style="box-sizing: border-box;" />Τέσυ Μπάιλα<br style="box-sizing: border-box;" />Ψυχογιός<br style="box-sizing: border-box;" />σ. 464<br style="box-sizing: border-box;" />ISBN: 978-618-01-4587-8</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Πηγή: <a href="https://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/20513-tesi-mpaila-synentefxi">https://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/20513-tesi-mpaila-synentefxi</a></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-68109763286283812222024-02-18T08:19:00.000-08:002024-02-18T08:19:53.258-08:00Ο Κων/νος Μπούρας γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br />Ένα μυθιστόρημα για την αγάπη, για την κατανόηση, για την συμβίωση, για την αποδοχή τού άλλου, τού «ξένου», του διαφορετικού.<p></p><p>Ένα καλογραμμένο πόνημα μυθοπλασίας για την ανεκτικότητα, για την ειρήνη, για την ομόνοια, για την ευδοκία, για την αλληλεγγύη…</p><p>Υπέρ αδυνάμου ο λόγος. Ο ορφανός Ισμαήλ «υιοθετείται» από την πλούσια Ελληνίδα αρχόντισσα τής Κωνσταντινούπολης, απαλλάσσεται από το ενοίκιο τού μαγαζιού της και βρίσκει καθημερινά τροφή και την στοργή την επιούσια…</p><p>Κλαίω καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, όχι ως ευσυγκίνητος, αλλά ως άνθρωπος που τάσσεται συνειδητά υπέρ τής Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης…</p><p>Αγαθοποιόν το πνεύμα που ποιεί φιλάνθρωπον έργον.</p><p>Ευεργέτες τής ανθρωπότητας όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι που νοιάζονται αυτοθυσιαστικά για την βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεως (κι όχι απλώς επιβιώσεως) στον πανέμορφο πλανήτη γη.</p><p>Ζωή και επιβίωση ΔΕΝ είναι συνώνυμα. Κι η ζωή είναι ανεκτή μόνον όταν πνέει το φιλόστοργο αεράκι τής συμπάθειας.</p><p>Υψηλή μαγειρική και συμπάθεια λοιπόν (όπως λέγαμε παλιά «τσάι και συμπάθεια»).</p><p>Το καινοτόμο στοιχείο αυτού του λογοτεχνικού έργου είναι ότι επαναφέρει κι ενεργοποιεί δραστικά στη μνήμη όχι απλώς «προσλαμβάνουσες εικόνες» αλλά και ήχους, οσμές, αφές (απτικές καταχωρήσεις στον τομέα τού συνειδητού ή ασυνειδήτου τής ενιαίας και αρραγούς ψυχοπνευματικής-σωματικής ανθρώπινης μονάδας).</p><p>Εξηγούμαι: η λεγομένη «συναισθητική μεταφορά» είναι απλό υποσύνολο μόνον τής συνεκδοχικής συμπυκνώσεως παντοειδών πληροφοριακών συστημάτων εισερχομένων μέσω διαφορετικών κωδικοποιητικών συστημάτων στο αντιληπτικό κέντρο τού εγκεφάλου προκειμένου να διανεμηθούν, να τύχουν αναλυτικής και συνθετικής επεξεργασίας προκειμένου να οδηγήσουν στο τέλος σε πλήρη αναδημιουργία τού προτεινόμενου από τον/τη/το συγγραφέα μυθικού κόσμου.</p><p>Ο «επαρκής θεατής» λειτουργεί διαδραστικά στο προ-κείμενο και καταβυθιζόμενος στο υπό-κείμενο ως Καλύμνιος σφουγγαράς αναδύεται ανασύροντας διαμάντια και πολύτιμα πετράδια από το Συλλογικό Ασυνείδητο.</p><p>Το απείκασμα στη μνήμη του είναι προσωπικό, βασισμένο στην τεχνική του δυνατότητα και στην εμπειρική του μυθοποικιλότητα (αν μου επιτρέπεται/επιτρέπετε να νεολογίσω].</p><p>Κάθε ανάγνωση οδηγεί σε ένα άλλο δημιούργημα, με την προϋπόθεση ότι το τυπωμένο υλικό είναι πλούσιο, ευανάγνωστο και ανοικτό σε πολυποίκιλες ερμηνείες.</p><p>Κάτι που συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση.</p><p>Ας μην μας ξεγελά η απλότητα τού ρέοντος λόγου. Είναι κατάκτηση κι όχι αδυναμία. Μάθαμε, στα χρόνια τής μετανεωτερικότητας, μετά την αποδόμηση, και επιχειρώντας να διαιωνίσουμε την μεταμοντέρνα σκοτεινιά να εκτιμούμε περισσότερο το δυσνόητο και περίπλοκο.</p><p>Όμως ήδη από την εποχή τού Ομήρου, τής Σαπφούς, τού Ευριπίδου, του Σαίξπηρ, του Μολιέρου, του Βέρντι, του Αισχύλου… «το απλόν και χάριν έχει». Η Τέχνη είναι πάντα λαϊκή διεργασία κι η πολιτιστική ζύμωση προϋποθέτει την συνεργατική συν-δέσμευση όλων των κοινωνικών υποστρωμάτων, ειδικά των μη προνομιούχων.</p><p>Είναι όπως το φαγητό. Χωρίς τα ένζυμα, τους επωφελείς μικροοργανισμούς, είναι αδύνατος η «βρώσις».</p><p>Οι δήθεν διανοούμενοι συκοφαντούν και προσβάλλουν τους/τις δημιουργούς λαοφιλούς λογοτεχνίας και Τέχνης. Δεν ξέρουν τι πράττουν όμως. Γιατί έτσι οδηγούμαστε σε μία αποστειρωμένη και αποστεωμένη literature erudite που δεν αφορά κανέναν (εκτός από τους / τις δημιουργούς της) κι είναι εκ γενετής βραχύβια.</p><p>Αντίθετα, τα πονήματα όπως αυτό εδώ, που αξιοποιούν το λελογισμένο συναίσθημα, ενεργοποιούν δραστικότερα την ψυχοσωματική υπόσταση τού αναγνώστη προκειμένου να συμμετέχει ενεργά στην πνευματική μέθεξη που προκαλεί κάθε επαφή με την αληθινή Τέχνη.</p><p>Η δεξιοτέχνις Τέσυ Μπάϊλα, με αξιοθαύμαστο αφηγηματικό ρυθμό χτίζει μία στέρεα κινηματογραφική δομή που μας παρασύρει σε έναν στρόβιλο συναισθημάτων.</p><p>Είναι από μόνο του ένα σενάριο έτοιμο για υλοποίηση σε τηλεοπτική σειρά ή σε κινηματογραφική ταινία που θα οδηγήσει σε άλλα κοινωνικά, πολιτικά μονοπάτια.</p><p>Η Ιστορία είναι εδώ απλώς το πρωτογενές υλικό, η πρώτη ύλη πάνω και με την οποία χτίζεται το αύριο.</p><p>Αγαθοποιόν πνεύμα ελπίζει στη βελτίωση των συνθηκών για την αγαστή συνεργασία των λαών μέσα από την αποδοχή τής συν-χωρέσεως των διαφορετικών ατόμων, που διψούν να θυσιάσουν τον εγωισμό τους στο Συλλογικό Καλό, στο «εμείς» που υπόσχεται την επιστροφή στην παραδείσια ευτοπία που ενθυμούνται καλώς τα μνημονικά κύτταρά μας.</p><p>Η Γνώσις είναι εν-θύμησις, σύμφωνα με τον Πλάτωνα πάντα.</p><p>Χωρίς όμως αυτή την αναχαρακτική λειτουργία θα ήμασταν ακόμα στα σπήλαια, ή πολύ πριν…</p><p>Υπάρχουν συγγραφείς και συν-ραφείς. Η Τέσυ Μπάϊλα κατέχει κορυφαία θέση στη σύγχρονη λογοτεχνία γιατί υπερβαίνει τον κρυστάλλινο πύργο τής έμπνευσής της, βγαίνει σαν τον φωτισμένο Βούδα στην αρχαιοελληνική «αγορά» και συμπάσχει με όλα τα παραπαίοντα όντα που έχουν την τύχη (και την κατάρα) να ζουν σε ενδιαφέροντες μεταιχμιακούς καιρούς (σύμφωνα με μια αρχαία κινεζική παροιμία).</p><p>Κόσμημα στην πινακοθήκη των εκδόσεων Ψυχογιός το βιβλίο αυτό.</p><p>Διαβάστε το μετά μανίας. Η αναγνωστική πλησμονή θα σας αποζημιώσει.</p><p>Ας ξεπεράσουμε επιτέλους τα στεγανά των μεσαιωνικών πεποιθήσεως περί λογοτεχνίας.</p><p>Το καλό / απλό και χάριν έχει.</p><p>Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια. Οι ανεξάντλητοι τόποι τής ύπαρξής μας. Ανοικτές πληγές που διαρκώς αιμορραγούν. Ευεργετικός ο μυθοπλαστικός τους ανά-μεταβολισμός.</p><p>«Σοφόν το σαφές» διεξοδικώς μετερχόμενον παντοίων μέσων.</p><p>Μετά Λόγου επί-Γνώσεως,</p><p>Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας</p><p>Πηγή: <a href="https://www.periou.gr/konstantinos-bouras-tesy-baila-lege-me-ismail-mythistorima-ekdoseis-psychogios-athina-noemvrios-2022-sel-453/">https://www.periou.gr/konstantinos-bouras-tesy-baila-lege-me-ismail-mythistorima-ekdoseis-psychogios-athina-noemvrios-2022-sel-453/</a></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-6136167662303280542024-02-18T08:14:00.000-08:002024-02-18T08:14:05.501-08:00Ο Νίκος Σαλτερής γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></b></div><b><br />«Αγκαλιασμένοι είμαστε/ήμασταν» [Λέγε με Ισμαήλ, Τέσυ Μπάιλα]</b><p></p><p><b>Σύνταξη:</b><b>Νίκος Σαλτερής</b></p><p><b>Λέγε με Ισμαήλ, Τέσυ Μπάιλα, Εκδόσεις Ψυχογιός </b></p><p><b>Απολαμβάνοντας την ανάγνωση του τελευταίου μυθιστορήματος της Τέσυ Μπάιλα, «Λέγε με Ισμαήλ». Ψυχογιός 2022, σκέφτηκα ότι ο αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί, όπως το έκανα κι εγώ, ποιος ή ποιοι είναι οι κεντρικοί ήρωες της σύνθετης, εκτεταμένης, περίτεχνα δομημένης και άρτια αναπτυγμένης τοιχογραφίας που η συγγραφέας συνθέτει για μια εποχή και έναν «τόπο» (ως χώρο και κοινωνία), που έχει χαθεί δυστυχώς ανεπιστρεπτί.</b></p><p><b><br /></b></p><p></p><p><b>Είναι μήπως το δίδυμο των παιδικών φίλων που μας παρουσιάζει με ενάργεια η Μπάιλα; Του μοναχικού διανοούμενου, βιβλιοπώλη και μανιακού αναγνώστη Έλληνα Ισίδωρου και του καλόκαρδου και κοινωνικού Τούρκου καφετζή Ισμαήλ, που η ακροτελεύτια φράση του «Λέγε με Ισμαήλ», κλείνει το βιβλίο, του δίνει τον τίτλο του και, ταυτόχρονα, παραπέμπει ευθέως στην αφετηριακή πρόταση του εμβληματικού Μπόμπι Ντικ (ή η Φάλαινα), ενός από τα πλέον επιδραστικά μυθιστορήματα όλων των εποχών;</b></p><p><b>Όντως οι δυο φίλοι αποτελούν το αξεδιάλυτα ενωμένο μέσα από το ταξίδι της ζωής «δίδυμο», που εικονογραφεί την ισορροπία και κανονικότητα της ελληνικής ή ορθότερα πολυπολιτισμικής κοινότητας του Πέραν της Κωνσταντινούπολης. Μιας συνοικίας που άκμασε μέχρι και την επονομαζόμενη ελληνική «Νύχτα των Κρυστάλλων», την 6η – 7η Σεπτεμβρίου του 1955. Όταν ορδές Τούρκων εξαπέλυσαν πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης, με επιθέσεις στα ελληνικά μαγαζιά και τα σπίτια της συνοικίας καταστρέφοντας, λεηλατώντας, καίγοντας και βιάζοντας. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν μεταφερθεί στην Πόλη από τα βάθη της Ανατολής με συντονισμό και οργάνωση των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών και κάτω από την καθοδήγηση της κυβέρνησης του Μεντερές, έχοντας λάβει ως υπόσχεση αμοιβής 6 $ για τον καθένα, που βέβαια δεν έλαβαν ποτέ. Αφορμή για την έκρηξη του πογκρόμ στάθηκε το γνωστό στημένο γεγονός της έκρηξης αυτοσχέδιου μηχανισμού στο Τουρκικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης, (σπίτι γέννησης του Κεμάλ Ατατούρκ).</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Ή μήπως, κεντρικός «ήρωας» του βιβλίου δεν είναι κάποιο πρόσωπα ή πρόσωπα αλλά το ίδιο το γεγονός του πογκρόμ, που η συγγραφέας παρουσιάζει μέσα από την μυθιστορηματική, αφηγηματική και ταυτόχρονα πιστά ιστορική ψιλοβελονιά της; Αν πάλι λάβει κανείς υπόψη την έκταση που αφιερώνει η Μπάιλα στα γεγονότα εκείνης της μέρας, μήπως δεν είναι ούτε το πογκρόμ ο «ήρωας» της, αλλά η ζωή των απλών ανθρώπων και των δυο λαών και ιδιαίτερα η περίοδος αυτής που ξεκινά με τις υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1923 και «ολοκληρώνεται» με τον πιο τραγικό και καταστροφικό τρόπο για την ελληνική κοινότητα της Πόλης, δηλαδή με την οριστική αποπομπή σχεδόν του συνόλου του πληθυσμού της μετά το τσουνάμι των απελάσεων του 1964-65; Με δυο λόγια, όλα όσα συνθέτουν τις τραγικές διαστάσεις της ανθρώπινης «μοίρας» Ελλήνων και Τούρκων, όπως αυτή επικαθορίζεται από τις αποφάσεις των Μεγάλων. Αυτών που αγνοούν το συναίσθημα, την ευτυχία και την ειρήνη των Μικρών και τους χρησιμοποιούν ως αθύρματα για τα όποια σχέδιά τους;</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Γιατί, ούτε σε μια γραμμή του μυθιστορήματος της Μπάιλα δεν λανθάνει οποιαδήποτε έκφραση εθνικισμού. Αντίθετα στο σύνολό του αποτελεί μνημείο ανθρωπιστικού λόγου και ως πνευματικό προϊόν συμβάλει στην αποσόβηση της μακροχρόνιας και έντεχνα καλλιεργούμενης έντασης μεταξύ των δυο λαών. Ενώ ταυτόχρονα δεν αποκρύπτει ούτε στιγμή ή υποβαθμίζει την βαρύτητα, τις επιπτώσεις και τον απάνθρωπο χαρακτήρα τόσο των επεισοδίων της αποφράδας μέρας, αλλά και το τελικό χτύπημα, που δέχθηκε η ελληνική κοινότητα της Πόλης το 64-65. Αντιθέτως, τα αναδεικνύει χωρίς να κραυγάζει.</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Προσωπικά, όσο βυθιζόμουν στη ανάγνωση του μυθιστορήματος και τα υπόλοιπα πρόσωπα της τοιχογραφίας ξεπηδούσαν από τις σελίδες του βιβλίου, πολλές σκέψεις γεννιόταν στο μυαλό μου, την ώρα που το συναίσθημα μου προσπαθούσε να διαχειριστεί το ανθρώπινο δράμα που βίωνε καθένα και καθεμία από αυτά. Κάνω λόγο για τα πρόσωπα που αποκαλούμε, λανθασμένα τις περισσότερες φορές, δευτεραγωνιστές της διήγησης, αλλά τόσο η τεχνική όσο και αγάπη της συγγραφέως για τους ήρωές της αναδείκνυαν σε σημαντικά συνθετικά στοιχεία της ιστορίας της.</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Γιατί κατέχει σημαντικότατο ρόλο στη εξέλιξη της ιστορίας που μας διηγείται η Μπάιλα η μεγαλοκοπέλα Καλλινάνθη. Η αστή που ζούσε στο μοναχικό αρχοντικό της με την πιστή οικονόμο και συγγένισσά Μέλπω, το πιάνο της και τον γάτο της τον Σοπέν, έχοντας για πάντα χάσει τον πλατωνικό έρωτα της νιότης της. Τον Τούρκο οδηγό του κόκκινου τραμ του Πέραν, τον Αρίφ, τον έρωτα που της αρνήθηκε ο μεγαλοαστός πατέρας της. Πόσο σημαντική είναι η Γιασεμώ, το «φάντασμα» μιας ζωής παραδομένης στον έρωτα, στα χαμαιτυπεία και τα καφέ Σαντάν της Πόλης αλλά και ο πιστός της σκύλος ο Γιουσούφ. Ένα δεύτερο δίδυμο του βιβλίου, αυτή τη φορά ανθρώπου και ζώου, που δίνει μαθήματα τρυφερότητας.</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Πώς θα μπορούσε το μυθιστόρημα να εξελιχθεί χωρίς την απούσα και ταυτόχρονα οιονεί παρούσα Αϊσέ, τον εφηβικό και πάντα ανομολόγητο έρωτα τόσο του Ισίδωρου όσο και του Ισμαήλ μια «νεράιδα» που εκπροσωπεί τη μάταια χειρονομία της πρώιμα και εκτός εποχής απελευθερωμένης μουσουλμάνας γυναίκας; Το κορίτσι που θα «καεί» για πάντα, όταν οι δυο εξίσου ερωτευμένοι μαζί της φίλοι δειλιάσουν να την κρατήσουν δίπλα τους, εξωθώντάς την σε μια ζωή που δεν θα επέλεγε ποτέ αν…. Τι θα ήταν η ιστορία της Μπάιλα χωρίς την Εσίν, το αεράκι; Το κορίτσι που άφησε πίσω της η Αϊσέ να μεγαλώσει η μάνα της, πριν χαθεί για πάντα στην απέραντη Πόλη, και μετατραπεί σε γλυκιά και ταυτόχρονα πικρή ανάμνηση της ύπαρξής της για τους δυο φίλους. Οι δυο φίλοι βλέπουν την Εσίν να μεγαλώνει και να ανθίζει στη γειτονιά τους. Μέχρι που εξελίσσεται σ’ ένα ισχυρό γυναικείο πρόσωπο, μια άτυπη μαθήτρια του Ισίδωρου, που καθισμένη δίπλα του απίθανες ώρες ως την ενηλικίωσή της, τον ακούει να διαβάζει τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας κι έτσι έρχεται σε επαφή με τον κόσμο του Πνεύματος. Κι όταν μεταναστεύσει στην Άγκυρα, μετά την άνανδρη δολοφονία της Τσιγγάνας παιδικής της φίλης για λόγους «τιμής», καταφέρνει να γίνει διακριτή δικηγόρος. Μέσα από τις άδηλες διαδρομές της Τύχης θα αναλαμβάνει την υπεράσπιση της κακοποιημένης από τον Ναντίρ Ασλίβ. Γιατί η Ασλίβ, μετά από χρόνια συνεχών ξυλοδαρμών και βασάνων θα «πληρώσει» τον βασανιστή σύζυγό της Ναντίρ με ό,τι σοφά περιγράφει η ευαγγελική ρήση «Μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις» (Ματθ. 5,3).</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Προχωρώντας στην ανάγνωση του βιβλίου, όπου οι τόποι, οι μυρωδιές, τα αντικείμενα, τα γλυκά κι οι συνήθειες και το πνεύμα των ανθρώπων του Πέραν δένονται αρμονικά με τη διήγηση, χωρίς ούτε λεπτό να σου δίνεται η αίσθηση ότι είναι εκεί απλά για να την «γεμίζουν», όπως συχνά συμβαίνει σε ιστορικά μυθιστορήματα, αναρωτήθηκα μήπως τελικά ο μεγάλος πρωταγωνιστής του βιβλίου της Μπάιλα είναι η ίδια η Πόλη και το Πέραν. Η πολυπολιτισμική Κωνσταντινούπολη, ένας «τόπος» που πλέον δεν υπάρχει, αλλά υφίσταται ως Μνήμη και εξ αυτού αναδύεται από τις σελίδες του βιβλίου της ως μια Ιδανική Ουτοπία, που συνετρίβη βίαια, αλλά εξακολουθεί να φωτίζει το Παρόν και το Μέλλον της συνύπαρξης των δυο «καταδικασμένων» λαών από την Ιστορία να γειτονεύουν για πάντα σ’ αυτή τη γωνία του πλανήτη.</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>Και η απορία μου για το ποιος τελικά είναι ο «ήρωας» ενός τόσο πολυεδρικού μυθιστορήματος λύθηκε με τη ολοκλήρωσή του. Όταν και μετά την ευφυή ανατροπή που η συγγραφέας μας επιφυλάσσει στις τελευταίες του σελίδες, ως μάστορας της διήγησης που είναι, το αρχικό μου ερώτημα έμοιαζε να έχει απαντηθεί. Πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος της Τέσυ Μπάιλα δεν είναι μόνο όλοι όσους ανέφερα και όλα όσα υπέθετα κατά τη ροή της ανάγνωσης, αλλά επιπροσθέτως και η δύναμη της ανθρώπινης φιλίας μεταξύ δύο ανθρώπων διαφορετικών εθνοτήτων και οιονεί «εχθρών»</b></p><p><b><br /></b></p><p></p><p><b>Πιστεύω ότι αυτά που απόλαυσα διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Τέσυ Μπάιλα «Λέγε με Ισμαήλ», θα απολαύσουν και οι αναγνώστες και αναγνώστριες, Γιατί πρόκειται για ένα βιβλίο που προέκυψε τόσο ως αποτέλεσμα άοκνης εργασίας πάνω στο ιστορικό υλικό όσο και ως αποτέλεσμα του ταλέντου που διαθέτει η συγγραφέας του και ευφυώς ενέταξε ο εκδοτικός οίκος Ψυχογιός στο πρόγραμμα για το 2022. Αυξάνοντας μας, βέβαια, τη ίδια στιγμή τις προσδοκίες ότι σύντομα στο μέλλον η συγγραφέας θα μας χαρίσει ένα ακόμα μυθιστόρημα, με φόντο όπως συνηθίζει και στα προηγούμενα κάποιο σημαντικό γεγονός της νεότερής μας Ιστορίας, αλλά βαθύτερο αποτύπωμα τη διαπραγμάτευση της ανθρώπινης περιπέτειας και του υπαρξιακού δράματος του ανθρώπου, πάντα με τη γνωστή λεπτοδουλεμένη και ενίοτε στα όρια του ποιητικού γλώσσα της.</b></p><p><b>Πηγή: <a href="https://www.literature.gr/lege-me-ismail-tesy-mpaila-ekdoseis-psychogios-kritiki-vivliou/">Literature ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ</a></b></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-9406798237143573662024-02-18T08:10:00.000-08:002024-02-18T08:10:01.527-08:00Ο Δημήτρης Φιλελές γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<header style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px;"><h1 class="entry-title" style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 24px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 28px; margin: 5px 0px 10px;">Πιόνια άσπρα και μαύρα στη σκακιέρα των αφανών συναλλαγών</h1></header><div class="elements-box clearfix" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; zoom: 1;"><h5 style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-top: 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Γράφει ο <a href="https://www.fractalart.gr/?s=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82+%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%82" rel="noopener" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #666666; outline: none !important; text-decoration-line: none !important; transition: all 0.3s ease-in-out 0s;" target="_blank"><span style="box-sizing: border-box; text-decoration-line: underline;">Δημήτρης Φιλελές</span></a> //</strong></h5><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p style="box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin-left: 1em; margin-right: 1em; margin-top: 0px;"><img alt="" class="alignleft size-full wp-image-114620" decoding="async" fetchpriority="high" height="320" sizes="(max-width: 330px) 100vw, 330px" src="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg" srcset="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg 330w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-200x300.jpg 200w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-224x336.jpg 224w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-267x400.jpg 267w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: left; height: auto; margin: 5px 20px 5px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="213" />Τέσυ Μπάιλα «Λέγε με Ισμαήλ», εκδ. Ψυχογιός</p></div><blockquote style="background: url("images/icons/quote-icon.png") 15px 15px no-repeat rgb(246, 246, 246); border-left: none; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, "Times New Roman", Times, serif; font-style: italic; line-height: 24px; margin: 0px 0px 15px; padding: 25px 20px;"></blockquote><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">«Λέγε με Ισμαήλ» τιτλοφορείται το νέο μυθιστόρημα της Τέσυ Μπάιλα, που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ο τόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία είναι το Πέρα, η αριστοκρατική ελληνική συνοικία της Πόλης. Ο εστιασμένος χρόνος είναι κατά κύριο λόγο ο Σεπτέμβρης του 1955, με το οργανωμένο ανθελληνικό μένος, τα αιματηρά περιστατικά και τα τραγικά επακόλουθα εκείνης της ταραγμένης περιόδου μέχρι και μια δεκαετία μετά.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Πρόκειται για μυθιστόρημα κατά βάση κοινωνικό-ψυχογραφικό και κατ’ ανάγκη ιστορικό. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο σκιαγραφούνται με γραφίδα κυματιστή, όπως η θάλασσα του Βοσπόρου που εκπέμπει ερωτικούς ψιθύρους στα γυμνά πόδια της καλλίγραμμης Πόλης, οι ανθρώπινοι χαρακτήρες και οι μεταξύ τους σχέσεις, όπως αριστοτεχνικά πλάθονται από τη συγγραφέα.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Μαζί με τα μεθυστικά αρώματα, τα μπαχαρικά, τους στεναγμούς των αμανέδων, τον παφλασμό των κυμάτων και τον αέρα που σφυρίζει τις νύχτες στα σοκάκια της Πόλης των θρύλων και των παραμυθιών, Ρωμιοί και Τούρκοι συνυπάρχουν στο πλοίο που λέγεται ζωή, αλλά καθένας τους έχει να διασχίσει τη δική του θάλασσα, να παλέψει με τα δικά του κύματα, να χαράξει τη δική του πορεία και να καταλήξει -αν τα καταφέρει- στον δικό του προορισμό.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Σ’ αυτό το γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις ταξίδι, οι ζωές των ανθρώπων διασταυρώνονται, οι διαφορετικές απόψεις συγκρούονται, το βάρος των συναισθημάτων θρυμματίζει τις ευαίσθητες ψυχές, οι λεπτές ισορροπίες οδηγούν σε επικίνδυνες ακροβασίες. Κάτω από το πυκνό στρώμα ομίχλης που συχνά μειώνει την ορατότητα και θαμπώνει την πραγματικότητα στα στενορύμια της Πόλης, οι καρδιές πάλλονται και αναζητούν διέξοδο στο φως. Η μοίρα απαιτεί να παίξει τον ρόλο της, αλλά οι άνθρωποι πάντα επιχειρούν να σπάσουν τα δεσμά της και να φτερουγίσουν ελεύθεροι. Ποιος θα φτάσει ως το τέλος της διαδρομής; Ποιος θα γίνει βορά στο αχόρταστο κύμα; Ποιος θα επιβιώσει μετρώντας πληγές βαθιές στην ψυχή και στο σώμα;</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ο Ισίδωρος, στοχαστικός, μοναχικός, αλλά και αποφασισμένος να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του. Ο Ισμαήλ, καλόκαρδος και ανεξίκακος, φίλος πιστός και ανυποχώρητος μέχρι τέλους. Η Αϊσέ, σκαρί ακυβέρνητο στις ανομολόγητες επιθυμίες, καταδικασμένη προκαταβολικά από την ανελεύθερη κοινωνία. Η Καλλιάνθη, δέσμια του ανεκπλήρωτου έρωτα και της κοινωνικής τάξης. Η Μέλπω, φυσιογνωμία λαϊκή, αφοσιωμένη αδελφή ψυχή. Ο Αρίφ, αθεράπευτα ερωτευμένος, αλλά και τυφλωμένος από το μίσος και τον φανατισμό.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ο Μάνθος και η Τζανέτ, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, η προσωποποίηση της σκληρότητας και της ανάλγητης εκμετάλλευσης. Η Γιασεμώ, πρόβατο απολωλός, έτοιμη να πληρώσει το τίμημα του αγοραίου έρωτα αλλά και της αληθινής αγάπης. Ο Νικολός, ο ναυτικός, ο αθεράπευτος εραστής της θάλασσας που αποζητά στη στεριά μια αγκαλιά να ριζώσει. Ο Ναντίρ, τυχοδιώκτης ανίκανος να αντισταθεί στην ηδονική έλξη του κατήφορου. Η Ασλίβ, ένα φυλακισμένο αηδόνι που εγκληματεί για την πτήση προς την ελευθερία. Η Τζασμίν, το προδιαγεγραμμένο θύμα της εδραιωμένης απανθρωπιάς. Η Εσίν, παράπλευρη απώλεια των παθών, που βρίσκει τη δύναμη να επουλώσει τα τραύματά της και να αντιπαλέψει την ενδοοικογενειακή βία και την κοινωνική ανισότητα.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Χαρακτήρες γήινοι αλλά και τόσο ποιητικοί, δοσμένοι με πλήρη αίσθηση του μέτρου, με ρομαντικές αναπολήσεις αλλά και σκληρότητα κάποιες φορές χωρίς ωραιοποίηση, με τη μικρότητα σε αδιάκοπη διαπάλη με το μεγαλείο της ψυχής, με το σκοτάδι να αντιμάχεται το φως, με την υποχώρηση της νύχτας στη δύναμη της μέρας˙ έτσι όπως συμβαίνει με το χάραμα στην Πόλη, με τις ψυχές να φτερουγίζουν όπως οι γλάροι μέσα στο σύθαμπο πάνω απ’ τους μιναρέδες και τους τρούλους της πάλαι ποτέ Βασιλεύουσας.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Μυθιστόρημα, όπως προανέφερα, κατ’ ανάγκη ιστορικό, με φόντο τον αιματοβαμμένο Σεπτέμβρη του 1955. Αυτονόητα η συγγραφέας παίρνει θέση, χωρίς όμως κραυγές, συνθήματα ή εθνικιστικές κορόνες. Με όπλο την αλήθεια των γεγονότων και τη διακριτικότητα -όμοια με εκείνη της Πόλης που εισβάλλει και μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη- μας δίνει το στίγμα της εποχής και των ανθρώπων μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο. Τελική διαπίστωση μετά την ανάγνωση: τα αβίαστα συμπεράσματα για τις ανθρώπινες συμπεριφορές εκατέρωθεν.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Όλο αυτό το ανθρώπινο ζυμάρι, καταδικάζεται σε διά βίου βασανισμό από τα αμέριμνα και αδίστακτα χέρια που κινούν τα νήματα της Ιστορίας, συνυπογράφουν συνθήκες και κινούνται με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον, αδιαφορώντας για τα αναρίθμητα θύματα που σκορπίζουν στο πέρασμά τους. Όλη αυτή η ανθρωπομάζα ξεριζώνεται αδίστακτα από τα πατρογονικά της χώματα οπότε αυτό κριθεί αναγκαίο, στον βωμό της εξυπηρέτησης άνομων συμφωνιών και μεγαλοϊδεατικών επιδιώξεων.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Πιόνια άσπρα και μαύρα στη σκακιέρα των αφανών συναλλαγών, θύματα και θύτες, παγιδευμένοι στον ιστό της αόρατης αράχνης, δίνουν μάχη για να πέσουν στην ανελέητη θάλασσα, να δαμάσουν τα αφρισμένα κύματα και να φτάσουν ως την αντικρινή στεριά.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Διατρέχοντας τις σελίδες του βιβλίου, απολαμβάνουμε τους έντονους διαλόγους με την εναλλαγή και την αρμονική συνύπαρξη των γλωσσών, τη συνεκτική πλοκή και την αβίαστη ροή των γεγονότων, με ατμοσφαιρική περιγραφή του χώρου όπου εξελίσσονται. Ανασαίνουμε όχι μόνο τα αρώματα της ονειρικής Πόλης και το δέσιμο των ανθρώπων που ξεπερνά τους δεσμούς αίματος, αλλά και την αποφορά των συνωμοσιών, της αποστασιοποίησης από τις ευθύνες, του μίσους και των συμφερόντων που συνδαυλίζουν τον άκρατο φανατισμό, για να σαρώσουν στο διάβα τους τις αξίες της ζωής. Ακολουθεί, όμως, η συναρπαστική και απρόσμενη ολοκλήρωση της αφήγησης, που επιτρέπει στον αναγνώστη να διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα στην τελική επικράτηση της ανθρωπιάς.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">“Λέγε με Ισμαήλ” είναι ο τίτλος που επιλέγει η Τέσυ Μπάιλα για το μυθιστόρημά της, σε παραλληλία με το “Μόμπι Ντικ” του Χέρμαν Μέλβιλ, υποδηλώνοντας όχι μόνο τον αγώνα, αλλά και την απόφαση του ανθρώπου να ξεκινήσει το μοναχικό του ταξίδι στη θάλασσα της ζωής, να αναμετρηθεί με τους δικούς του δαίμονες, να αντιμετωπίσει και να υπερνικήσει τις εξωτερικές αντιξοότητες και τις εσωτερικές αναστολές, ώσπου να ισορροπήσει και να κατακτήσει την ποθητή γαλήνη.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Και κάτι ακόμα, χωρίς παραπέρα αποκαλύψεις˙ το ανατρεπτικό τέλος του μυθιστορήματος αφήνει στον αναγνώστη τη γεύση της ίδιας της ζωής. Νιώθεις πως όσο κι όλα έφτασαν σε ένα τέλος -διαφορετικό για τον καθένα-, υπάρχει σίγουρα συνέχεια. Μπορείς να αφήσεις ελεύθερη τη φαντασία σου να ταξιδέψει και να φτιάξεις τον δικό σου μύθο ή να χτίσεις τη δική σου αλήθεια.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">“Λέγε με Ισμαήλ”, ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο για όσα μας εξιστορεί ή για την αναγνωστική ηδονικότητα των ηρώων του, αλλά και για όσα μας προ(σ)καλεί να αναλογιστούμε και να πράξουμε ως έλλογα όντα, καθώς χαράζουμε τη ρότα του σύντομου βίου μας.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><b> Πηγή: <a href="https://www.fractalart.gr/tesy-mpaila-lege-me-ismail/">Fractal ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ</a></b></p></div><p><b><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px;"> </span> </b></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-41661981604592580142024-02-18T08:07:00.000-08:002024-02-18T08:07:10.040-08:00Η Λίλια Τσούβα γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br /> <b>Ανάμνηση μιας κοινωνίας και μιας εποχής</b><p></p><p><b>Γράφει η Λίλια Τσούβα στο Literature.gr</b></p><p><em style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: 0px 0px; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; font-weight: bolder; letter-spacing: 0.2px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Λέγε με Ισμαήλ</em><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; font-weight: bolder; letter-spacing: 0.2px; text-align: justify;"> </span><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; font-weight: bolder; letter-spacing: 0.2px; text-align: justify;">(Ψυχογιός, 2022). Πρόκειται για μια περίοδο δραματική όσον αφορά τον ελληνισμό. Περιλαμβάνει τις εξελίξεις που ακολούθησαν τη μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923, τα γεγονότα του Σεπτέμβρη του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και την καταστροφή των περιουσιών της ομογένειας, αλλά και τις απελάσεις του 1964, όταν οι τελευταίοι εναπομείναντες Έλληνες αναγκάστηκαν μέσα σε λίγες ώρες να φύγουν από την Τουρκία, έχοντας δικαίωμα να πάρουν μαζί τους μόνον πράγματα 20 κιλών και λίρες αξίας 20 δολαρίων («20 δολάρια, 20 κιλά»).</span></p><div class="ocmAds gAdLeft" id="ocm_inline1" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; float: left; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px; margin: 0px 15px 0px 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><p style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></p></div><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: white; font-family: "Roboto Slab", serif; font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; text-align: justify;">Με φόντο την επώδυνη αυτή εποχή, η Μπάιλα στήνει έναν πανοραμικό πίνακα που συνενώνει αγαπημένες μνήμες των Ελλήνων της Πόλης, εξωραϊσμένες ίσως από την απόσταση του χρόνου, κοιταγμένες μέσα από τον φακό της ομορφιάς, αλλά και των θλιβερών διώξεων που ακολούθησαν. Τα στοιχεία που συγκινούν στο βιβλίο είναι η εστίαση στους απλούς ανθρώπους, στις μικροχαρές και τις λύπες, στις αντιλήψεις και τα πάθη, χαρακτηριστικό που προσδίδει αυθεντικότητα στην αφήγηση, αλλά και η αρμονική συμβίωση των ποικίλων εθνοτήτων: Ελλήνων, Τούρκων, Αρμενίων, Εβραίων, Φραγκολεβαντίνων, Ρομά.</span>λουθεί πορεία ανάδρομη. Ξεκινά με αφετηρία την Κωνσταντινούπολη του 1964 και έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές να αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο. Συνεχίζει με εξισόρηση σε τρίτο πρόσωπο και ένα αποστασιοποιημένο αφηγητή, ο οποίος με μηδενική εστίαση αναπαριστά συναισθήματα και συμβάντα. Κλείνει με επαναφορά στον βασικό πρωταγωνιστή και την πρωτοπρόσωπη εξομολογητική αφήγηση.</h2><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Χωροχρονικός πυρήνας η πολυπολιτισμική Κωνσταντινούπολη με την πλούσια ιστορία.</span> Κέντρο των συμβάντων ο διαβόητος Σεπτέμβρης του 1955 με τις φρικαλεότητες του κατευθυνόμενου όχλου προς τις ελληνικές οικογένειες της συνοικίας του Πέρα, ωμότητες τις οποίες υπέθαλψε η πολιτική των Νεοτούρκων, επιθυμώντας όχι μόνο την εξόντωση των μη μουσουλμανικών εθνοτικών ομάδων, αλλά και τη μεταφορά του κεφαλαίου από τις μειονότητες που το κατείχαν επί αιώνες, προς την τουρκική πλευρά. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το Κυπριακό ζήτημα, με τα συμφέροντα των Άγγλων να θέλουν να μετατρέψουν τον αγώνα για αυτοδιάθεση των Κυπρίων (1955) σε ελληνοτουρκική διένεξη, ώστε να μπορούν, διαδραματίζοντας τον διαμεσολαβητή, να διατηρήσουν την παρουσία τους στην περιοχή.</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Τον Σεπτέμβριο του 1955, οργανωμένες ομάδες εξαγριωμένων Τούρκων μεταφέρθηκαν από τα βάθη της Ανατολής έναντι αμοιβής (ποσό 6 δολαρίων, το οποίο ουδέποτε έλαβαν). Λεηλάτησαν όλα τα ελληνικά εμπορικά καταστήματα στο κέντρο της πόλης, κατέστρεψαν οικίες, ναούς, σχολεία, νεκροταφεία, κακοποίησαν, σκότωσαν. Οι πέντε μεγάλοι δρόμοι που οδηγούν στην πλατεία Ταξίμ γέμισαν ξαφνικά από έναν μαινόμενο όχλο, οπλισμένο με μπιτόνια βενζίνης και δυναμίτιδα, ρόπαλα, φτυάρια, τσεκούρια, πέτρες, λοστούς, αξίνες, σφυριά. Έναν όχλο που φώναζε συνθήματα κατά των Ελλήνων, διατυμπάνιζε ότι η Κύπρος είναι τουρκική και γκρέμιζε καθετί ελληνικό στο πέρασμά του.</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Λίγες επιχειρήσεις κατάφεραν να ορθοποδήσουν μετά τα οδυνηρά γεγονότα. Χιλιάδες ομογενείς μέσα σε μια νύχτα έμειναν άνεργοι ή άστεγοι. Το ελληνικό στοιχείο απώλεσε τον σπουδαίο οικονομικό και κοινωνικό του ρόλο. Η ξακουστή συνοικία του Πέρα με τα πανέμορφα νεοκλασικά που απέπνεαν πατροπαράδοτο ελληνικό πολιτισμό, είχε χτυπηθεί τελεσίδικα.</p><span style="background-color: white; color: #212529; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px;"></span><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η διαβόητη <em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Νύχτα των κρυστάλλων, </em>όπως χαρακτηρίστηκε, <em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης,</em> αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο η Τέσυ Μπάιλα φιλοτεχνεί τη μυθοπλασία της. Πρωταγωνιστές δύο λαοί με κοινούς τόπους πολιτισμού και εμπειρίες, με κοινά προβλήματα και αγωνίες. Ο Ισμαήλ, ο Ισίδωρος, η Αϊσέ, η Εσίν, η Καλλιάνθη, η Μέλπω, η Γιασεμώ, ο Ναντίρ, η Ασλίβ, είναι άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες, όμως συμβιώνουν αρμονικά, προσδίδοντας με την ειρηνική τους συμβίωση την ιδιαίτερη φυσιογνωμία στην πόλη. Αλληλοβοηθιούνται και ερωτεύονται, μοιράζονται ελπίδες και πόθους, υποφέρουν από ανάλγητες πολιτικές που τους υποχρεώνουν κάποια στιγμή να ζήσουν με τη νοσταλγία των αλησμόνητων πατρίδων, ως οι μεγάλοι αδικημένοι της ιστορίας.</span></p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Οι περιγραφές της Μπάιλα αναπαριστούν με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο την ανατολίτικη γοητεία της Κωνσταντινούπολης: τις λαϊκές συνοικίες και τους δρόμους, τα παζάρια και τα χαμάμ, τους εμπόρους και τους μικροπωλητές, τους γλάρους, την ομίχλη και το ηλιοβασίλεμα στον Βόσπορο, τη φωνή του Μουεζίνη, την αρχιτεκτονική, τη γαστρονομία και τον πλούτο των Ελλήνων, τα μπακίρια και τα χρυσαφικά του Πέρα. Το λόγιο στοιχείο των Ρωμιών αντιπροσωπεύεται από τον βιβλιοπώλη Ισίδωρο στο μυθιστόρημα, ενώ ο καλοκάγαθος Τούρκος Ισμαήλ και ο ξεριζωμός της οικογένειάς του από τη Μυτιλήνη το 1923, εκπροσωπούν τα παθήματα των Τούρκων.</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Τα τραγικά συμβάντα του 1955 αποτελούν ωστόσο μόνον το φόντο της ιστορίας. Η συγγραφέας επικεντρώνεται κυρίως στην ανθρώπινη περιπέτεια. Έμμεσα, αλλά και παράλληλα, σχολιάζει καίρια πολιτικοκοινωνικά ζητήματα: την πατριαρχία και τη θέση της γυναίκας στην Ανατολή, την παιδική εργασία, την πορνεία, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από πολιτικές συμφωνίες αδιάφορες για τον πληθυσμό, την αξία της γνώσης, την ομορφιά του έρωτα, της αγάπης, της συντροφικότητας.</span></p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ στην πραγματεία «<em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Δημοκρατία στην Αμερική</em>» γράφει: «στη χώρα του και στην εποχή του ο άνθρωπος καθοδηγείται από μια ακαταμάχητη δύναμη. Χάνοντας κάθε ελπίδα να σταματήσει αυτή τη δύναμη, στρέφει όλες τις σκέψεις του προς την κατεύθυνσή της».</p><span style="background-color: white; color: #212529; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px;"></span><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Η Μπάιλα παρουσιάζει τη δύναμη του κακού που συχνά κατευθύνει τον άνθρωπο. Όμως, εστιάζει στην αξία της ανθρωπιάς που εν τέλει ρυθμίζει τη μοίρα του. Εξιστορώντας τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής, (τον τίτλο του έργου της δανείζεται από την πρώτη φράση του βιβλίου του Χέρμαν Μέλβιλ, Μόμπι Ντικ), αφενός εξαίρει την επιμονή του ανθρώπου που σαν τον Προμηθέα παλεύει με κάθε φύσεως αντιξοότητες, αφετέρου προβληματίζεται με την ανακάλυψη του θηρίου που κρύβει μέσα του (τυφλό μίσος, συμφέρον, εγωισμό, φθόνο, κλπ.).</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">[…] <em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Άνοιξε το βιβλίο του στην πρώτη σελίδα. Πάντα του άρεσε να διαβάζει την πρώτη παράγραφο του μυθιστορήματος</em>. <em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Κατέγραφε μάλιστα τις φράσεις αυτές στο τετράδιό του και συχνά τις διάβαζε ξανά και ξανά, προτού πέσει στο κρεβάτι του. Πέρασε το δάχτυλό του πάνω από τις πρώτες αράδες και διάβασε για πολλοστή φορά:</em></p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">«Λέγε με Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια -δεν έχει σημασία πόσα ακριβώς- έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο που να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος το</em>υ κόσμου<em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">»</em>.</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ήταν το αγαπημένο του βιβλίο. Το Μόμπι Ντικ. Όποτε το διάβαζε σκεφτόταν τον δικό του Ισμαήλ και την οικογένειά του. Έτσι κι αυτοί πριν από μερικά χρόνια είχαν φύγει σε ένα θαλασσινό ταξίδι, αποχαιρετώντας για πάντα όλα όσα γνώριζαν έως τότε. Με τη βία αποκολλήθηκαν από τη γη των προγόνων τους για να βρεθούν σε ένα άγνωστο μέρος, λες και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με μεγαλύτερο δικαίωμα από τους άλλους σε έναν τό</em>πο. […] (σελ. 301)</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Πλάθοντας χαρακτήρες αγγελικούς, (στοιχείο ρομαντικό που αποκαλύπτει αισιοδοξία για την ανθρώπινη φύση), όπως και εωσφορικούς, αποτυπώνει τις δύο πλευρές του ανθρώπου και του πολιτισμού. Αντιμετωπίζει ωστόσο τους ήρωές της με συμπάθεια. Δεν βαρύνει η φυλή, αλλά ο άνθρωπος. Ο αγώνας για επιβίωση είναι ίδιος. Οι πολιτικές είναι που δημιουργούν τις εχθρότητες, ενώ η παιδική και η εφηβική ηλικία παίζουν καθοριστικό ρόλο. Τόπος και νεότητα αφήνουν ανεξίτηλα χνάρια στη μνήμη. Οι ιστορίες των προσώπων αναπτύσσονται παράλληλα, με αποτέλεσμα να αναπαριστούν την εποχή, κάποιες ωστόσο από αυτές παρουσιάζουν αρτιότητα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν αυτοτελή πεζογραφήματα.</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η Μπάιλα, σαν να χύνει λάδι στη φουρτούνα που μαίνεται γύρω, επιλέγει τον νηφάλιο και πράο αφηγηματικό λόγο, πλούσιο σε ποιητικές και λυρικές εκφράσεις. Το μυθιστόρημά της <em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Λέγε με Ισμαήλ</em> είναι ένα καθαρά αντιρατσιστικό και ανθρωπιστικό έργο, ένας ύμνος στην αδελφοσύνη και τη συνύπαρξη, την καλοσύνη και την ανθρώπινη ποικιλομορφία. Έναν αιώνα μετά την επώδυνη ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923 επαναφέρει στη μνήμη το μεγαλείο, αλλά και την οδύνη μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων και Τούρκων.</span></p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">[…] <em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Τα μεγαλύτερα βιβλία τα γράφει η ίδια η ζωή, σκέφτηκε. Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε έξω από το ανοιχτό παράθυρο του καφενέ. Ο κόσμος περνούσε βιαστικός. Η μέρα είχε αρχίσει ήδη να μικραίνει και ρανίδες μελένιου φωτός διαπερνούσαν τα σοκάκια του Πέρα διαγράφοντας τα περιγράμματα των καταστημάτων, τα ξύλινα σπίτια στα στενοσόκακα και τα μαγαζιά στις στοές του Δρόμου του Πέρα, με ένα φως βγαλμένο, θαρρεί κανείς, από κάποια ελαιογραφία του Ρέμπραντ. Άλλοτε τρυφερό κι άλλοτε κοφτερό σαν λεπίδα έσκιζε τη σάρκα των δρόμων.</em> […] (σελ. 303)</p><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: white; font-family: "Roboto Slab", serif; font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><a href="https://www.literature.gr/anamnisi-mias-koinonias-kai-mias-epochis-lege-me-ismail-tesy-mpaila/#_ednref1" name="_edn1" style="background: 0px 0px transparent; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #060606; cursor: pointer; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-decoration-line: none; transition: color 0.2s ease-out 0s; vertical-align: baseline;">[i]</a><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; text-align: justify;"> </span><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; text-align: justify;">Μέλβιλ </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CE%AD%CE%BB%CE%B2%CE%B9%CE%BB" style="background: 0px 0px transparent; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #060606; cursor: pointer; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-decoration-line: none; transition: color 0.2s ease-out 0s; vertical-align: baseline;">Χέρμαν, </a><em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Μόμπι Ντικ ή Η Φάλαινα</em><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; text-align: justify;"> (</span><em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Moby-Dick; or, The Whale</em><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; text-align: justify;">), </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/1851" style="background: 0px 0px transparent; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #060606; cursor: pointer; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-decoration-line: none; transition: color 0.2s ease-out 0s; vertical-align: baseline;">1851</a><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; text-align: justify;">.</span></h2><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif;"><span style="font-size: 18px;">Πηγή: <a href="https://www.literature.gr/anamnisi-mias-koinonias-kai-mias-epochis-lege-me-ismail-tesy-mpaila/">Literature ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ</a></span></span></div><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: white; font-family: "Roboto Slab", serif; font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;">ναΑνάμνηση μιας κοινωνίας και μιας εποχής</h2>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-82270063556726910802024-02-18T07:58:00.000-08:002024-02-18T07:58:29.411-08:00Η Λεύκη Σαραντινού γράφει στο Literature για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Λ</span></span><em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #060606; font-family: Roboto, sans-serif; font-weight: 500; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Λέγε με Ισμαήλ, Τέσυ Μπάιλα, Εκδόσεις Ψυχογιός</span></em></h2><div><em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #060606; font-family: Roboto, sans-serif; font-weight: 500; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></span></em></div><div><em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #060606; font-family: Roboto, sans-serif; font-weight: 500; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Μια θαυμάσσια μυθιστορία εποχής με διάχυτο λυρισμό</span></em></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #060606; font-family: Roboto, sans-serif;"><b><i>Γράφει η Λεύκη Σαραντινού</i></b></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #060606; font-family: Roboto, sans-serif;"><b><i><br /></i></b></span></div><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">«<em style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Λέγε με Ισμαήλ</em>». Με τη φράση αυτή που αποτελεί την αρχή για ένα από τα διασημότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, τον Μόμπι Ντικ του Μάρβελ, επιλέγει να τιτλοφορήσει το βιβλίο της η Τέσυ Μπάιλα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο πραγματεύεται με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα τα γεγονότα που έπληξαν τον ελληνισμό της Πόλης το 1955 και το 1964.</p><div class="ocmAds gAdLeft" id="ocm_inline1" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; float: left; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px; margin: 0px 15px 0px 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><p style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></p></div><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η Μπάιλα ξεκινά από διαφορετική αφετηρία από αυτή που επιλέγουν συνήθως άλλοι συγγραφείς. Ενώ, δηλαδή, άλλοι συγγραφείς δίνουν μεγάλη βάση και έκταση στο να εξηγήσουν τα πολιτικοϊστορικά και διπλωματικά γεγονότα εκείνων των ημερών και την κάπως περίπλοκη σύνδεσή τους με το Κυπριακό ζήτημα, η Μπάιλα, αντιθέτως, επιλέγει να αναφέρει μόνο τα βασικά σημεία από αυτά και να επικεντρωθεί σε αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο την ίδια: την ιστορία της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων της εποχής και στον αντίκτυπο που είχαν για αυτούς όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα εκείνων των ημερών. ‘Έτσι λοιπόν το βιβλίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ίσως με τον όρο «ιστορικό μυθιστόρημα», πρόκειται όμως για μία θαυμάσια μυθιστορία εποχής που θα απεικονίσει καλύτερα κι από ένα ιστορικό μυθιστόρημα τη ζωή των απλών, καθημερινών ανθρώπων, τον τρόπο που άλλαξε η ζωή τους και τα συναισθήματα που βίωσαν όταν ξέσπασε η καταιγίδα. Και η Μπάιλα το κάνει αυτό με πραγματική ευαισθησία, έντονη περιγραφική διάθεση και διάχυτο λυρισμό.</span></p><div class="row related-article-block" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 3px solid rgb(238, 238, 238); box-sizing: border-box; color: #212529; display: flex; flex-flow: column wrap; float: left; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px; margin: 20px 30px 20px 0px; outline: 0px; padding: 0px; position: relative; vertical-align: baseline; width: 290.612px;"><div class="block-header" style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; display: flex; margin: -14px 0px 18px; outline: 0px; padding: 0px 15px; text-align: center; vertical-align: baseline; width: 285.812px;"><span class="block-title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: 0px 0px; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #c90606; font-family: "Roboto Slab", serif; font-size: 21px; font-weight: 900; letter-spacing: 0.5px; line-height: 21px; margin: 0px auto; outline: 0px; padding: 2px 10px; vertical-align: baseline; z-index: 1;">ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ</span></div><div class="col-12" style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; flex: 0 0 100%; margin: 0px; max-width: 100%; outline: 0px; padding: 0px 15px; position: relative; vertical-align: baseline; width: 285.812px;"><div class="design_one article-item" style="align-items: center; background: 0px 0px; border-bottom-color: rgb(238, 238, 238); border-bottom-style: solid; border-image: initial; border-left-color: initial; border-left-style: initial; border-right-color: initial; border-right-style: initial; border-top-color: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; display: flex; flex-direction: column; margin: 0px 0px 15px; outline: 0px; padding: 0px 0px 15px; vertical-align: baseline;"><div class="article_thumbnail_wrapper" style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; display: inline-block; margin: 0px; max-width: 180px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><a href="https://www.literature.gr/ta-vivlia-kai-i-odyniri-istoria/" style="background: 0px 0px transparent; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #007bff; cursor: pointer; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: color 0.2s ease-out 0s; vertical-align: baseline;"></a></div></div></div></div><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><br /></p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Οι ήρωές της είναι χαρακτήρες βαθιά ανθρώπινοι και φαίνεται ξεκάθαρα ότι σκοπός της συγγραφέως ήταν να σκιαγραφήσει την προσωπικότητά τους τόσο προσεκτικά, ώστε κι ο αναγνώστης να αισθάνεται σαν να τους γνώρισε από κοντά. Και πράγματι, σχεδόν βλέπει να περνούν μπροστά από τα μάτια του η ταλαίπωρη γριά κυρά Γιασεμώ παρέα με τον αγαπημένο της σκύλο, τον Γιουσούφ, ο δυναμικός Ναντίρ, η πιανίστρια Καλλιάνθη με τον γάτο της τον Σοπέν που κρύβει τόσα μυστικά, η γλυκιά Εσίν ο σοβαρός βιβλιοπώλης Ισίδωρος με τον φίλο του, τον καλόκαρδο καφετζή Ισμαήλ, αλλά και τόσοι άλλοι.</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Η συγγραφέας δεν αγνοεί όμως και τον χώρο στον οποίο διαδραματίζεται η πλοκή. Και αυτός δεν είναι άλλος φυσικά από τη Βασιλίδα των Πόλεων, την περίφημη και πολυτραγουδισμένη Πόλη με τις ολοζώντανες γειτονιές του Πέρα και τα γυαλιά γύρω από τον Βόσπορο. <span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Πέρα από τους ανθρώπους, η συγγραφέας θέλει να μεταφέρει τον αναγνώστη στην Πόλη ακριβώς όπως ήταν αυτή το 1955. Δίνει μεγάλη σημασία στην κατασκευή της ανατολίτικης ατμόσφαιρας που καταφέρνει να διαποτίσει τις σελίδες του βιβλίου της, όπως η πρωινή πάχνη τα φύλλα των δέντρων.</span> Δεν υπάρχουν καθαρά περιγραφικά κομμάτια τοπίων παρ’ όλα αυτά, αφού οι χαρακτήρες της Μπάιλα φαίνεται να είναι απόλυτα και ολόσωστα τοποθετημένοι στον χωροχρόνο. Όλες οι περιγραφές χώρων περιέχουν μέσα τους και την κίνηση των πρωταγωνιστών του βιβλίου.</p><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><span style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-weight: bolder; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η αφήγηση ξεκινά το 1964, έτος των απελάσεων για τους Έλληνες της Πόλης και στη συνέχεια γίνεται αναδρομική αφήγηση στις ζωές των ηρώων που καλύπτει τα μέσα του εικοστού αιώνα.</span></p><div class="ocmAds gAdCentered" id="ocm_inline2" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; clear: both; color: #212529; display: inline-block; float: none !important; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px; margin: 20px auto; outline: 0px; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline; width: 880.662px;"><p style="background: 0px 0px; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></p></div><span style="background-color: white; color: #212529; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"; font-size: 16px;"></span><p style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; color: #212529; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 24px; margin: 0px 0px 1rem; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Η συγγραφέας δεν περιγράφει τίποτε με εμπάθεια. Μόνο με πικρία. Δεν έχει καμία διάθεση καταδίκης της άλλης πλευράς για ό,τι έγινε, γιατί γνωρίζει καλά ότι οι καθημερινοί ήρωες που δημιουργεί δεν είναι παρά πιόνια, έρμαια στις διαθέσεις των μεγάλων της Ιστορίας που συνταιριάζουν πάντα τα κομμάτια στα παζλ των ζωών τους όχι με τον ορθό τρόπο, αλλά με τον τρόπο που θέλουν αυτοί.</p><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;">Τα ιστορικά γεγονότα όλοι τα γνωρίζουμε. Και, οπωσδήποτε, τίποτε από ό,τι έγινε δεν μπορούμε να αλλάξουμε πλέον. Το θέμα είναι να μην λησμονούμε και να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Και να διαβάζουμε βιβλία τόσο ατμοσφαιρικά όσο της Μπάιλα, έτσι ώστε να μπορούμε να θυμόμαστε τι έζησαν άλλοι άνθρωποι που επισκέφθηκαν τον πλανήτη γη πριν από εμάς.</h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;">Πηγή: <a href="https://www.literature.gr/kritiki-lege-me-ismail-tesy-mpaila-ekdoseis-psychogios/">Literature ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ</a><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">έγε με Ισμαήλ, Τέσυ Μπάιλα, Εκδόσεις Ψυχογιός</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">«Λέγε με Ισμαήλ». Με τη φράση αυτή που αποτελεί την αρχή για ένα από τα διασημότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, τον Μόμπι Ντικ του Μάρβελ, επιλέγει να τιτλοφορήσει το βιβλίο της η Τέσυ Μπάιλα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο πραγματεύεται με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα τα γεγονότα που έπληξαν τον ελληνισμό της Πόλης το 1955 και το 1964.</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Η Μπάιλα ξεκινά από διαφορετική αφετηρία από αυτή που επιλέγουν συνήθως άλλοι συγγραφείς. Ενώ, δηλαδή, άλλοι συγγραφείς δίνουν μεγάλη βάση και έκταση στο να εξηγήσουν τα πολιτικοϊστορικά και διπλωματικά γεγονότα εκείνων των ημερών και την κάπως περίπλοκη σύνδεσή τους με το Κυπριακό ζήτημα, η Μπάιλα, αντιθέτως, επιλέγει να αναφέρει μόνο τα βασικά σημεία από αυτά και να επικεντρωθεί σε αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο την ίδια: την ιστορία της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων της εποχής και στον αντίκτυπο που είχαν για αυτούς όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα εκείνων των ημερών. ‘Έτσι λοιπόν το βιβλίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ίσως με τον όρο «ιστορικό μυθιστόρημα», πρόκειται όμως για μία θαυμάσια μυθιστορία εποχής που θα απεικονίσει καλύτερα κι από ένα ιστορικό μυθιστόρημα τη ζωή των απλών, καθημερινών ανθρώπων, τον τρόπο που άλλαξε η ζωή τους και τα συναισθήματα που βίωσαν όταν ξέσπασε η καταιγίδα. Και η Μπάιλα το κάνει αυτό με πραγματική ευαισθησία, έντονη περιγραφική διάθεση και διάχυτο λυρισμό.</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Τα βιβλία και η οδυνηρή Ιστορία</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Ένα πραγματικά διαφορετικό βιβλίο εκλαϊκευμένης ψυχολογίας-αυτοβοήθειας [Σου αξίζει να νιώθεις καλύτερα, MATILDA HEINDOW]</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Οι ήρωές της είναι χαρακτήρες βαθιά ανθρώπινοι και φαίνεται ξεκάθαρα ότι σκοπός της συγγραφέως ήταν να σκιαγραφήσει την προσωπικότητά τους τόσο προσεκτικά, ώστε κι ο αναγνώστης να αισθάνεται σαν να τους γνώρισε από κοντά. Και πράγματι, σχεδόν βλέπει να περνούν μπροστά από τα μάτια του η ταλαίπωρη γριά κυρά Γιασεμώ παρέα με τον αγαπημένο της σκύλο, τον Γιουσούφ, ο δυναμικός Ναντίρ, η πιανίστρια Καλλιάνθη με τον γάτο της τον Σοπέν που κρύβει τόσα μυστικά, η γλυκιά Εσίν ο σοβαρός βιβλιοπώλης Ισίδωρος με τον φίλο του, τον καλόκαρδο καφετζή Ισμαήλ, αλλά και τόσοι άλλοι.</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Η συγγραφέας δεν αγνοεί όμως και τον χώρο στον οποίο διαδραματίζεται η πλοκή. Και αυτός δεν είναι άλλος φυσικά από τη Βασιλίδα των Πόλεων, την περίφημη και πολυτραγουδισμένη Πόλη με τις ολοζώντανες γειτονιές του Πέρα και τα γυαλιά γύρω από τον Βόσπορο. Πέρα από τους ανθρώπους, η συγγραφέας θέλει να μεταφέρει τον αναγνώστη στην Πόλη ακριβώς όπως ήταν αυτή το 1955. Δίνει μεγάλη σημασία στην κατασκευή της ανατολίτικης ατμόσφαιρας που καταφέρνει να διαποτίσει τις σελίδες του βιβλίου της, όπως η πρωινή πάχνη τα φύλλα των δέντρων. Δεν υπάρχουν καθαρά περιγραφικά κομμάτια τοπίων παρ’ όλα αυτά, αφού οι χαρακτήρες της Μπάιλα φαίνεται να είναι απόλυτα και ολόσωστα τοποθετημένοι στον χωροχρόνο. Όλες οι περιγραφές χώρων περιέχουν μέσα τους και την κίνηση των πρωταγωνιστών του βιβλίου.</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Η αφήγηση ξεκινά το 1964, έτος των απελάσεων για τους Έλληνες της Πόλης και στη συνέχεια γίνεται αναδρομική αφήγηση στις ζωές των ηρώων που καλύπτει τα μέσα του εικοστού αιώνα.</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Η συγγραφέας δεν περιγράφει τίποτε με εμπάθεια. Μόνο με πικρία. Δεν έχει καμία διάθεση καταδίκης της άλλης πλευράς για ό,τι έγινε, γιατί γνωρίζει καλά ότι οι καθημερινοί ήρωες που δημιουργεί δεν είναι παρά πιόνια, έρμαια στις διαθέσεις των μεγάλων της Ιστορίας που συνταιριάζουν πάντα τα κομμάτια στα παζλ των ζωών τους όχι με τον ορθό τρόπο, αλλά με τον τρόπο που θέλουν αυτοί.</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Τα ιστορικά γεγονότα όλοι τα γνωρίζουμε. Και, οπωσδήποτε, τίποτε από ό,τι έγινε δεν μπορούμε να αλλάξουμε πλέον. Το θέμα είναι να μην λησμονούμε και να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Και να διαβάζουμε βιβλία τόσο ατμοσφαιρικά όσο της Μπάιλα, έτσι ώστε να μπορούμε να θυμόμαστε τι έζησαν άλλοι άνθρωποι που επισκέφθηκαν τον πλανήτη γη πριν από εμάς.Μία θαυμάσια μυθιστορία εποχής με διάχυτο λυρισμό</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Σύνταξη:</span></span></h2><h2 class="qodef-e-title entry-title" itemprop="name" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; box-sizing: border-box; line-height: 36px; margin: 0px; outline: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Λεύκη ΣαραντινούΜία θαυμάσια μυθιστορία εποχής με διάχυτο λυρισμό</span></span><span style="color: white; font-family: "Roboto Slab", serif; font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Μία θαυμάσια μυθιστορία εποχής με διάχυτο λυρισμό</span><span style="color: white; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 32px; font-weight: 500; letter-spacing: 0.2px;">Μία θαυμάσια μυθιστορία εποχής με διάχυτο λυρισμό</span></span></h2>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-24451743704447524982024-02-18T07:48:00.000-08:002024-02-18T07:48:19.607-08:00Ο Κώστας Τραχανάς γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><header style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px;"><h1 class="entry-title" style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 24px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 28px; margin: 5px 0px 10px;">Ηχηρός ύμνος στον Άνθρωπο</h1></header><div class="elements-box clearfix" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; zoom: 1;"><h5 style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-top: 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Γράφει ο <a href="https://www.fractalart.gr/?s=%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82+%CE%A4%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%82" rel="noopener" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #666666; outline: none !important; text-decoration-line: none !important; transition: all 0.3s ease-in-out 0s;" target="_blank"><span style="box-sizing: border-box; text-decoration-line: underline;">Κώστας Τραχανάς</span></a> //</strong></h5><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><blockquote style="background: url("images/icons/quote-icon.png") 15px 15px no-repeat rgb(246, 246, 246); border-left: none; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, "Times New Roman", Times, serif; font-style: italic; line-height: 24px; margin: 0px 0px 15px; padding: 25px 20px;"><p style="box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin: 0px;"><img alt="" class="alignleft size-full wp-image-114620" decoding="async" fetchpriority="high" height="320" sizes="(max-width: 330px) 100vw, 330px" src="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg" srcset="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg 330w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-200x300.jpg 200w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-224x336.jpg 224w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-267x400.jpg 267w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: left; height: auto; margin: 5px 20px 5px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="213" />Τέσυ Μπάϊλα «Λέγε με Ισμαήλ», Εκδόσεις Ψυχογιός 2022, σελ. 453</p></blockquote><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Η μεγάλη περιπέτεια της ζωής.</strong> Κάθε μυθιστόρημα αυτό περιγράφει. Δανείζεται η <strong style="box-sizing: border-box;">Τέσυ Μπάϊλα</strong> για τίτλο την πρώτη φράση του αριστουργηματικού βιβλίου του Χέρμαν Μέλβιλ <strong style="box-sizing: border-box;">«Μόμπι Ντικ»,</strong> ενός βιβλίου που περιγράφει με μοναδικό τρόπο αυτήν ακριβώς την περιπέτεια, άρχισε να γράφει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα θέλοντας να ανασυστήσει μια εποχή μέσα από τα μάτια δύο φαινομενικά αντίθετων κόσμων, που όμως κρύβουν μέσα τους κοινούς τόπους πολιτισμού, μοιράζονται τα ίδια χώματα και έχουν κοινές εμπειρίες στο διάβα των αιώνων</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Η Κωνσταντινούπολη, Ινσταμπούλ, ή απλώς Πόλη από το 1955 έως και το 1964</strong> είναι ο χωροχρόνος που επέλεξε να αποτελέσει τον καμβά πάνω στον οποίο φιλοτεχνήθηκε η πορεία δύο λαών, Τούρκων και Ρωμιών.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Το βιβλίο <strong style="box-sizing: border-box;">«Λέγε με Ισμαήλ»</strong> είναι ένα ηχηρός ύμνος στον Άνθρωπο κι ένα παράλληλο μήνυμα αντίστασής του στην παράνοια της πολιτικής που γκρέμιζε όλα όσα δημιούργησαν άνθρωποι σαν τον Ισμαήλ, τον Ισίδωρο, την Καλλιάνθη, την κυρα-Μέλπω, την Αϊσέ, την <em style="box-sizing: border-box;">Ασλίβ, την Τζασμίν,</em> την Εσίν, την Γιασεμώ, τον Ναντίρ, τον Ραμαζάν, ακόμα και τον Γιουσούφ ένα ευαίσθητο σκύλο ή τον Σοπέν ένα χαδιάρη γάτο, που κι αυτοί, αν και ζώα, είχαν ενσωματωθεί στην μωσαϊκή κοινωνία της πολύχρωμης, πολύβουης και κυρίως πολυπολιτισμικής πόλης.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;">Η ίδια η Πόλη αντιστεκόταν σθεναρά να αποκαλύψει τα μυστικά και τις αλήθειες της, τις ομορφιές και τις γητειές της, το ακριβό της παρελθόν. Η γοητευτική, θλιμμένη πόλη της ομίχλης και της Ιστορίας, του βυζαντινού και οθωμανικού συγκερασμού, του Βοσπόρου και των γλάρων της, των μιναρέδων και των τρούλων, του παρελθόντος και της νοσταλγίας, του καθημερινού μόχθου και των αντιθέσεων, η Πόλη της αγάπης και του μίσους, η Πόλη των αναμνήσεων, επιδέξια ξεγλιστρούσε στη σκέψη όλων, παραμένοντας μια γνώριμη και ταυτόχρονα άγνωστη πόλη. Ο τρούλος της Αγια-Σοφιάς φαινόταν σαν σκιά πια στο βάθος του ορίζοντα. Κι ολόγυρά του οι μιναρέδες. Μια εικόνα αξεδιάλυτη. Το ρωμαίικο παρελθόν του τόπου και το τουρκικό του παρόν μαζί, αδελφωμένα σε μια εικόνα. Μόνο οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να ζήσουν τελικά αδελφωμένοι. Ή μήπως όχι; <strong style="box-sizing: border-box;">Και οι άνθρωποι τα κατάφεραν. Τόσα χρόνια σαν αδέλφια ήταν. Μαζί στις χαρές και στις λύπες. Αλλά ας όψονται οι μεγάλοι, κι ανάθεμά τους πώς κινούν τα νήματα. Και οι άνθρωποι μαριονέτες στα χέρια τους…</strong></em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ο δρόμος του Ελληνικού Πέραν με σήμα κατατεθέν το μονοβάγονο κόκκινο τραμ, τα καταστήματα που τον κοσμούσαν με κέντρα τον καφενέ του Ισμαήλ και τον σκοτεινό και σκονισμένο βιβλιοπωλείο του Ισίδωρου, το υπόγειο που διέμενε η πάλαι ποτέ γόησσα και μετέπειτα θύμα του έρωτά της Γιασεμώ, το αρχοντικό που η Καλλιάνθη με την παρέα της, την Μέλπω προσπαθούσε να αποδεχτεί πώς ένα τόσο δα χαρτάκι που της έγραψε ο Αρίφ και αντιλήφθηκε ο αστός πατέρας της, την εγκλώβισαν στην ισόβια μοναξιά με μοναδική αρσενική παρέα της τον χαδιάρη γάτο της, τον Σοπέν.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ιστορίες ανθρώπων, πλεγμένες στην υγρασία του Βοσπόρου, σκαρφαλωμένες στους τρούλους των εκκλησιών και των μιναρέδων ή των τζαμιών, περπατημένες στα πλακόστρωτα του Γαλατά, ατενίζουν το μέλλον να έρχεται απειλητικό και δυσοίωνο σαν το πυρωμένο βλέμμα του Αρίφ κάτω απ’ το παράθυρο της Καλλιάνθης κρατώντας σφικτά την πέτρα, ή εκείνο το δολοφονικό ένστικτο του Ναντίρ που μοίραζε λοστούς εκείνη την αποφράδα μέρα του Σεπτέμβρη και λίγο πριν αρπάξει την Ασλίβ από το χαμάμ.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Κι ύστερα ξέσπασε η θύελλα…</strong></em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;">Οι διαταγές ήταν: «Κανείς χριστιανός πια σε ετούτη την Πόλη», «Σπάστε, γκρεμίστε τα πάντα, είναι γκιαούρηδες». Ήταν παιχνίδια της πολιτικής. Ο λαουτζίκος την πλήρωσε και πάλι.</em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Το πρωινό της έβδομης Σεπτεμβρίου 1955 βρήκε την Πόλη βαθιά πληγωμένη. Ήταν το πρωινό της θλίψης</strong></em><em style="box-sizing: border-box;">. Τεράστιες φωτιές είχαν κατακάψει ολόκληρες γειτονιές και πολλά μαγαζιά στο Πέρα είχαν αφανιστεί, σκορπισμένα εμπορεύματα παντού, πεταμένες πέτρες στα σπίτια, λεηλατημένες εκκλησίες, σπασμένες εικόνες και γυαλιά σε όλο το οδόστρωμα, ήταν μόνο μερικά από τα αποτελέσματα της μεγάλης καταστροφής του ελληνικού στοιχείου. Αυτή η θηριωδία δεν έγινε από χέρι αδελφικό.</em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;">Είδαν οι Έλληνες μπροστά τους την ίδια την Ιστορία. Το μίσος και η οργή ζωγραφισμένα στα βλέμματα των ανθρώπων και σε άλλα πρόσωπα φόβος και απόγνωση.</em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;">Πολλοί έφυγαν τότε και όσοι έμειναν έγιναν πιο επιφυλακτικοί ο ένας με τον άλλον. Άλλοι έχασαν την περιουσία, άλλοι τους δικούς τους ανθρώπους. Όσοι μείνανε φύγανε τελικά το 1964.</em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;">Μερικές φορές κανείς δεν ήξερε να πει με σιγουριά αν το σπίτι ήταν ρωμαίικο ή τούρκικο. Και τα δυο την ίδια μυρωδιά είχαν: βασιλικό, αρμπαρόριζα και δυόσμο.</em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Άτιμο πράγμα ο ξεριζωμός.</strong></em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Μεγάλο άδικο. Μα το άδικο δύσκολα το νικά κανείς.</strong></em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;">Έλληνες πρόσφυγες. Αυτοί οι άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τις προγονικές εστίες τους. Στην κυριολεξία τα έχασαν όλα. Δεν τους έμεινε τίποτα .Καμία αιτία χαράς κι ευτυχίας. Οι περισσότεροι έζησαν τον θάνατο ενός ή ακόμη και πολλών δικών τους ανθρώπων. Κι όμως, αυτές οι ψυχές όχι μόνο άντεξαν και πάλεψαν, αλλά δημιούργησαν, έδωσαν φως και πολιτισμό στις τοπικές κοινωνίες στις οποίες εγκαταστάθηκαν. Έκαναν οικογένειες, δούλεψαν και πάσχισαν για έναν καλύτερο κόσμο. Δεν παραδόθηκαν ποτέ στον μεγαλύτερο εχθρό της ανθρώπινης ύπαρξης, την απογοήτευση. Τι χαρακτηριστικό είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Είχαν ζήσει τον θάνατο. Είχαν μυρίσει την κολασμένη οσμή του. Αυτή η πικρή γεύση του θανάτου ξύπνησε τη δύναμή τους για ζωή.</em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;">Οι περισσότεροι πρόσφυγες δεν είχαν πάει ποτέ στην Ελλάδα. Πρώτη φορά θα την αντίκριζαν. Πατρίδα τους ήταν η Πόλη. Εκεί είχαν γεννηθεί, εκεί είχαν πάει σχολείο, εκεί αγάπησαν και αγαπήθηκαν, ερωτεύτηκαν, έκαναν όνειρα, επιχειρήσεις, οικογένειες, ανέστησαν εκκλησίες και λειτουργήθηκαν, έθαψαν τους γονείς τους και τους παππούδες τους. Και άξαφνα, από εκεί τώρα έφυγαν. <strong style="box-sizing: border-box;">Και φεύγοντας κατάλαβαν ότι σε όποια μεριά αυτής της θάλασσας του Αιγαίου κι αν σταθείς, πατρίδα σου είναι. Πως εκείνη η θάλασσα ήταν μια γέφυρα και θα τους ένωνε πάντα. Τούρκοι ή Έλληνες, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Αρκεί να βρέχεις τα πόδια σου στην ίδια εκείνη θάλασσα. Κι ας βάφτηκε με αίμα τόσες και τόσες φορές. Αυτή είναι η μήτρα της ζωής.</strong></em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><em style="box-sizing: border-box;">Σύνθετες ανθρώπινες σχέσεις, υπέροχα τοπία και μια συναρπαστική αληθινή περιπέτεια, ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο που μας διδάσκει και μας ψυχαγωγεί την ίδια στιγμή.</em></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Το «δυνατό χαρτί» του συγκεκριμένου εκτενούς μυθιστορήματος είναι η αφηγηματική ροή, η ρέουσα γλώσσα, η φαντασία, η ευαισθησία. Η συγγραφέας αγαπάει τους ήρωές της. Πονάει μαζί τους. Ακούει και ταράζεται από το ποδοβολητό του όχλου που ήρθε να ρημάξει τα σπίτια τους.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Η <strong style="box-sizing: border-box;">Τέσυ Μπάϊλα </strong>μας έδωσε και αυτή την φορά γενναιόδωρα όπως συνηθίζει, ένα ιστορικό μυθιστόρημα που ο αναγνώστης θα κατατάξει πολύ ψηλά στην βιβλιόφιλη εκτίμησή του και θα εκτιμήσει παράλληλα με την λογοτεχνική αρτιότητα, την αυθεντική ανθρωποκεντρική οπτική που διακρίνει κάθε έργο της, ιδωμένη μέσα από το πάντα γοητευτικό και ιστορικό πρίσμα.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο.</strong></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Διαβάστε το.</strong></p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Πηγή: <a href="https://www.fractalart.gr/lege-me-ismahl/">Fractal ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ</a></strong></p></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-52567894860860014972024-02-18T07:45:00.000-08:002024-02-18T07:45:10.956-08:00Η Βιργινία Αυγερινού γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><header style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px;"><h1 class="entry-title" style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 24px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 28px; margin: 5px 0px 10px;">Μια ιστορία για την κοινή μοίρα δυο λαών που τους ενώνει για πάντα</h1></header><div class="elements-box clearfix" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; zoom: 1;"><h5 style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-top: 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Γράφει η <a href="https://www.fractalart.gr/?s=%CE%92%CE%B9%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1+%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D" rel="noopener" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #666666; outline: none !important; text-decoration-line: none !important; transition: all 0.3s ease-in-out 0s;" target="_blank"><span style="box-sizing: border-box; text-decoration-line: underline;">Βιργινία Αυγερινού</span></a> //</strong></h5><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><blockquote style="background: url("images/icons/quote-icon.png") 15px 15px no-repeat rgb(246, 246, 246); border-left: none; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, "Times New Roman", Times, serif; font-style: italic; line-height: 24px; margin: 0px 0px 15px; padding: 25px 20px;"><p style="box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin: 0px;"><img alt="" class="alignleft size-full wp-image-114620" decoding="async" fetchpriority="high" height="320" sizes="(max-width: 330px) 100vw, 330px" src="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg" srcset="https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail.jpg 330w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-200x300.jpg 200w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-224x336.jpg 224w, https://www.fractalart.gr/wp-content/uploads/2022/11/lege-me-ismail-267x400.jpg 267w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: left; height: auto; margin: 5px 20px 5px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="213" />Τέσυ Μπάιλα «Λέγε με Ισμαήλ», εκδ. Ψυχογιός</p></blockquote><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Η Τέσυ Μπάιλα είναι από τους συγγραφείς που βιβλίο τους κυκλοφορεί κάθε δύο με τρία χρόνια, ως εκ τούτου είναι μια συγγραφέας που έχει συνηθίσει το κοινό της να περιμένει το νέο της βιβλίο ώσπου η ίδια να νιώσει έτοιμη να το μοιραστεί μαζί του, καθώς απαιτείται χρόνος για να γραφτεί ένα μυθιστόρημα με ιστορικά και πραγματολογικά στοιχεία. Πρόσφατα, και μετά από διάστημα περίπου τριών χρόνων, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός το νέο έργο της Τέσυ Μπάιλα με τίτλο <strong style="box-sizing: border-box;"><em style="box-sizing: border-box;">Λέγε με Ισμαήλ</em></strong>.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Πρόκειται για ένα ιστορικό και κοινωνικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην τύχη του ρωμαίικου στοιχείου στην Πόλη των πόλεων κατά την περίοδο 1955-1964, την ταραγμένη δεκαετία κατά την οποία συντελείται και κορυφώνεται ένα οργανωμένο σχέδιο εκδίωξης του ελληνικού στοιχείου από την Πόλη. Μια περίοδο κατά την οποία το κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Πόλης, τυλιγμένο στην ομίχλη του Βοσπόρου και της μνήμης χάθηκε κάτω από τα σύννεφα της μισαλλοδοξίας του εθνικισμού.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Φαίνεται πως η Μπάιλα έχει κατά νου να περιγράψει όχι μόνο τα γεγονότα αυτά καθ’ αυτά, όσα προηγήθηκαν και όσα επακολούθησαν αλλά να σταθεί κυρίως στον παράγοντα άνθρωπος, όπως γράφει η ίδια, Έλληνας, Τούρκος, Αρμένιος ή Λεβαντίνος δεν έχει καμιά σημασία», και να δείξει μέσα από τις παράλληλες ζωές των κατοίκων μιας ελληνικής γειτονιάς στο Πέρα της Πόλης τις παράλληλες ιστορίες των δύο λαών, Ελλήνων και Τούρκων, που πέρα από όσα διπλωματικά, πολιτικά, ιστορικά παιχνίδια τούς χώρισαν τα συναισθήματα που μοιράζονταν ήταν πιο ισχυρά και κατάφεραν να τους ενώσουν. Έτσι η συγγραφέας καταθέτει μια ιστορία για μια δυνατή φιλία που αναδύεται από τις πιο σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας και αποδεικνύει πως η αγάπη, η φιλία, η αλληλεγγύη είναι αλληλένδετα με την ανθρωπιά και πως ο ξεριζωμός κρύβει την ίδια οδύνη για όλους.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ είναι ένα μυθιστόρημα πολλών ηρώων οι οποίοι μοιράζονται μια γειτονιά του Πέρα. Ο καλόκαρδος Ισμαήλ, ο Τούρκος καφετζής, είναι ένας άνθρωπος ήπιος, γελαστός που σκέφτεται τους συνανθρώπους του, έχει μείνει ορφανός από μικρός και διατηρεί τον καφενέ του πατέρα του με αγάπη και αφοσίωση στο έργο του. Ο καφενές του είναι ένας τόπος όπου συγκεντρώνονται οι ήρωές του μυθιστορήματος, λειτουργεί σαν τον χορό μιας αρχαίας τραγωδίας, και αποπνέει όλη την ανατολίτικη ατμόσφαιρα ενός τουρκικού καφενέ. Στον αντίποδα του Ισμαήλ ο Ισίδωρος, ο Ρωμιός που διατηρεί το τελευταίο ρωμαίικο βιβλιοπωλείο της περιοχής, ένας άνθρωπος μοναχικός και κλειστός που του αρέσει να χάνεται στις σελίδες των βιβλίων του.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Γύρω τους κινούνται οι άλλοι ήρωες και οι ζωές τους εμπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι της μοίρας. Η αρχόντισσα Καλλιάνθη που ζει μόνη της με τον γάτο της τον μικρό Σοπέν και την ψυχοκόρη της οικογένειας τη Μέλπω, ο τυχοδιώκτης Ναντίρ, ένας περιθωριακός τύπος που τη νύχτα των Σεπτεμβριανών θα κλέψει την Ασλίβ για να φτάσει μαζί της σε ένα τραγικό αδιέξοδο, η Αϊσέ, η ίδια η λαγνεία προσωποποιημένη, είναι αυτή που θα σφιχτοδέσει στα δεσμά του πόθου της τον Ισμαήλ και τον Ισίδωρο και θα φύγει αφήνοντας πίσω της την κόρη της, τη μικρή Εσίν, ο μικρός Οσμάν με εκείνη την τόσο συγκλονιστική σκηνή που χάνει το φέσι του, η μικρή τσιγγάνα που πουλά λεβάντες και ο Ισίδωρος τον βοηθάει να το βρει και πάνω από όλους η γριά Γιασεμώ, μια πρώην πόρνη που ζει τώρα γυρίζοντας στους δρόμους με μοναδική συντροφιά τον Γιουσούφ, έναν αδέσποτο σκύλο, και σε αυτόν θα διηγηθεί την ταραγμένη ζωή της. Όλοι ήρωες με πολύ ισχυρό εκτόπισμα. Η συγγραφέας μάς εκμυστηρεύεται τη ζωή τους αφήνοντάς τους να μας τη διηγηθούν μόνοι τους σε ένα αφηγηματικό κρεσέντο που κάνει τον αναγνώστη να στοχαστεί για τη μοίρα, την απώλεια, τον θάνατο, την αγάπη, την αδελφοσύνη. Μια αφήγηση που άλλοτε ρέει με τρυφερότητα, άλλοτε ρεαλιστικά και πάντα είναι μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής και της ανατολίτικης ομορφιάς μιας Πόλης που στέκεται με το ένα πόδι στην ανατολή και με το άλλο στη δύση.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ είναι μια ιστορία για την κοινή μοίρα δυο λαών που τους ενώνει για πάντα. Για την ανθρωπιά που μπορεί να νικήσει κάθε ιστορική συγκυρία. Για τις πατρίδες που κάποτε ανταλλάχτηκαν και αγαπήθηκαν πολύ. Για την Κωνσταντινούπολη των αναμνήσεων και των απαράμιλλων εικόνων της ομίχλης, του Βοσπόρου, των μιναρέδων και των τρούλων, των γλάρων και της σαγήνης. Η συγγραφέας ανασυστήνει το σκηνικό της πόλης που αγαπά όλος ο ελληνισμός με τον καλύτερο τρόπο και αφήνει να ξεχυθούν εικόνες και στοχασμοί μέσα από μια σπαρταριστή αφήγηση, επικεντρωμένη σε ήρωες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στη μνήμη των αναγνωστών.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Αρώματα και ήχοι, μυρωδιές και εικόνες, ανατολίτικες σκηνές, μπαχαρικά και θάλασσα, μνήμες και οδύνη απελπισία και έρωτας, αγάπη και προδοσία αναμειγνύονται με φόντο μια πόλη που αντί να χωρίζει τους ανθρώπους ενώνει τους λαούς και δίνει νόημα στη ζωή τους. Η Μπάιλα σκάβει βαθιά στην ψυχή των ηρώων της και φέρνει στην επιφάνεια τις πιο μύχιες σκέψεις τους. Διεισδύει στην ψυχή τους και εκεί ανακαλύπτει εκ νέου τον κρυμμένο θησαυρό της ανθρωπιάς για να μας δείξει τελικά ότι στη ζωή η ανθρωπιά είναι που έχει μεγαλύτερη σημασία.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ένα αξιόλογο έργο για τους αναγνώστες της καλής λογοτεχνίας.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> Πηγή:<a href="https://www.fractalart.gr/lege-me-ismail-tesy-mpaila/">fractal ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ</a></p></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-38704222516689142262024-02-18T07:39:00.000-08:002024-02-18T07:39:12.520-08:00Η Νάντια Τράτα γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br /> <span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 24px; letter-spacing: 0px;">Το χρονικό μιας σταδιακής κατάρρευσης</span><p></p><div class="elements-box clearfix" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; zoom: 1;"><h5 style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-top: 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Γράφει η <a href="https://www.fractalart.gr/?s=%CE%9D%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1+%CE%A4%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1" rel="noopener" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #666666; outline: none !important; text-decoration-line: none !important; transition: all 0.3s ease-in-out 0s;" target="_blank"><span style="box-sizing: border-box; text-decoration-line: underline;">Νάντια Τράτα</span></a> //</strong></h5><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p> </p><blockquote style="background: url("images/icons/quote-icon.png") 15px 15px no-repeat rgb(246, 246, 246); border-left: none; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, "Times New Roman", Times, serif; font-style: italic; line-height: 24px; margin: 0px 0px 15px; padding: 25px 20px;"><p style="box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin: 0px;">Τέσυ Μπάιλα «Λέγε με Ισμαήλ», Εκδόσεις Ψυχογιός</p></blockquote><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ένα αποκαλυπτικό μυθιστόρημα ορθογραφημένο με κινηματογραφική δεξιοτεχνία και μία στιβαρή λογοτεχνική δραματουργία που περιγράφει με ευαισθησία και διεισδυτικότητα την καθημερινή ζωή και τις περιπέτειες των ηρώων του καθώς βρίσκονται κάποια στιγμή ξένοι στα ίδια εκείνα χώματα που ένιωσαν, και όχι άδικα, πως ήταν η γη των προγόνων τους, όταν υποχρεώθηκαν να αφήσουν πίσω τις αγαπημένες πατρίδες, τα μέρη που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έκαναν φίλους, οικογένειες, ονειρεύτηκαν, ερωτεύτηκαν, φίλησαν και έκλαψαν πικρά, σαν η μαύρη τους μοίρα τους έκανε φόρτωμα δίνοντας την ψυχή τους για ναύλα σε καράβια που ταξίδευαν μεταφέροντας την ανθρώπινη θλίψη, το φόβο μπροστά στο άγνωστο, τη μνήμη που τυλίγει στην αγκαλιά της τις παραδαρμένες υπάρξεις μα και την ελπίδα, την προσμονή, το πείσμα για επιβίωση.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Στην Πόλη των πόλεων, την ωραιότερη ανάμεσα στις πανώριες, την άλλοτε κραταιά του Κωνσταντίνου Πόλη, τριγυρίζει η συγγραφέας Τέσυ Μπάιλα, οδηγώντας τον αναγνώστη σε δρομάκια, αυλές, πλατείες και καταστήματα, κουζίνες και χαμάμ, εκεί όπου ξετυλίγεται το νήμα της ιστορίας της, κάνοντάς μας όλους εμάς συμμέτοχους σ’ ένα ταξίδι μνήμης, σε ένα τρισάγιο σε πατρίδες αλησμόνητες, σε δεσμούς που κόπηκαν ξαφνικά με μια αδυσώπητη μαχαιριά, ψιθυρίζοντας ιστορίες που κάθε ανάσα τους θυμίζει λεβάντα και θαλασσινό αεράκι, παλιά δερματόδετα βιβλία, ψημένο καφέ, ένα αρωματισμένο μαντήλι, αίμα που ξεράθηκε στο ρείθρο….</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Πολυεπίπεδη και συναρπαστική η γραφή της εξαιρετικής συγγραφέως, άλλοτε περιδιαβαίνει σε σοκάκια και αυλές, άλλοτε στέκεται ακουμπώντας στη μάντρα ενός σπιτιού κοντά στην αρμύρα μίας αμμουδερής ακτής, κάποτε τρυπώνει στη σκιερή θαλπωρή ενός βιβλιοπωλείου όπου περισσεύει μια αγάπη ανομολόγητη και ξεχειλίζει η τρυφερότητα και κάποτε γίνεται μάρτυρας βίαιης συμπεριφοράς και δολοφονικού ξεσπάσματος σε πλάσματα ανυπεράσπιστα, που πληρώνουν το τίμημα σαν λάφυρα σ’ ένα παιχνίδι με έπαθλο σκοτεινό, ματωμένο, άδικο…..</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Όλοι οι ήρωες του μυθιστορήματος «Λέγε με Ισμαήλ» θα μπορούσαν να είναι πραγματικά πρόσωπα, ίσως μάλιστα και να υπήρξαν με άλλα ονόματα: ο Ισίδωρος, βυθισμένος στις σελίδες των βιβλίων του ονειρεύεται την πολυαγαπημένη του Αϊσέ, ο Ισμαήλ, καλόκαρδος και ήδη πρόσφυγας από την άλλη πλευρά της θάλασσας κουβαλάει μαζί του ένα λευκό μαντήλι, ενθύμιο και υπόσχεση επιστροφής, η κυρία Καλλιάνθη, που κοπελίτσα ακόμη στερήθηκε το πολυτιμότερο αγαθό της ανθρώπινης καρδιάς καθώς της αρνήθηκαν τον έρωτα που σκαρφαλωμένος στο κόκκινο τραμ περνούσε κάτω από το παράθυρό της καθώς ανηφόριζε τους δρόμους του Πέρα, την πιστή Μέλπω που η κουζίνα της ήταν το βασίλειό της και το νοιάξιμο και η τρυφερότητά της συναγωνίζονταν τη γλύκα και τη νοστιμάδα των φαγητών της, την νεαρή Εσίν που βιώνει μια ζωή στερημένη από τη μητρική αγκαλιά, την άτυχη Ασλίβ που θα υποφέρει τα πάνδεινα στα χέρια του άκαρδου Ναντίρ…… Κυρίως όμως κάθε σελίδα του έργου πάλλεται από την ιστορία της Γιασεμώς και του Γιουσούφ, μίας γυναίκας με κορμί που ξοδεύτηκε, αλώθηκε, παραδόθηκε, γεύτηκε τα χάδια αρσενικών που πόθησαν την αίσθηση της σάρκας της και ενός σκύλου με μια καρδιά από ατόφιο χρυσάφι.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Οι καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες μοιάζουν να είναι αναπόφευκτες και ο καταλυτικός ρόλος της τύχης ή της ατυχίας, η οποία μπορεί να φέρει τη λύτρωση ή το χαμό από το πουθενά, δίνουν τον τόνο. Οι εύστοχοι και μελετημένοι μέχρι τελείας διάλογοι, οι οποίοι εκφέρονται με ακρίβεια μετρονόμου, λειτουργούν ως πεδίο εκδήλωσης των βαθύτερων σκέψεων και συναισθημάτων των ηρώων. Ανάμεσά τους ο ανομολόγητος έρωτας, ο πόνος του ξεριζωμού, η φιλία, ο βλαπτικός άκρατος εγωισμός, η προδοσία, η άσκηση βίας σε κάθε επίπεδο, η ανθρωπιά, η επιθυμία…. Η δυναμική των σχέσεων μεταβάλλει διαρκώς τις ευαίσθητες, ούτως ή άλλως, ισορροπίες, καθώς, σε ανύποπτο χρόνο ένα παιχνίδι εναλλαγής ρόλων θα οδηγήσει έναν από τους ήρωες σε ένα ταξίδι που θα αποδειχθεί τελικά συγκινητικά λυτρωτικό, οδηγημένο από μία τρυφερή μα συνάμα ρεαλιστική γραφή.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Σε απόλυτη λογοτεχνική ωριμότητα, η Τέσυ Μπάιλα υπογράφει έναν συγκινητικό ύμνο στην ανθρωπιά, εξερευνώντας τις πολλαπλές έννοιες της πατρίδας όσο και τη δυναμική μεταξύ προσωπικής ανεξαρτησίας και ιστορικής μνήμης σε ένα μυθιστόρημα λεπτοδουλεμένης δραματουργίας, λυρισμού και ευαίσθητων ημιτονίων που αναβιώνει την Ιστορία προβάλλοντας τις μικρότερες ιστορίες με απομυθοποιητική, βαθιά ουμανιστική διάθεση. Χωρίς ίχνος αφηγηματικού εντυπωσιασμού, τα ιστορικά γεγονότα των Σεπτεμβριανών και των απελάσεων του 1964 σμίγουν σε ένα γλυκόπικρο ανθολόγιο ατομικών ιστοριών οι οποίες συγκρούονται μετωπικά με το παγωμένο μέταλλο της αδίστακτης Ιστορίας, καθοδηγώντας τους ήρωες με μία μοναδική συνισταμένη: την ανθρώπινη επιθυμία, την επιθυμία να ανήκουμε κάπου, την επιθυμία να αγαπηθούμε, την επιθυμία να ζήσουμε με ειρήνη, την επιθυμία να επιστρέφουμε στην παιδική μας ηλικία ως καταφυγή και ως ταυτότητα.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Μα πάνω απ’ όλα, αυτό που ακούγεται σαν υπόθεση ενός κοινωνικού δράματος καταγγελίας ενάντια στην άδικη και απάνθρωπη αντιμετώπιση των απλών πολιτών που υπομένουν τα δεινά από τη λήψη αποφάσεων σε κέντρα στρατηγικής και πολιτικής, θύματα της τυφλής βίας της αγέλης και της πιο σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης (τότε με τα γεγονότα του εκτοπισμού, σήμερα με αφορμή τα πιο πρόσφατα γεγονότα πολέμου στη δική μας ήπειρο), γίνεται στα χέρια της συγγραφικά στιβαρής Τέσυς Μπάιλα μια περιπέτεια επιβίωσης. Με την πένα της σε απόσταση αναπνοής από τα πρόσωπα, το έργο περιγράφει ψύχραιμα και χωρίς να σηκώνει στιγμή τους τόνους μια σκληρή ιστορικά αλήθεια. Το τέλος μίας εποχής <em style="box-sizing: border-box;">quasi</em><em style="box-sizing: border-box;"> αθωότητας</em> και ενός κόσμου ειρηνικής συνύπαρξης, άλλωστε οι άνθρωποι είναι πάντα ίδιοι, σε όλες τις χώρες, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους ή το σχήμα των ματιών τους, φέρνει μαζί του την αλλαγή ηθικών αξιών και ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε «εμείς» και «άλλοι». Το “Λέγε με Ισμαήλ” είναι το χρονικό της σταδιακής κατάρρευσης μίας κοινωνίας, κάθε κοινωνίας, που δεν έχει τρόπο να αντισταθεί στις αλλαγές των καιρών μα που οι ήρωές του πασχίζουν να πιαστούν, κάποτε μάλιστα το καταφέρνουν, από μία τόση δα ελπίδα που αχνοφέγγει σε πείσμα των απρόβλεπτων γεγονότων που παρασύρουν, συντρίβοντας, κορμιά και όνειρα στο βωμό κάθε είδους συμφέροντος.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> <b>Πηγή: <a href="https://www.fractalart.gr/lege-me-ismahl-tesy-mpaila/">Fractal Λέγε με Ισμαήλ</a></b></p></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-5375912712676122042024-02-18T07:33:00.000-08:002024-02-18T07:33:30.514-08:00Ο Μιχάλης Τζανάκης γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigW9QJkARJq9xUGKfcAX-cQ4Qg03kER9Pjg-YH-yA4IJeRUvF7lFaIbG5j-4Tw_wjT9y2KHjuLoLnYtRA5lclTLQHFm9d9qjFy2NYPww1e4iL2G-m8Hq4KYzbf6HMcuvx5a2aqN_VCE-M1XXv_oApkP0Qfw3Fi7271egDb1Z-qBLTJG-5izVLSp7eh55dg/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br /> <p></p><header style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px;"><h1 class="entry-title" style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 24px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 28px; margin: 5px 0px 10px;">Λογοτεχνικό παλίμψηστο για την περίοδο διωγμού των Ελλήνων της Πόλης</h1></header><div class="elements-box clearfix" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #666666; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 14px; zoom: 1;"><h5 style="box-sizing: border-box; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: 400; letter-spacing: 0px; line-height: 20px; margin-bottom: 5px; margin-top: 10px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Γράφει ο <a href="https://www.fractalart.gr/?s=%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82+%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82" rel="noopener" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #666666; outline: none !important; text-decoration-line: none !important; transition: all 0.3s ease-in-out 0s;" target="_blank"><span style="box-sizing: border-box; text-decoration-line: underline;">Μιχάλης Τζανάκης</span></a> //</strong></h5><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p> </p><blockquote style="background: url("images/icons/quote-icon.png") 15px 15px no-repeat rgb(246, 246, 246); border-left: none; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, "Times New Roman", Times, serif; font-style: italic; line-height: 24px; margin: 0px 0px 15px; padding: 25px 20px;"><p style="box-sizing: border-box; clear: left; float: left; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; margin-top: 0px;">Τέσυ Μπάιλα «Λέγε με Ισμαήλ», εκδ. Ψυχογιός</p></blockquote><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Για όσους παρακολουθούν την λογοτεχνική παραγωγή τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, σίγουρα θα έχουν εστιάσει την προσοχή τους σε κάποιους δημιουργούς που πραγματικά καταθέτουν με τον λόγο, αλλά κυρίως την ψυχή τους έργα που αναμφίβολα σηματοδοτούν την πρόοδο της πεζογραφίας μας. Ακόμα κι αν μέσα στην «ποσότητα» της βιβλιοπαραγωγής, ίσως κάποιες φορές καλύπτεται η «ποιότητα» κάποιων έργων η περίπτωση της Τέσυς Μπάιλα είναι αναμφίβολα αξιοπρόσεκτη.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Για όσες και όσους την παρακολούθησαν από το πρώτο μυθιστόρημά της «Το παραμύθι της σιωπής» -πριν καν εμφανιστεί στον «ισχυρό» εκδοτικό οίκο «Ψυχογιός»- έως τις «Άγριες Θάλασσες», το «Ουίσκι μπλε», «Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές», αλλά και το «Μυστικό ήταν η ζάχαρη», ήταν ευνόητο πως από την συγγραφέα δεν μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από το επόμενο εξαίσιο έργο της που ήρθε το Νοέμβρη του 2022 με τίτλο «Λέγε με Ισμαήλ» (η πρώτη φράση από τον «Μόμπυ Ντικ», 1851) του Χέρμαν Μέλβιλ!</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ένα λογοτεχνικό παλίμψηστο που η περίτεχνη γραφή της συγγραφέως για την περίοδο διωγμού των Ελλήνων της Πόλης είναι μόνο το πρώτο επίπεδο γραφής, αφού μέσα από ομόκεντρους κύκλους που δημιουργούν οι «ήρωες» – Έλληνες και Τούρκοι- τονίζεται ο απώτερος στόχος του έργου που δεν είναι άλλος από έναν ηχηρό ύμνο στον Άνθρωπο κι ένα παράλληλο μήνυμα αντίστασής του στην παράνοια της πολιτικής που γκρέμιζε –και δυστυχώς εξακολουθεί να γκρεμίζει- όλα όσα δημιούργησαν άνθρωποι σαν τον Ισμαήλ, τον Ισίδωρο, την Καλλιάνθη, την Μέλπω,την Αϊσέ, την Εσίν, ακόμα κι ο Γιουσούφ ένας ευαίσθητος σκύλος ή ο Σοπέν ένας χαδιάρης γάτος, που κι αυτοί, αν και ζώα, είχαν ενσωματωθεί στην μωσαϊκή κοινωνία της πολύχρωμης, πολύβουης και κυρίως πολυπολιτισμικής πόλης.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ο δρόμος του Πέραν με σήμα κατατεθέν το μονοβάγονο κόκκινο τραμ, τα καταστήματα που τον κοσμούσαν με κέντρα τον καφενέ του Ισμαήλ και τον σκοτεινό μακρόστενο βιβλιοπωλείο-παράδεισο του Ισίδωρου, το υπόγειο που διέμενε η πάλαι ποτέ γόησσα και μετέπειτα θύμα του έρωτά της Γιασεμώ, το αρχοντικό που η Καλλιάνθη με την παρέα της, την Μέλπω προσπαθούσε να αποδεχτεί πώς ένα τόσο δα χαρτάκι που της έγραψε ο Αρίφ και αντιλήφθηκε ο αστός πατέρας της την εγκλώβισαν στην ισόβια μοναξιά με μοναδική αρσενική παρέα της τον χαδιάρη γάτο της, τον Σοπέν.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Ιστορίες ανθρώπων, πλεγμένες στην υγρασία του Βοσπόρου, σκαρφαλωμένες στους τρούλους των εκκλησιών και των μιναρέδων ή των τζαμιών, περπατημένες στα πλακόστρωτα του Γαλατά, ατενίζουν το μέλλον να έρχεται απειλητικό και δυσοίωνο σαν το πυρωμένο βλέμμα του Αρίφ κάτω απ’ το παράθυρο της Καλλιάνθης κρατώντας σφικτά την πέτρα, ή εκείνο το δολοφονικό ένστικτο του Ναντίρ που μοίραζε λοστούς εκείνη την αποφράδα μέρα του Σεπτέμβρη και λίγο πριν αρπάξει την Ασλίβ από το χαμάμ.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Γενναιόδωροι ήρωες που ζουν και κινούνται σε καφενέδες, χαμαιτυπεία, πορνεία, βιβλιοπωλεία, υγρά υπόγεια ή αρχοντικά ψηλοτάβανα στην Πόλη ή την Πρίγκηπο, που βρέχονται άλλοτε στα μαβιά νερά του γέρο-Βόσπορου ή του Μαρμαρά κι άλλοτε περιμένουν τον εξαγνισμό του νερού από τα βαριά σύννεφα που σκεπάζουν με θαλπωρή τους χριστιανικούς και μουσουλμανικούς τρούλους της Πόλης, τσακισμένες ζωές από υπογραφές πολιτικών σε συσκέψεις και συνέδρια που έκοβαν το παρελθόν και το μέλλον σαν τον σιροπιαστό μπακλαβά στα πολίτικα ζαχαροπλαστεία, μόνο που αντί για σιρόπι έτρεχε εδώ αίμα και δάκρυ. </p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Κι ύστερα ξεσπά η θύελλα∙ τώρα πια οι ζωές των ηρώων είναι ίδιες τα φύλλα των φυλλοβόλων στις όχθες του Ελλήσποντου. Μόλις κόβονται απ’ το αδύναμο κρύο δέντρο ταξιδεύουν αφημένα στη ροή του ανέμου. Χωρίς προορισμό, δίχως στόχο. Αιωρούνται μέχρι να βρουν κάποιο εμπόδιο και κάπου εκεί ν’ αρχίσει η αποσύνθεσή τους. Οι προτροπές της Γιασεμώς να καλύψουν με τα ύφασμα της ημισελήνου κάθε ρωμαίικο γράμμα δεν αποδείχτηκαν ικανές να βάλουν φραγμό στον εθνικιστικό παροξυσμό, την μόνιμη νόσο των απανταχού μισανθρώπων. Δεν μπόρεσαν καν να σώσουν τον πιστό της Γιουσούφ που ως αυτόπτης μάρτυρας της κακοποίησης της Ασλίβ, έπεσε θύμα του ζωώδους ηρωισμού του και του «ανθρώπινου» κυνισμού! Τι ειρωνεία αλήθεια;</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Πόσο τραγικό είναι ο άνθρωπος που βρήκε το λασπωμένο φέσι του μικρού Οθωμανού και το παρηγόρησε διδάσκοντάς το να μην παρατά την προσπάθεια, να είναι εκείνος που η μητέρα του παιδιού θα τον καταστήσει θύμα του αφιονισμένου αιμοσταγούς όχλου!</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;">Η τραγωδία μπορεί να επινοήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά με πολύ μεγάλη ευκολία εξαπλώθηκε σ’ όλη την οικουμένη. Γιατί όλοι εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο παράξενα πλάσματα∙ σπουδαίοι και χθαμαλοί, γενναίοι και δειλοί, ευαίσθητοι και κτηνώδεις. Η Τέσυ Μπάιλα μας έδωσε και αυτή την φορά γενναιόδωρα όπως συνηθίζει, ένα ιστορικό μυθιστόρημα που ο αναγνώστης θα κατατάξει πολύ ψηλά στην βιβλιόφιλη εκτίμησή του και θα εκτιμήσει παράλληλα με την λογοτεχνική αρτιότητα –στοιχείο γνωστό από την πορεία της συγγραφέως- την αυθεντική ανθρωποκεντρική οπτική που διακρίνει κάθε έργο της, ιδωμένη μέσα από το πάντα γοητευτικό και ιστορικό πρίσμα.</p><p style="box-sizing: border-box; line-height: 20px; margin: 0px 0px 10px;"> <b>Πηγή: <a href="https://www.fractalart.gr/lege-me-ismail/">Fractal</a></b></p></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-45036089270362038852023-07-09T14:33:00.003-07:002023-07-09T14:33:13.923-07:00H Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat) γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAWfwoQmYocUB584XFD6bN8bZ62LYN7aKphasI89mlikAmi4JoGHhBurGQfM1TlDYSDIfTuf926n9Cu_R9dFGimLqQwl0rwC5QfcooEzcvBWJJkFZ7cMDaRrGfkN5habZNCnbmeg1sIg1LOUI4fzIcWIYuhOges44jovEX_6_5Yz-mFcr3IiYwMH8f18WC/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAWfwoQmYocUB584XFD6bN8bZ62LYN7aKphasI89mlikAmi4JoGHhBurGQfM1TlDYSDIfTuf926n9Cu_R9dFGimLqQwl0rwC5QfcooEzcvBWJJkFZ7cMDaRrGfkN5habZNCnbmeg1sIg1LOUI4fzIcWIYuhOges44jovEX_6_5Yz-mFcr3IiYwMH8f18WC/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br /><span style="background-color: white; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px;">Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)</span><p></p><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;"><br style="outline: 0px; transition: all 0.3s ease 0s;" /></div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Την συγγραφέα Τέσυ Μπάιλα,πιο συγκεκριμένα την γραφή της,γνώρισα καί αγάπησα βαθειά μέσα από το βιβλίο της,''Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές''. Πέρασε καιρός από τότε καί να που μου δόθηκε η ευκαιρία να την θαυμάσω για ακόμη μία φορά μέσα από το νέο ιστορικό-κοινωνικό της μυθιστόρημα,με τίτλο ''Λέγε με Ισμαήλ'',που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα βιβλίο που φαίνεται να έχει αγαπηθεί πολύ (κι όχι άδικα) από το αναγνωστικό κοινό,αφού ήδη έχει προχωρήσει σε δεύτερη έκδοση. </div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;"><br style="outline: 0px; transition: all 0.3s ease 0s;" /></div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Καλά θα μου πείτε όλα αυτά,μα σε τί διαφέρουν τα βιβλία της συγγραφέως από άλλα ανάλογα του είδους; Για μένα δύο είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους διαφέρουν. Ο πρώτος αφορά το ιστορικό/κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται όλη η δράση,που δεν απέχει πολύ μακρυά από το σήμερα καί οι επιπτώσεις του είναι ακόμη εμφανείς πολλές φορές καί ο δεύτερος αφορά τα μηνύματα που μεταδίδει στο αναγνωστικό κοινό η συγγραφέας μέσα από τα πρόσωπα των βιβλίων της καί κατ'επέκταση των προσωπικών τους ιστοριών κι εμπειριών. Αλλά καλύτερα ας εστιάσουμε στο παρόν μυθιστόρημα.</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;"><br style="outline: 0px; transition: all 0.3s ease 0s;" /></div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;"><i style="background: 0px 0px; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">"Πέρα 1955-1964. Μια ελληνική γειτονιά στην καρδιά της Πόλης, εκεί όπου Έλληνες και Οθωμανοί συνυπάρχουν αρμονικά, ονειρεύονται, αγαπούν, ερωτεύονται και αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Ανάμεσά τους ο καλόκαρδος Ισμαήλ με τον καφενέ του, ο μοναχικός Ισίδωρος χωμένος στη σκόνη των βιβλίων του, η λάγνα Αϊσέ που φεύγει αφήνοντας πίσω της ένα παιδί, η αρχόντισσα Καλλιάνθη, ο Ναντίρ που ορέγεται την Ασλίβ, η Εσίν που θα αλλάξει τη μοίρα της και η γριά Γιασεμώ με τον Γιουσούφ σχηματίζουν έναν θίασο που περιφέρεται στα σοκάκια της Πόλης, στους καφενέδες και στα χαμάμ, στα πορνεία, στη θάλασσα του Βοσπόρου και στις μνήμες των πατρίδων που κάποτε χάθηκαν ή ανταλλάχτηκαν. Κι ενώ αισθάνεται κανείς πως οι άνθρωποι συνεχίζουν να συμβιώνουν αρμονικά στο πολυφυλετικό σκηνικό της Πόλης, τα σύννεφα του εθνικισμού μαζεύονται στον ορίζοντα. Τα Σεπτεμβριανά αλλά και οι απελάσεις του ’64 θα αλλάξουν τη ζωή των ηρώων και της Πόλης για πάντα."</i> (Περίληψη οπισθοφύλλου)</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;"><br style="outline: 0px; transition: all 0.3s ease 0s;" /></div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Κωνσταντινούπολη...</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Η πόλη των πόλεων.</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Το πολυπόθητο ''διαμάντι'' που σαν άλλη γέφυρα ενώνει ανατολή καί δύση.</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Ένα αλλιώτικο σταυροδρόμι ψυχών,φυλών,ονείρων καί πολιτισμών.</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Μία πλανεύτρα πόλη σαν άλλη γοητευτική ερωμένη,ή,σαν άλλος λάγνος εραστής.</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Η πόλη μέσα στα στενά της οποίας θα διαδραματιστούν κάποια από τα πιο καίρια γεγονότα που καθόρισαν τον ρου της ιστορίας,όχι μόνο των ηρώων καί των ηρωϊδων του βιβλίου,μα κι ολόκληρου του κόσμου.</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Δείτε την σαν ένα άλλο υφαντό που πάνω του απεικονίζονται χιλιάδες εικόνες. Ένα υφαντό που αναδύει μυριάδες μυρωδιές που με την σειρά τους ξυπνούν τόσο γλυκές,όσο κι άσχημες αναμνήσεις. Αναμνήσεις που δεν σβήνουν όσα χρόνια κι αν περάσουν....</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;"><br style="outline: 0px; transition: all 0.3s ease 0s;" /></div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Η συγγραφέας αυτήν την φορά μας προσφέρει μία ιστορία,όχι βγαλμένη από κάποιο παιδικό παραμύθι,αλλά από την αληθινή ζωή καί πιο συγκεκριμένα από την ζωή των ανθρώπων που ζούσαν στην Πόλη. Άνθρωποι ειρηνικοί καί καλοί που ενδιαφέρονταν πραγματικά για τον συνάνθρωπό τους. Άνθρωποι που γνώριζαν την αξία των άλλων ανθρώπων,δίχως να προβαίνουν σε ρατσιστικά σχόλια καί προκαταλήψεις. Άνθρωποι που δεν ήξεραν να μισούν,αλλά ούτε να κάνουν διακρίσεις βάσει φύλου,καταγωγής,οικονομικής κατάστασης,ή,θρησκείας. Άνθρωποι που άθελά τους ήρθαν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον,εξαιτίας της μισαλλοδοξίας καί των συμφερόντων των κατεχόντων την πολιτική εξουσία.</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;"><br style="outline: 0px; transition: all 0.3s ease 0s;" /></div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Όλα αυτά μαζί με την διαχρονική αξία της ανθρωπιάς,την δύναμη της αγάπης που αντιστέκεται σε καθετί κακό,το δικαίωμα στην ισότητα των φύλων καί στην ελεύθερη σκέψη καί έκφραση,την ανάγκη για ταυτότητα,το δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων που δεν γνωρίζει σύνορα,αλλά πάνω απ'όλα την άσβεστη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον θα συναντήσουμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Κι όλα αυτά θα ''προσωποποιηθούν'' πάνω στους ήρωες καί τις ηρωϊδες του βιβλίου που με την αφοπλιστική τους ειλικρίνεια καί αληθοφάνεια θα μας κάνουν να δούμε τα πάντα μέσα από τα δικά τους μάτια. Σαν ένα άλλο ταξίδι της ψυχής στον χρόνο καί στον χώρο,μα ταυτόχρονα τόσο κοντά στο σήμερα. Ένα βιβλίο εξαιρετικό που σας προτρέπω να αναζητήσετε κι εσείς.</div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: center; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Καλή ανάγνωση!<br /></div><div style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #5e5e5e; font-family: "PT Serif", sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: center; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;">Πηγή: <a href="https://www.dominicamat.gr/2022/12/blog-post_90.html?fbclid=IwAR02P5CUIWQy25TSDyp1h-RJMZ1vu6LRVUleuxrimQNjm0foO5XWYqSymh0">https://www.dominicamat.gr/2022/12/blog-post_90.html?fbclid=IwAR02P5CUIWQy25TSDyp1h-RJMZ1vu6LRVUleuxrimQNjm0foO5XWYqSymh0</a></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-83329715872399103642023-06-26T13:33:00.002-07:002023-06-26T13:33:36.520-07:00Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές από τον Δημήτρη Κώτσο<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7z5Te8ujj-QHrayUERE0oTDE7dq5UD7WwR9MGmiv7vpG9X2OuUuHLSfvWI2asqWCyEP5LsBEOLTcFf3fb4ZdL9iL9axKj42SO6hYqRgXnlkeHgX76xiUcgoYPiUmqIECMR6O78fMLL9f9bKOKzSYbh_r0biX6dxhh45TYzNQwYuaPpvIn4Lpv4N8gpy1b/s2480/9786180127928_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1653" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7z5Te8ujj-QHrayUERE0oTDE7dq5UD7WwR9MGmiv7vpG9X2OuUuHLSfvWI2asqWCyEP5LsBEOLTcFf3fb4ZdL9iL9axKj42SO6hYqRgXnlkeHgX76xiUcgoYPiUmqIECMR6O78fMLL9f9bKOKzSYbh_r0biX6dxhh45TYzNQwYuaPpvIn4Lpv4N8gpy1b/s320/9786180127928_hd.jpg" width="213" /></a></div><b>Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές από τον Δημήτρη Κώτσο</b><p></p><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ο Ανέστης είναι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας. Η γέννηση του συντελέστηκε με ένα σκληρό γεγονός την μεγάλη σφαγή των χριστιανών στο Μεγάλο Κάστρο στις 25 Αυγούστου 1898. Σε αυτό το ζοφερό κλίμα η απώλεια της μάνας του μετά την γέννα τον βάζει στο στόχαστρο του πατέρα του. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Η τέχνη και συγκεκριμένα η ζωγραφική τον βοηθάει να βάλει στον καμβά του άλλοτε με φωτεινά και άλλοτε με σκούρα χρώματα την επίδραση που είχε ο πόλεμος στον ψυχισμό του και πως τον έκανε να αλλάξει <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>σαν άνθρωπο.</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Η Τέσυ Μπάιλα έγραψε ένα άρτιο μυθιστόρημα που ασχολήθηκε στο ιστορικό κομμάτι με την μεγάλη σφαγή του 1898, την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο αλλά και τον πόλεμο που συντελέστηκε στα χαρακώματα. Επίσης ο Διχασμός που υπήρξε στην Ελλάδα μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Όσον αφορά τους χαρακτήρες ο Ανέστης είναι ένας ευαίσθητος και πονεμένος χαρακτήρας που η τέχνη είναι το βάλσαμο του και ο τρόπος να επουλώνει τις εσωτερικές πληγές της ψυχής του. Τα δευτερεύοντα πρόσωπα όπως είναι ο παππούς Λεωνίδας, η θεία Λουλουδιά, ο Μικέλε και η Μυρσίνη επέδρασαν καταλυτικά στην πλοκή της ιστορίας καθώς φώτισαν πτυχές της ζωής όπως είναι ο έρωτας, η αληθινή φιλία, οι σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των συγγενών και το πως η αγάπη έχει την δύναμη να ημερεύει τους φόβους.</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ένα ταξίδι στην Κρήτη και στην ιστορία μας με την μοναδική πένα της Τέσυς που έχει το χάρισμα να δημιουργεί εικόνες και αληθινούς χαρακτήρες που επιζητούν την λύτρωση μέσα από τις δοκιμασίες που τους τυχαίνουν.</div></div><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.</span> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><br /><p></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-10743469517083820262023-05-19T14:06:00.009-07:002023-05-19T14:08:35.509-07:00Ο Δημήτρης Μουρατίδης γράφει στον ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗ για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> <span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; font-family: arial; font-size: 15.4px; text-align: justify;"> </span><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrffrAGOBHpXG5424FpT8dEp__hOV44b2A_Xdc1eb6H86zZrYc5_mObZMv-Rfw5qRP4vf9IPIEnVEgL-V3GrvIuFDzEAgOGq7okw2tV9jAPhxO1pNm5N9DH24mphKXmn9VoBcyRm8bTqdTy40a8llGcOup3lS6PSKj_mW4GAR_aH-a3nfdGklbw3quQQ/s2480/%CE%95%CE%BE%CF%8E%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20HD.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrffrAGOBHpXG5424FpT8dEp__hOV44b2A_Xdc1eb6H86zZrYc5_mObZMv-Rfw5qRP4vf9IPIEnVEgL-V3GrvIuFDzEAgOGq7okw2tV9jAPhxO1pNm5N9DH24mphKXmn9VoBcyRm8bTqdTy40a8llGcOup3lS6PSKj_mW4GAR_aH-a3nfdGklbw3quQQ/s320/%CE%95%CE%BE%CF%8E%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20HD.jpg" width="213" /></a></div><br />Στην Κωνσταντινούπολη της δεκαετίας του ’50, εκτυλίσσεται το νέο μυθιστόρημα της Τ. Μπάιλα. Πιο συγκεκριμένα σε μια από τις γειτονιές του Πέρα, όπου το ελληνικό στοιχείο ήταν κυρίαρχο, αλλά και που ζούσε σε απόλυτη αρμονία με τις άλλες μειονότητες και τους Τούρκους. «Εμείς ζούμε μαζί τους όλα μας τα χρόνια […] Αγκαλιασμένοι είμαστε. Ο ένας βοηθά τον άλλον, όσο μπορεί. Κρυώνει ο Τούρκος; Βγάνει και του δίνει το παλτό του ο Έλληνας. Πονά ο χριστιανός; Τόνε συντρέχει ο μουσουλμάνος».<br /><br /> Χαρακτήρες –μυθιστορηματικούς- και πρόσωπα που ζουν στους δρόμους αυτής της γειτονιάς περιγράφει η συγγραφέας. Ο καθένας με την ιστορία του, το παρελθόν του και τον αγώνα του για την επιβίωση. Τον χαμογελαστό Ισμαήλ, που θέλει πάντα να βλέπει την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων και που μαζί με τον ανιψιό του, εξυπηρετούν τους πελάτες του καφενείου τους, Έλληνες και Τούρκους. Την Αϊσέ που θέλει να πετάξει με τα φτερά του έρωτα και φεύγει αφήνοντας μια πανέμορφη κόρη και δυο ραγισμένες καρδιές. Τον Ισίδωρο, που μπορεί να ζει μια μοναχική ζωή «κρυμμένος» μέσα στο βιβλιοπωλείο που κληρονόμησε από τον πατέρα του, αλλά ζει μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα ζωή μέσα στις σελίδες των βιβλίων που διαβάζει. Την αρχόντισσα Καλλιάνθη Καρατζόγλου την «κόρη του μεγαλύτερου αλευρέμπορα της Πόλης», που ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, αντίθετος στις συμβάσεις της εποχής, την έκανε να αποτραβηχτεί στο αρχοντικό της οικογένειας και να ζήσει σε απομόνωση σχεδόν, με την Μέλπω την οικονόμο της και τον γάτο της τον Σοπέν! Την Εσίν, που χάρη στην προτροπή του Ισίδωρου κι εξαιτίας ενός τραγικού γεγονότος του οποίου υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας, αποφάσισε να φύγει για να σπουδάσει στην Άγκυρα, για να αλλάξει τη μοίρα της που την καθόριζε ο ανδροκρατούμενος και θρησκόληπτος κοινωνικός περίγυρος. Τον ύπουλο και «νταή» Ναντίρ, που ήταν μπλεγμένος σε ύποπτες δραστηριότητες, που για να ικανοποιήσει ένα καπρίτσιο του, θα καταστρέψει τη ζωή της Ασλίβ και της οικογένειάς της. Αλλά και τη γριά Γιασεμώ, πρώην πόρνη, που φυτοζωεί σαν επαίτης αφού εξαιτίας των επιλογών της έμεινε χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο, και τριγυρνά στους δρόμους με τον σκύλο της τον Γιουσούφ, που τον βρήκε κουτάβι στα σκουπίδια και τον μεγάλωσε σαν παιδί της.<br /><br /> Όλοι αυτοί κινούνται και συμβιώνουν αρμονικά σε έναν τόπο που «δεν ήταν απλώς μια πόλη που χώριζε Τούρκους και Ρωμιούς, αλλά μια πόλη που συνένωνε ανθρώπους που υπέφεραν το ίδιο, που μοιραζόντουσαν ήθη, έθιμα, νοοτροπίες, που αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο στο ανηλεές και αδιάφορο για τη μοίρα των ανθρώπων πέρασμα της Ιστορίας και επιδίωκαν να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους, έστω και αν δεν τα κατάφερναν πάντα».<br /><br /> Μέχρι που πολιτικά παιχνίδια, επέβαλαν την αναβίωση του εθνικισμού και η ανησυχία κατέλαβε τον ελληνικό πληθυσμό. «Η αναθέρμανση του αρνητικού κλίματος είχε αρχίσει ν έχει αντίκτυπο και στην καθημερινότητά τους. Εκεί όπου μέχρι πρότινος υπήρχε μια ήρεμη και αδελφωμένη γειτνίαση ανάμεσα στους κατοίκους αυτής της πόλης, σταδιακά είχε αρχίσει να επιστρέφει ο φόβος. Σαν σαύρα γλιστρούσε στα σοκάκια και σερνόταν με αργές αλλά μεθοδικές κινήσεις». Ακολούθησε ένα πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης, τον Σεπτέμβριο του 1955. Ήταν η απαρχή της προσπάθειας των Τουρκικών Αρχών, να «απαλλαγούν» με κάθε τρόπο από την παρουσία του ελληνικού πληθυσμού. <br /><br /> Όμως, παρόλο που τα ιστορικά στοιχεία είναι απόλυτα ελεγμένα και έγκυρα, η Τ. Μπάιλα δεν θέλει να γράψει Ιστορία. Όπως λέει «Περιγράφω γεγονότα από τη σκοπιά των απλών ανθρώπων, έχοντας πρώτα συνειδητοποιήσει απολύτως τι ακριβώς έζησαν και οι δύο πλευρές, έχοντας κατανοήσει πως τίποτα δεν είναι πιο πικρό από τη νοσταλγία για το παρελθόν από το οποίο βίαια κάποτε αποσπάστηκε κάποιος». <br /><br /> Το «Λέγε με Ισμαήλ» (ο τίτλος είναι δανεισμένος από την εναρκτήρια φράση του εμβληματικού «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ)είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα. Η συγγραφέας με τη γνωστή της δεινότητα και λυρισμό, περιγράφει τοπία, τόπους, πρόσωπα και κυρίως συναισθήματα που ξεχειλίζουν από κάθε σελίδα του βιβλίου. Με γλώσσα πλούσια, μεστή στην οποία προσθέτοντας εκφράσεις της κωνσταντινουπολίτικης εκφοράς των ελληνικών προσδίδει μεγαλύτερη αληθοφάνεια στους διαλόγους. Με χαρακτήρες ολοζώντανους, στέρεα δομημένους, που ο καθένας έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία και ψυχοσύνθεση. Ένα νοσταλγικό, αξιοπρόσεκτο μυθιστόρημα που πρέπει να διαβάσει ο κάθε αναγνώστης.<p></p><p><a href="https://open.spotify.com/embed/episode/69321Ubr8SBEOCSx8MgJu2?utm_source=generator&theme=0">https://open.spotify.com/embed/episode/69321Ubr8SBEOCSx8MgJu2?utm_source=generator&theme=0</a><br /></p><p>Πηγή: <a href="https://bibliodiktis.blogspot.com/2023/01/blog-post_31.html?fbclid=IwAR0SNFm_X7gs3o55PIDaXPHd-AxuwJVTr2ca3xALKtmgO0YORFcDwMNsnr4">Σελιδοδείκτης Λέγε με Ισμαήλ</a></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-57922404860698063682023-04-24T11:00:00.006-07:002023-04-24T11:01:39.325-07:00H Πρόεδρος του PEN Greece και διευθύντρια του Literature.gr Ντίνα Σαρακηνού γράφει στον anagnostis.gr για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p> </p><div class="td-post-header" style="box-sizing: border-box; font-family: Verdana, BlinkMacSystemFont, -apple-system, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Open Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px;"><header class="td-post-title" style="box-sizing: border-box;"><h1 class="entry-title" style="box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 41px; font-weight: 400; line-height: 50px; margin: 0px 0px 7px; overflow-wrap: break-word;">Έλληνες της Κωνσταντινούπολης (της Ντίνας Σαρακηνού</h1><div><br /></div></header></div><div class="td-post-content tagdiv-type" style="box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: Verdana, BlinkMacSystemFont, -apple-system, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Open Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 15px; line-height: 1.74; margin-top: 21px; padding-bottom: 16px;"><div class="td-post-featured-image" style="box-sizing: border-box; position: relative;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgY7T54RBCwVfDQnRdrQAac37R4yei4UyKnd0331gMtGNYroHiPfplEi870ffXtJfGLmNErjihnNdfcpW1vALXP1k3vX-R31-gpkRV65CbwPD8aK7z4w1Fs2Dfk_JJlxpwZpMnJgRJEaG-k_lznJwGgjytIMcNXmdCjZCCjhNxM2SVAhknzwfXkUq6l-g" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="600" data-original-width="960" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgY7T54RBCwVfDQnRdrQAac37R4yei4UyKnd0331gMtGNYroHiPfplEi870ffXtJfGLmNErjihnNdfcpW1vALXP1k3vX-R31-gpkRV65CbwPD8aK7z4w1Fs2Dfk_JJlxpwZpMnJgRJEaG-k_lznJwGgjytIMcNXmdCjZCCjhNxM2SVAhknzwfXkUq6l-g" width="320" /></a></div><br /><br /></div><p style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;">της <em style="box-sizing: border-box;"><strong style="box-sizing: border-box;">Ν</strong>τίνας <strong style="box-sizing: border-box;">Σ</strong>αρακηνού (*)</em></p><p style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;"><strong style="box-sizing: border-box;"> </strong>Ως συγγραφέας η Τέσυ Μπάιλα είναι γνωστή για το ιστορικό-κοινωνικό μυθιστόρημα, είδος στο οποίο εντρυφεί τα τελευταία χρόνια με επιτυχία. Το έβδομο βιβλίο της με τίτλο <em style="box-sizing: border-box;">Λέγε με Ισμαήλ</em> που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ψυχογιός είναι ένα βιβλίο για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και τις σχέσεις που ανέπτυξαν με τους Τούρκους κατά τη διάρκεια κυρίως της ιστορικής περιόδου που εκτείνεται από το 1955, την εποχής που έλαβαν χώρα τα Σεπτεμβριανά με την τραγική τους κατάληξη έως και το 1964, τη χρονιά των μεγάλων απελάσεων των Ελλήνων από την Πόλη, οπότε και κορυφώνεται ο μεγάλος διωγμός των Ελλήνων και συρρικνώνεται ανελέητα ο ρωμαίικος πληθυσμός. Και καθώς το 2023 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης και τις ανταλλαγές των πληθυσμών το μυθιστόρημα της Τέσυ Μπάιλα αποκτά παράλληλα έναν επετειακό χαρακτήρα, καθώς αφετηρία της συγγραφής του συγκεκριμένου έργου φαίνεται πως είναι ο τρόπος που οι δύο λαοί μοιράστηκαν ανά τους αιώνες κοινούς τόπους πολιτισμού, κοινές νοοτροπίες, ήθη και έθιμα, ιστορίες ζωής αλλά και την κοινή μοίρα της εκρίζωσης από την οικειότητα της πατρίδας στην οποία γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, πόνεσαν, έθαψαν τους δικούς τους, δημιούργησαν και δημιουργήθηκαν και εν τέλει, έχασαν.</p><p style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSxqH7QZzNQNvmXomoA_098jCCpysNa5_qj66x9ksZ8HhQMhsis9WyOg2igTH6dre5mugfQ-5txZtdSO0MRGqpCtZK8cLrFRgKeuE2ja1iLztiz6ht_a-9i-BnVuB5uSfLygRFiRXrGU7hUC_kPjlcdU5vH0tvdZiNMvwa9jaUuyDt_kacdz81iZ1ubw/s2480/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSxqH7QZzNQNvmXomoA_098jCCpysNa5_qj66x9ksZ8HhQMhsis9WyOg2igTH6dre5mugfQ-5txZtdSO0MRGqpCtZK8cLrFRgKeuE2ja1iLztiz6ht_a-9i-BnVuB5uSfLygRFiRXrGU7hUC_kPjlcdU5vH0tvdZiNMvwa9jaUuyDt_kacdz81iZ1ubw/s320/%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%91%CE%97%CE%9B_hd.jpg" width="213" /></a></div><br />Από τον Τούρκο καφετζή Ισμαήλ και τον Έλληνα Ισίδωρο, την Καλλιάνθη που ζει με μοναδική συντροφιά τις αναμνήσεις της, τον Ναντίρ, έναν περιθωριακό τύπο που κλέβει την Ασλίβ τη νύχτα των Σεπτεμβριανών για να την οδηγήσει στον όλεθρο, τη μικρή τσιγγάνα που πουλά λεβάντα και την λάγνα Αϊσέ με αποκορύφωμα τη γριά Γιασεμώ που περιφέρεται στους δρόμους με τον Γιουσούφ, τον σκύλο που μαζεύει ένα πρωί και σε αυτόν εκμυστηρεύεται τη ζωή της, οι ήρωες αυτού του μυθιστορήματος είναι άνθρωποι που έχουν μάθει να συμβιώνουν ειρηνικά πέρα από τις φυλετικές, θρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές σε μια πόλη που περνά μέσα σε μια νύχτα από τον κοσμοπολιτισμό στην απόλυτη καταστροφή και από τη συνύπαρξη στον ξεριζωμό. Μια πόλη που τελικά είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια του έργου, καθώς καθόρισε τη μοίρα αυτών των ανθρώπων.<p></p><p style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;">Η συγγραφέας περιγράφει με ενάργεια την Πόλη, ανασυστήνοντας μια ολόκληρη εποχή μέσα από τις μυρωδιές, τους ήχους, τις εικόνες και τη λαγνεία που αποπνέει ένας τόπος «με την ανατολίτικη γοητεία χωμένη στη δυτική αγκαλιά ενός κόσμου που ολοένα και περισσότερο αλλάζει».</p><p style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;">Αυτό που κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρον το μυθιστόρημα της Μπάιλα, πέρα από τη γλωσσική αγωγή που η συγγραφέας έτσι κι αλλιώς διαθέτει, είναι ο τρόπος που ενσωματώνει στο έργο της τα γεγονότα της Ιστορίας. Η Μπάιλα δεν εστιάζει αποκλειστικά στα ιστορικά γεγονότα. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι η επιρροή τους στον άνθρωπο. Ο τρόπος με τον οποίο τα γεγονότα αυτά επηρέασαν τη ζωή των ανθρώπων και μετέβαλλαν εντός τους την αρμονική ισορροπία της συνύπαρξης δυο λαών που τελικά σε όλη τη διάρκεια της γειτνίασής τους προσπάθησαν να εναρμονιστούν και εν πολλοίς τα κατάφεραν, εκτός από τις περιόδους εκείνες κατά τις οποίες τα πολιτικά, ιστορικά και διπλωματικά τερτίπια τούς μετέτρεψαν σε αθύρματα της εποχής. Παράλληλα θίγει κοινωνικά θέματα διάτορης σημασίας που διέπουν και τη σημερινή εποχή. Η γυναικεία κακοποίηση, η ελευθερία της σκέψης, η ισότητα, η ανθρωπογεωγραφική σημασία της εθνικής ταυτότητας, η φιλία, η σχέση του ανθρώπου με τη φιλαναγνωσία, ο πόνος της προσφυγιάς, ο διωγμός από τον γενέθλιο τόπο, ο βίαιος αποχωρισμός και πάνω από όλα η ανθρωπιά και η καλοσύνη ως αξίες ζωής.</p><p style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;">Η Μπάιλα υπογράφει ένα μυθιστόρημα με βαθιά αντιπολεμικό χαρακτήρα, ένα ανθρωπιστικό μυθιστόρημα για την Ιστορία δυο λαών που στην εξελικτική τους πορεία κατάφεραν να μοιραστούν την κοινή ελπίδα για μια αρμονική συνύπαρξη. Είναι μια ιστορία κόντρα στην Ιστορία, μια συγκινητική αναμέτρηση με την μοίρα που αποδεικνύει ότι η ευτυχία του ανθρώπου είναι η μακροβιότερη επίτευξη από καταβολής κόσμου.</p><p style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;"><strong style="box-sizing: border-box;"><em style="box-sizing: border-box;">(*) </em></strong><em style="box-sizing: border-box;">H Ντίνα Σαρακηνού είναι συγγραφέας, διευθύντρια του λογοτεχνικού online περιοδικού Literature.gr και διατελεί Πρόεδρος του PEN Greece.</em></p><p style="box-sizing: border-box; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;"><span style="box-sizing: border-box;">ΠΗΓΗ:<a href="https://www.oanagnostis.gr/ellines-tis-konstantinoypolis-tis-ntinas-sarakinoy/">oanagnostis.gr</a></span></p></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-275174939846020672023-02-16T21:50:00.002-08:002023-02-16T21:50:34.337-08:00Η Έλενα Αρτζανίδου γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBE7_wPL7TmvpVh3ILfqNZCDeYomnJJmuTdhCEO_VHg7YBXVVC84vXNj1Xl5rbZFX38Fbjj3P3wuXGCi_oREMkwxHryXnTDiELct4MSBh4GaBryY5eiSNdpgBirafTL3cRiFdFYHVZ5Zpb4uD079moAPYERh74eFGWoSYm4FKfP0Dv_4lcYNGeK8GLbA/s2048/331327145_1217325048871254_1007085835516552145_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1294" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBE7_wPL7TmvpVh3ILfqNZCDeYomnJJmuTdhCEO_VHg7YBXVVC84vXNj1Xl5rbZFX38Fbjj3P3wuXGCi_oREMkwxHryXnTDiELct4MSBh4GaBryY5eiSNdpgBirafTL3cRiFdFYHVZ5Zpb4uD079moAPYERh74eFGWoSYm4FKfP0Dv_4lcYNGeK8GLbA/s320/331327145_1217325048871254_1007085835516552145_n.jpg" width="202" /></a></div><br /> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">"Λέγε με Ισμαήλ"</span><p></p><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xdj266r x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">ένα άψογο, εξαιρετικό, μεστό ιστορικό μυθιστόρημα από την καταπληκτική γραφή της Τέσυς Μπάιλα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Μια ιστορία για τα Σεπτεμβριανά του 1955 στην Πόλη, στο Πέραν.</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;">1955-1964 και οι απελάσεις των Ελλήνων, αφού πρώτα μέσα σε μια νύχτα οι Τούρκοι προκάλεσαν την ολοκληρωτική καταστροφή των περιουσιών, γέννησαν κάποιοι την βία πάνω σε κορμιά, ξέσπασαν σε ναούς και τάφους, κυρίως όμως χάραξαν για πάντα τις ψυχές όλων εκείνων των <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>ανθρώπων, των Ελλήνων της Πόλης που γεννήθηκαν, που έζησαν, είχαν τους ανθρώπους, το βιος, ολάκερη την ζωή τους στην Πόλη. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Μυρωδιές, εικόνες ολοζώντανες της γειτονιάς, του χαμάμ, του βιβλιοπωλείου, του καφενέ, του Βοσπόρου, της αρχοντιά, αλλά και της φτώχειας. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ανατρεπτική όσο και αληθινή, συγκινητική, πνιγερή ιστορία.</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Η ιστορία των Ελλήνων της πόλης, της συνύπαρξης με τους Τούρκους, τους Αρμενηδες ζωντανεύει από τη δυνατή λογοτεχνική γραφή της Τέσσυς Μπαΐλα. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Γυναίκες στα χέρια των Τούρκων συζύγων, των πατεράδων άλλοτε να ζουν όμορφα και άλλοτε να υποφέρουν, να ρημαζουν.</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Η ιστορία της φωτίζει την κοινωνική ζωή, τη θέση των ανθρώπων ανάλογα φυλής και φύλου. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Πόσα πόσα δεν θίγει με μαεστρία η συγγραφέας. Στιγμή δεν πλατιάζει, δεν παίρνει θέση, δεν εκβιάζει γεγονότα και καταστάσεις, αντίθετα αβίαστα μπαίνει βγαίνει από ζωές, εποχές, επαγγέλματα, σχέσεις, όπως και τα σκοτεινά συμφέροντα και τις διεργασίες που στόχο είχαν να εξαφανίσουν τους Ρωμιους.</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Αναζητήστε το είναι ξεχωριστό! </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">Ευχαριστίες πολλές στις εκδόσεις Ψυχογιός.</div><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><a class="x1i10hfl xjbqb8w x6umtig x1b1mbwd xaqea5y xav7gou x9f619 x1ypdohk xt0psk2 xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1a2a7pz xt0b8zv x1qq9wsj xo1l8bm" href="https://www.facebook.com/psichogios?__cft__[0]=AZUzs6xGCoNzROrE7j_XFQq73OxzKIr9es9VAF6wac9iWrkmjQkBJnF08TlLBBA3NPo1gYzCPwZzKLYHy5zENfO4ThJV6JdjwHu8kHdG7SGn_1Rlan_hqhn2jxI-gOQA_mpaBoZwWiYRr8RoMnsW-XrZvrTOJ1SOnT31rQ_nr3thdGvMJYbq7BFBik-ULCFVxJQ&__tn__=-]K-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; background-color: transparent; border-color: initial; border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: inline; font-family: inherit; list-style: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation;" tabindex="0"><span class="xt0psk2" style="display: inline; font-family: inherit;">ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ - PSICHOGIOS PUBLICATIONS</span></a></span></div></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-92179055631773643502023-01-24T11:06:00.005-08:002023-01-24T11:06:54.255-08:00Η Μαίρη Κωνσταντούρου γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSFl85bXDxpxqFDtfM5IHOKUnVUjw30jH49BzB02QN_65hyYTATq4vBGpgOHYNqDnk2rHzoexaN-vj9UMjWRCBgpUFuqVNMOkKV03PQhk1Nsl0H83uJ_kT2dBnZowmQng4H0PqdmQ81z4754wdAv5mkfpTQaE0EO-EW-iAjeevW2yKPKIwG3c3hLqnsQ/s2048/322082813_942937180026482_7074418365644657613_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1532" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSFl85bXDxpxqFDtfM5IHOKUnVUjw30jH49BzB02QN_65hyYTATq4vBGpgOHYNqDnk2rHzoexaN-vj9UMjWRCBgpUFuqVNMOkKV03PQhk1Nsl0H83uJ_kT2dBnZowmQng4H0PqdmQ81z4754wdAv5mkfpTQaE0EO-EW-iAjeevW2yKPKIwG3c3hLqnsQ/s320/322082813_942937180026482_7074418365644657613_n.jpg" width="239" /></a></div><br /> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;">"...το πιο σημαντικό ήταν το συναισθηματικό αποτύπωμα ενός βιβλίου στην ψυχή, ό,τι απομένει χαραγμένο επάνω της όταν κλείσει και η τελευταία σελίδα".</span><p></p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;">Κλείνοντας την τελευταία σελίδα τού Λέγε με Ισμαήλ, νιώθω στην καρδιά μου χαραγμένα συναισθήματα και προβληματισμούς, τις αισθήσεις μου αφυπνισμένες από εικόνες και λόγια μοναδικά, την ψυχή μου πιο πλούσια. Με την εξαιρετική γραφή της η Τέσυ Μπάιλα μού χάρισε ένα μοναδικό ταξίδι στην όμορφη αλλά βαθιά πληγωμένη Πόλη, όχι την Πόλη των Ρωμιών και των Τούρκων, όχι την Πόλη των εχθρών, αλλά αυτή των φίλων, των συνοδοιπόρων, των Ανθρώπων. Την Πόλη που "μοιάζει με σώμα γυναίκας που τεντώνεται στα υγρά σεντόνια της Ιστορίας..." Ένα ταξίδι γεμάτο με αρώματα από μπαχάρια και άνθη, γεμάτο με χρώματα περιβολιών και μαχαλάδων, με τους ήχους του τραμ και της λατέρνας, με γεύσεις από νόστιμα γλυκά του κουταλιού και από φιλιά αγαπημένων, με τις δαντέλες να χαϊδεύουν τα δάχτυλά μου και τον αέρα του Βοσπόρου να δροσίζει το πρόσωπό μου. Πώς καταφέρνει αυτή η κοπέλα να αφυπνίζει πάντα όλες τις αισθήσεις μου! Πώς με έκανε να ακούσω στ' αλήθεια εκείνο το "σιγανό αχ και μαζί τον ήχο των ονείρων όταν σωριάζονται ματωμένα σε ένα λιθόστρωτο σοκάκι"!</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;">Το Λέγε με Ισμαήλ είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, όμως δεν κουράζει με ιστορικές λεπτομέρειες, δεν επαναλαμβάνει γεγονότα που λίγο πολύ γνωρίζουμε. Διατρέχει τη ζωή των ηρώων του, Ελλήνων και Τούρκων, απλών ανθρώπων που ζούσαν όμορφα μονιασμένοι και αγαπημένοι, μέχρι που οι μεγάλοι αποφάσισαν να παίξουν το δικό τους παιχνίδι στις πλάτες τους. Μιλά για τη συμπόνια, για τη φιλαλληλία, για την εμπιστοσύνη, αλλά και την προδοσία, τη χειραγώγηση και την αδικία. Μιλά για τη χαρά της ζωής, αλλά και τη λύτρωση του θανάτου, "γιατί, βλέπεις, ο θάνατος έχει αξιοπρέπεια όταν η ζωή δεν έχει πια καμιά αξία..."</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;">Μια γλυκόπικρη γεύση μού έμεινε. Και η πεποίθηση πως τελικά δεν έχει σημασία αν είσαι Έλληνας ή ξένος, χριστιανός ή αλλόθρησκος, πλούσιος ή φτωχός. Σημασία έχει τι σόι άνθρωπος είναι ο καθένας μας, ο χαρακτήρας μας. Αυτός θα επικρατήσει στο τέλος για να χαράξει το αποτύπωμά μας στο πέρασμά μας από τούτη τη ζωή.</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;">Συγχαρητήρια, Τέσυ μου! Έγραψες ένα βιβλίο που μιλά κατευθείαν στην ψυχή, άλλοτε σαν χάδι και άλλοτε σαν χαστούκι. Ένα βιβλίο συγκλονιστικό, αλήθεια. Θα το κουβαλάω για καιρό μέσα μου...</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;">"Πρόλαβα να δω στα παιδικά εκείνα μάτια την απορία. Ναι, ούτε θλίψη ούτε θυμός (...) Και τότε κατάλαβα ότι ο άνθρωπος μεγαλώνει μόνο όταν σβήσει από το βλέμμα του αυτή η απορία και στη θέση της μπει η γνώση. Και συχνά η απόγνωση."</span><br style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;" /><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;"><a class="x1i10hfl xjbqb8w x6umtig x1b1mbwd xaqea5y xav7gou x9f619 x1ypdohk xt0psk2 xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1a2a7pz xt0b8zv xzsf02u x1s688f" href="https://www.facebook.com/psichogios?__cft__[0]=AZXn9xQmeRU3RoB6KiMjmzgmqyiZkf0Yc25-SOPqbWVJMKBZ_xR2NagD5W42Bx2EG_ACtRgebSWkfqXtigmvPQJxzIamWaWr7jb1pwK8GKHdLpg_svfBPeSD_G5n0TmBOP-I6YHmG4l6Q3x_PTkD-8Nb&__tn__=-]K*F" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; background-color: transparent; border-color: initial; border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: inline; font-family: inherit; font-weight: 600; list-style: none; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation;" tabindex="0"><span class="xt0psk2" style="display: inline; font-family: inherit;">ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ - PSICHOGIOS PUBLICATIONS</span></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;"> </span>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-11299408235867523452023-01-08T23:07:00.003-08:002023-01-08T23:07:21.686-08:00Ο Πάνος Τουρλής γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ<span style="font-size: large;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ_kAEAVEA9Vk6RgJOApth4xLG5hWhPXshGJcOv81zsmfbt1Ckl5k8FH9jWkKvYVX8niDEwscRobqyugc2jxKftXNh06BFmR_ttxkHwVurX2m-d0yQRinDfattSUFaFdzVIxE2Ty9amW8T8G9LR5pXE1bd5WyxIIg-40ohOCiRibMhev1esJ0dKkal3Q/s2480/9786180145878_hd%20(1).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2480" data-original-width="1654" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ_kAEAVEA9Vk6RgJOApth4xLG5hWhPXshGJcOv81zsmfbt1Ckl5k8FH9jWkKvYVX8niDEwscRobqyugc2jxKftXNh06BFmR_ttxkHwVurX2m-d0yQRinDfattSUFaFdzVIxE2Ty9amW8T8G9LR5pXE1bd5WyxIIg-40ohOCiRibMhev1esJ0dKkal3Q/s320/9786180145878_hd%20(1).jpg" width="213" /></a></div><br />Οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, λεβαντίνοι ζουν αρμονικά με τα προβλήματα αλλά και τις χαρές της καθημερινότητάς τους. Φιλίες χτίζονται, γάμοι γίνονται, το παιδομάνι χαλάει τον κόσμο με τις φωνές του. Αυτή η αρμονική ατμόσφαιρα θα σβήσει για πάντα μετά τη νύχτα της 6ης προς 7 Σεπτεμβρίου 1955 κι η Νύχτα των Κρυστάλλων που θα ζήσουν οι Έλληνες θα είναι και η αρχή του τέλους τους στην πόλη που γνώριζαν εκ γενετής για πατρίδα. «Ανάθεμά τους αυτούς που αποφασίζουν. Δε νοιάζονται για τον άνθρωπο» (σελ. 24).</span><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;"><span id="more-13466" style="border: 0px; box-sizing: border-box; font: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></span></p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Η Τέσυ Μπάιλα καταγράφει στο νέο της μυθιστόρημα συναρπαστικές ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων που συγκροτούν ένα σύμπαν ομόνοιας, αγάπης, αλληλεγγύης και φιλίας. Μπαίνει στα φτωχόσπιτα και στα αρχοντικά, στις εκκλησίες και στα τζαμιά, στα μνημεία και στα νεκροταφεία, ανεβοκατεβαίνει τη λεωφόρο του Πέραν και τη γειτονιά της, παρατηρεί τα πάντα και τα ζωντανεύει με την άφθαστη λογοτεχνική της πένα. Δανείζεται για τίτλο την πρώτη φράση του μυθιστορήματος του Χέρμαν Μέλβιλ «Μόμπι Ντικ», ενός κειμένου που περιγράφει με μοναδικό τρόπο τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής, όπως κάνει κάθε βιβλίο, γιατί θέλησε να ξεχειλίσει από ζωή και να ανασυστήσει μια εποχή μέσα από τα μάτια δύο φαινομενικά αντίθετων κόσμων που όμως, σύμφωνα με τη συγγραφέα: «κρύβουν μέσα τους κοινούς τόπους πολιτισμού, μοιράζονται τα ίδια χρώματα κι έχουν αποκτήσει κοινές εμπειρίες στο διάβα των αιώνων».</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Η αρχή είναι ευρηματική, μιας και ο μίτος ξετυλίγεται από το 1964, χρονιά απέλασης των τελευταίων Ελλήνων της Πόλης, και παρακολουθούμε έναν αφηγητή αγνώστου ταυτότητας να επιβιβάζεται στο καράβι που θα τον απομακρύνει από την πατρίδα. Ένα κομβόι απογοητευμένων ανθρώπων σχηματίζει ουρά για επιβίβαση, μαζεύονται ένας ένας οι τελευταίοι απελπισμένοι. «Έμεναν όλα πίσω. Σκεπασμένα με τη γνωστή ομίχλη της Πόλης, μια ομίχλη ολόιδια με τη λησμονιά» (σελ. 35). Οι περισσότεροι πρώτη φορά θα αντίκριζαν την Ελλάδα αφού στην Πόλη είχαν γεννηθεί, εκεί αγάπησαν και αγαπήθηκαν, εκεί έκαναν όνειρα και οικογένειες, εκεί έθαψαν συγγενείς και φίλους και τώρα φεύγουν ξαφνικά, τα αφήνουν όλα πίσω τους και πάνε στο άγνωστο, με το παράπονο πως η ζωή θα συνεχίζεται εδώ, σε αυτά τα μέρη, τα αγαπημένα τους αλλά χωρίς αυτούς, ερήμην τους. «Πώς κλείνει πίσω του την πόρτα του σπιτιού του για τελευταία φορά ένας άνθρωπος» (σελ. 26); Κάθε λέξη με λύγιζε: «Άγριο πράμα να βλέπεις τα μάτια θολωμένα. Και περισσότερο όταν είναι μάτια γέρικα. Πιο πολύ γι’ αυτούς ανταριάζει η ψυχή μου. Γιατί, άμα είσαι μεγάλος σε ηλικία και φεύγεις από κάπου, δεν ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις. Και τι σου μένει να κάνεις; Μόνο να θυμάσαι. Κι αυτό πιότερο πονά σαν είσαι γέρος» (σελ. 25). Πικραμένοι κι ανήμποροι, όπου πάνε θα αλλάξει η μοίρα τους, τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο. Όλοι βέβαια ντυμένοι με τα καλά τους, να μη φτάσουν σα ζητιάνοι στην Ελλάδα, κύρηδες κι αρχοντάνθρωποι. «Άδικο ήταν και μάλιστα μεγάλο. Μα το άδικο δύσκολα το νικά κανείς» (σελ. 30). Όλη η πίκρα, η αγωνία και ο φόβος των συνεπιβατών του μυστηριώδους αφηγητή γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του, συμπάσχει μαζί τους, πιάνει ψιλοκουβέντα, καταστρώνει τα σχέδιά του αλλά δε μας αποκαλύπτει ποιος είναι.</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Γυρίζουμε λοιπόν στο 1955 κι απολαμβάνουμε το μελίσσι που αχολογάει γύρω από τη λεωφόρο του Πέραν, με τα μαγαζιά να ανοίγουν ένα προς ένα, τις νοικοκυρές να ξεκινάνε τα ψώνια τους και τα πρωινά κουσέλια, τους παραγιούς να σκουπίζουν και να ανεβάζουν τα κεπέγκια, το γραφικό τραμ να ανεβοκατεβαίνει χτυπώντας το κουδουνάκι του. «Άγιες εκείνες οι μέρες. Αδελφωμένες. Μα τι τα θες; Ποτέ δεν κράτησαν πολύ. Πάντα κάτι γινόταν κι άλλαζαν όλα μεμιάς. Κι ύστερα, πάλι από την αρχή. Αλλά εμείς βρίσκαμε τον τρόπο και ξαναφιλιώναμε και ζούσαμε συνετά όλα μας τα χρόνια. Τίποτα δεν είχαμε να χωρίσουμε» (σελ. 24). Πόσες λεπτομέρειες, πόσοι χαρακτήρες, πόσα μέρη ξεχύνονται μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος και αναβιώνουν μια γλυκόπικρη εποχή που θα διαλυθεί σύντομα και οριστικά. Η Τέσυ Μπάιλα το τονίζει εξαρχής: η Κωνσταντινούπολη δε χωρίζει τους Τούρκους από τους Ρωμιούς αλλά συνενώνει ανθρώπους που υποφέρουν το ίδιο, μοιράζονται ήθη και έθιμα, αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο στο πέρασμα της Ιστορίας κι επιδιώκουν να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους, κάτι που δεν το καταφέρνουν πάντα. Απλοί και καθημερινοί άνθρωποι, Έλληνες και Τούρκοι, Αρμένιοι και λεβαντίνοι, συνυπάρχουν αρμονικά, μοιράζονται τις ελπίδες τους, αναμετρώνται με τον χρόνο και τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή τους χωρίς να τις παίρνουν όμως οι ίδιοι. Θύματα και θύτες της Μεγάλης Ιδέας, της ανταλλαγής των πληθυσμών του 1923 και τώρα των Σεπτεμβριανών, με κοινό τόπο τη χαμένη πατρίδα, τον ξεριζωμό, τη βίαιη αποκοπή από το οικείο τους.</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Βάι βάι, το τζιέρι μου αντάριασε η μυρωδιά του καϊφέ σου, μπρε Ισμαήλ! Ναι, ο εύθυμος, διασκεδαστικός καφετζής του Πέραν που ζει μόνος του έχει ένα μαγαζί που λειτουργεί και ως μπακάλικο με λογιών λογιών τρόφιμα και μπαχαρικά. Γεμίζει ο τόπος από το άρωμα του καφέ που φτιάχνει με μεράκι, καθώς κι από τους ναργιλέδες και τα μπαχάρια του αλλά με δισταγμό ξεδιπλώνει τα μυστικά του καλού καφέ. Διορατικός και παρατηρητικός: «Οι Τούρκοι πίνουν πάντα το νερό προτού ρουφήξουν τον καφέ τους για να απολαύσουν καλύτερα το άρωμά του, αφού πρώτα καθαρίσουν το στόμα τους. Ενώ οι Ρωμιοί μετά. Για να διώξουν την πίκρα του. Γιατί οι άνθρωποι ίδιοι είναι. Μοιάζουν μεταξύ τους. Αλλάζουν μόνο οι συνήθειές τους και οι τρόποι τους» (σελ. 60-61). Θύμα της ανταλλαγής του 1923, με μα σπαρακτική προσωπική ιστορία, την οποία κάποια στιγμή θα εξομολογηθεί στον φίλο του, τον Ισίδωρο, ναι, μπρε, αυτό το σκιόρεμα, που χωμένο όλη μέρα μες στα βιβλία του είναι κι αλίμονό σου αν τον διακόψεις. Έχει το μοναδικό ρωμαίικο βιβλιοπωλείο στη γειτονιά του Πέρα, είναι ιδιόρρυθμος και παράξενος, λίγοι πελάτες τολμούν να διαβούν την πόρτα του, το αγριωπό του βλέμμα τους αποθαρρύνει. Στην πραγματικότητα όμως είναι καλοκάγαθος, βυθίζεται στον κόσμο των βιβλίων του γιατί τον κυνηγούν οι αναμνήσεις από γεγονότα που θα αποκαλυφθούν σταδιακά. Έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τον Ισμαήλ, ο οποίος χωρατεύει μαζί του, τον στηρίζει, τον προσέχει κι έτσι συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Και δε με λες για, σεβντά δεν έχει το κιτάπ; Πώς δεν έχει! Να η όμορφη Εσίν, η οποία επισκέπτεται συχνά τον Ισίδωρο, του λέει για τη ζωή της, εκείνος της διαβάζει αποσπάσματα κι ύστερα η κοπέλα ξαναφεύγει. Τα ίδια αισθήματα αναπτύσσει και για τον Ισμαήλ αλλά δεν έχουμε μαργολίκια και προστυχιές, με μια γυναίκα να παίζει μαζί τους, ιτς! Είναι ορφανή από πατέρα κι οι δύο άντρες αναπληρώνουν την απουσία του, πιο πολύ αδελφική είναι η συμπεριφορά τους απέναντί της παρά ερωτική. Κι όμως κάποιος από αυτούς λιώνει νυχθημερόν με τον κρυφό έρωτα που δεν έχει την τόλμη να εκφράσει κι έτσι φεύγουν τα χρόνια. Η μητέρα της Εσίν, Αϊσέ, που εγκατέλειψε την κόρη της στη μάνα της έχει κι αυτή τη δική της θέση στο μυθιστόρημα και ενώνει με τη δική της ζωή κάποιους άλλους κρίκους.</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Όλα αυτά τα παρακολουθεί από το παράθυρο του αρχοντικού της η Καλλιάνθη, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας Ρωμιών, με πολλά μαγαζιά στην περιοχή, τα οποία και νοικιάζει, αυστηρή και λιγομίλητη, καταδεκτική και δίκαιη, μόνη κι άκληρη. Μένει σ’ ένα δίπατο αρχοντικό στο βάθος της λεωφόρου του Πέρα με την οικονόμο της, τη Μέλπω, κι όταν έμεινε ορφανός ο Ισμαήλ που νοίκιαζε το μαγαζί της άρχισε να τον φροντίζει και να τον ταΐζει, με αποτέλεσμα να γεννηθεί μια σοβαρή φιλία ανάμεσά τους («Αμούστακο αγόρι ήταν. Μόλις άρχιζε η ζωή να ξετυλίγει το κουβάρι της μπροστά του. Η δική της μάζευε τις τελευταίες κλωστές, ξεφτισμένες κι αυτές», σελ. 134). Το καμπανάκι από το κατακόκκινο τραμ έξω από το σπίτι της ξυπνάει τις αναμνήσεις της: «Στην γκριζόμαυρη ψυχή της πόλης και στην αντιφατική παραδοξότητά της, το κόκκινο χρώμα του το έκανε να μοιάζει με ένα αστείο παιχνίδι…Για την κυρία Καλλιάνθη όμως αποτελούσε την ύπαρξη ενός κατακόκκινου βέλους χωμένου βαθιά στο πεπρωμένο της, από το οποίο δεν κατάφερε να απαγκιστρωθεί ποτέ» (σελ. 112-113). Πόσο γλυκόπικρη η ιστορία της και πόσο ευρηματικά δεμένη με το τραμ της Ιστικλάλ!</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Ωχ, τι φασαρία είναι αυτή και τι μπόχα; Α, να η γρια-Γιασεμώ με τον σκύλο της, τον Γιουσούφ, που τον περιμάζεψε από μωρό. Είναι ρακοσυλλέκτρια και ψάχνει στα σκουπίδια, ψυχοπονιάρα και φασαριόζα, ξεπεσμένη πόρνη που κάποτε ερωτεύτηκε έναν ναυτικό, τον Νικολό (γιατί Τέσυ Μπάιλα και θάλασσα είναι αλληλένδετα κομμάτια, οπότε κι εδώ ταξιδεύομε μαζί του στις απέραντες γαλανές ανοιχτωσιές, βλέποντας μαζί του στον ορίζοντα τα μάτια της Γιασεμώς). Γιατί όμως ζει η Γιασεμώ τώρα ολομόναχη, πικραμένη και απογοητευμένη από ψεύτικες υποσχέσεις αντρών; Διαβάστε πόσο τρυφερά μιλάει στο σκυλί της, τι όμορφα που αποδίδεται η αγάπη της για τον Γιουσούφ, το τελευταίο πλάσμα που την αγαπάει στη δύση της ζωής της, πόσες αλήθειες εκφράζει όταν αναθεματίζει τις τάχαμου «κυράδες» που κάνουν τα μύρια όσια πίσω από τους άντρες τους αλλά κατά τ’ άλλα τις πόρνες αποκαλούν «παστρικές»! Και τώρα που με είπες «παστρικές», μπρε, πού είναι η Ασλίβ, η κόρη του χαμαμτζή, που «είχε δυο αετόσπιθες για μάτια»; Νάτη, βοηθάει τη μάνα της με τα πεσταμάλια και τον καθαρισμό όσο ο Ναντίρ, ο νεαρός πελάτης του χαμάμ, ακούει τη μελωδική της φωνή και την ερωτεύεται χωρίς να τη δει ποτέ. Για χάρη της ο Ναντίρ θα αφήσει πίσω του τα καπηλειά και τα πορνεία, το όπιο και τις μικροκλοπές, αρκεί να του χαρίσει ένα της βλέμμα.</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Τρυφερές λοιπόν και ανατρεπτικές ιστορίες, ρεαλισμός και διαχρονικά μηνύματα ξεπηδούν μέσα από ιστορίες που πλαισιώνονται από δευτερεύοντες χαρακτήρες που δεν υπολείπονται ενδιαφέροντος: η Τζασμίν, η μικρή τσιγγάνα που πουλάει λεβάντα κι αν δεν ξεπουλήσει ή αν δε φέρει αρκετά χρήματα στο σπίτι τη δέρνει ο πατέρας της, ο Μεχμέτ, ο ανιψιός και παραγιός του Ισμαήλ, με μια τραγική οικογένεια ιστορία στην πλάτη του, ερχόμενος από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας, η Ασημίνα η ράφτρα που δεν έχει διαλόγους, δε βγαίνει στο φως αλλά αναφέρεται συχνά πυκνά από τους υπόλοιπους και πολλοί άλλοι μου χάρισαν αξέχαστες στιγμές και ποικίλα συναισθήματα. Η συγγραφέας σκύβει από την αρχή δίπλα τους, τους φωτίζει, τους παρηγορεί, τους θωπεύει με λόγια-βάλσαμο στα δύσκολα που έρχονται: «…συνηθίζει ο άνθρωπος να αλλάζει κάθε τόσο τη ζωή του. Να φεύγει. Ε, δεν τα καταφέρνει και πάντα. Τις περισσότερες φορές κρύβει βαθιά στην καρδιά του ό,τι πρέπει να αποχαιρετήσει. Για να το πάρει μαζί του. Για να μπορεί να επιστρέφει εκεί ο νους του όταν οι αναμνήσεις τον φωνάζουν. Να ‘χουν κι αυτές τον τόπο τους. Να μην ξενιτευτούν ποτέ» (σελ. 18-19). Αυτήν την ουδετερότητα, τη συνολική ματιά πάνω σε βασανισμένους ανθρώπους χωρίς να ξεχωρίζουν από θρήσκευμα ή φυλή, μέχρι κι η θάλασσα τη μοιράζεται: «Και δεν την ένοιαζε τη θάλασσα αν τα ποδάρια των παιδιών πάνω στα περιγιάλια της ήταν αρμένικα, τούρκικα, σεφαραδίτικα, λεβαντίνικα ή ρωμαίικα σαν τα γαργαλούσε και τα ‘ριχνε πάνω στα βότσαλα και στα μικρά της βράχια. Της έφτανε μονάχα το παιχνίδι, το κελαρυστό γέλιο των παιδιών και οι αθώες φωνές τους» (σελ. 19).</p><div class="code-block code-block-4" style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; clear: both; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 8px auto; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"><ins class="adsbygoogle" data-ad-client="ca-pub-8169254771279936" data-ad-format="fluid" data-ad-layout="in-article" data-ad-slot="7933156687" data-ad-status="filled" data-adsbygoogle-status="done" style="border: 0px; box-sizing: border-box; display: block; font: inherit; height: 200px; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><div aria-label="Advertisement" id="aswift_3_host" style="background-color: transparent; border: none; box-sizing: border-box; display: inline-block; font: inherit; height: 200px; margin: 0px; padding: 0px; position: relative; vertical-align: baseline; visibility: visible; width: 950px;" tabindex="0" title="Advertisement"><iframe allowtransparency="true" data-google-container-id="a!4" data-google-query-id="CN6b_ODzufwCFVrg7Qode7sD4Q" data-load-complete="true" frameborder="0" height="200" hspace="0" id="aswift_3" marginheight="0" marginwidth="0" name="aswift_3" sandbox="allow-forms allow-popups allow-popups-to-escape-sandbox allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" scrolling="no" src="https://googleads.g.doubleclick.net/pagead/ads?client=ca-pub-8169254771279936&output=html&h=200&slotname=7933156687&adk=666960545&adf=576131014&pi=t.ma~as.7933156687&w=950&fwrn=4&lmt=1673247255&rafmt=11&format=950x200&url=https%3A%2F%2Ftovivlio.net%2F%25CE%25BB%25CE%25AD%25CE%25B3%25CE%25B5-%25CE%25BC%25CE%25B5-%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25AE%25CE%25BB-%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582-%25CF%2584%25CE%25AD%25CF%2583%25CF%2585%25CF%2582-%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25AC%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25B1%2F&wgl=1&uach=WyJXaW5kb3dzIiwiMTAuMC4wIiwieDg2IiwiIiwiMTA4LjAuNTM1OS4xMjUiLFtdLGZhbHNlLG51bGwsIjY0IixbWyJOb3Q_QV9CcmFuZCIsIjguMC4wLjAiXSxbIkNocm9taXVtIiwiMTA4LjAuNTM1OS4xMjUiXSxbIkdvb2dsZSBDaHJvbWUiLCIxMDguMC41MzU5LjEyNSJdXSxmYWxzZV0.&dt=1673247211030&bpp=1&bdt=599&idt=258&shv=r20230104&mjsv=m202212010101&ptt=9&saldr=aa&abxe=1&cookie=ID%3D36f0aa7c46d1ef3f-224f659a37db00f7%3AT%3D1673247208%3ART%3D1673247208%3AS%3DALNI_Mb1E_yyzIU2QxIPsJUeO4CYZs0jAQ&gpic=UID%3D00000ba065763543%3AT%3D1673247208%3ART%3D1673247208%3AS%3DALNI_MbSZ8aMTiFIfMo5RHqccZSqrGo5iQ&prev_fmts=0x0%2C1200x280%2C950x200%2C291x600%2C1519x754%2C1005x124&nras=3&correlator=4500423242499&frm=20&pv=1&ga_vid=249552882.1673247211&ga_sid=1673247211&ga_hid=287288777&ga_fc=1&rplot=4&u_tz=120&u_his=3&u_h=864&u_w=1536&u_ah=824&u_aw=1536&u_cd=24&u_sd=1.25&dmc=8&adx=120&ady=5845&biw=1519&bih=754&scr_x=0&scr_y=2886&eid=44759875%2C44759926%2C44759837%2C31071199&oid=2&psts=ACgb8tulfi4jr3nFrYgmihkkVeSFyGA9NbNPyAy9Qn_S0fjOKlBOc09M8_whzstBDer6UUGV0DVglRgjL07nwQ%2CACgb8tu6acHdSY-4soCT_6ysNJmq4xFD_6XBQr-NHHgDFsDeufd8QSVYqn72f7gJZ2TY1SvFCbsC5FC0icSe0Q%2CACgb8ttbeutK2Se2hBinA3lCRwWg-bVI5bLiyQPycjXnpiA-WYVEbGAp7JecNFnlKimqWXrOloZb1QsTjqr2i5dNPg%2CACgb8tvAXUSgVkYC1J9naGniFCCfGDS4EUUopkMTY2W5w39XHXR9jkooSvXHU8y6GU8GPKDeA2tc0KUPaaj9wGbkNP-JiZPqhCV2OoWXPv4o&pvsid=1233711248122742&tmod=1930507462&uas=3&nvt=1&ref=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F&eae=0&fc=1920&brdim=0%2C0%2C0%2C0%2C1536%2C0%2C1536%2C824%2C1536%2C754&vis=1&rsz=%7C%7CEebr%7C&abl=CS&pfx=0&fu=128&bc=31&ifi=4&uci=a!4&btvi=4&fsb=1&xpc=Pep0hgY3L6&p=https%3A//tovivlio.net&dtd=44711" style="border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; font: inherit; height: 200px; left: 0px; margin: 0px; max-width: 100%; padding: 0px; position: absolute; top: 0px; vertical-align: baseline; width: 950px;" vspace="0" width="950"></iframe></div></ins></div><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Πράγματι, λίγοι συγγραφείς έχουν την ικανότητα να κλείσουν μέσα σε λίγες λέξεις όλη τη μαγεία και το γλυκόπικρο της ανάμνησης από την παιδική μας ηλικία: «Θυμήθηκα τότε που ήμαστε έφηβοι ακόμα. Τρέχαμε ξυπόλητοι στην ακτή και η θάλασσα έτρεχε κι εκείνη να παίξει μαζί μας. Βιαζόταν να βρέξει τα μαυρισμένα μας ποδάρια. Ποδάρια γεμάτα μελανιές από τα πεσίματα και τα γδαρσίματα του παιχνιδιού αλλά φτερωμένα. Βλέπεις, όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις, και κάνεις ένα σωρό όνειρα κι ας τα κάνει ο χρόνος πετούμενα στην καταιγίδα. Μα μαθαίνει κανείς να ταξιδεύει και μέσα στην καταιγίδα. Αρκεί να καταφέρει πρώτα να κουμαντάρει το πλοίο καλύτερα» (σελ. 19). Κι όπως πάντα, το κείμενο είναι γεμάτο από πανέμορφα καλολογικά στοιχεία: «Μα κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την Πόλη σαν τη δει να ξυπνά την αυγή χωμένη στην ομίχλη. Μοιάζει με σώμα γυναίκας που τεντώνεται στα υγρά σεντόνια της Ιστορίας κι αποζητάει ολόγυμνη το σερνικό χάδι. Και όταν τεντώνεται, ένας ολόκληρος κόσμος ολόγυρά της παίρνει τη γνώριμη θέση του, αναριγώντας από την επιθυμία και τη σαγήνη. Ο τόπος γεμίζει μνήμες και αναμνήσεις» (σελ. 39). Μάλιστα, οι σελίδες 39-42 είναι η ωραιότερη περιγραφή της μαγικής και πλανεύτρας Κωνσταντινούπολης που έχω συναντήσει ως τώρα γιατί αποτυπώνει με λέξεις όσα έχω ζήσει και νιώσει κι εγώ ο ίδιος ως επισκέπτης σε αυτήν την πόλη-θαύμα. Ειλικρινά δε θα μπορούσαν να περιγραφούν καλύτερα τα συναισθήματά μου από τις μυρωδιές και τις εικόνες της που ακόμα φέρω μέσα μου: «Με την ανατολίτικη γοητεία χωμένη στη δυτική αγκαλιά ενός κόσμου που ολοένα και περισσότερο αλλάζει» (σελ. 42).</p><figure aria-describedby="caption-attachment-13469" class="wp-caption alignright" id="attachment_13469" style="background-color: #f3f3f3; border: 1px solid rgb(221, 221, 221); box-sizing: border-box; float: right; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px 0px 10px; max-width: 96%; padding: 8px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><figcaption class="wp-caption-text" id="caption-attachment-13469" style="border: 0px; box-sizing: border-box; font: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></figcaption></figure><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Το νέο μυθιστόρημα της Τέσυς Μπάιλα είναι πασιφιστικό και πανανθρώπινο και τονίζει, όπως ανέφερα και πιο πάνω, το γεγονός πως στην ουσία Έλληνες και Τούρκοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. «Και πως ανάμεσα σε Τούρκο και σε Έλληνα έχει σημασία μονάχα ο άνθρωπος και η καλοσύνη κάνει τον άνθρωπο πιο πολύ κι από τα γράμματα» (σελ. 188). Άλλωστε: «…οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, Οσμάν…και αυτές οι διαφορές μας είναι που κάνουν τη ζωή όμορφη, την κάνουν να μοιάζει μα θαύμα» (σελ. 226). Να όμως που περιέχονται κι άλλες ιδέες και έννοιες, όπως η σημασία και η αξία της φιλαναγνωσίας στη ζωή κάποιου: «η γνώση έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τον άνθρωπο και να πλάθει χαρακτήρες» (σελ. 162). Γιατί ο Ισίδωρος λοιπόν; «Μια βιβλιοθήκη, ένα βιβλιοπωλείο είναι ζωντανά πλάσματα. Σπαρταριστά. Έχουν σάρκα και οστά. Είναι μια πόρτα που οδηγεί σ’ έναν άλλον κόσμο, Ισμαήλ, σε έναν κόσμο πιο όμορφο, πιο αληθινό, πιο ανθρώπινο. Και είναι κρίμα να περάσει όλη του τη ζωή κανείς χωρίς να ανοίξει αυτήν την πόρτα. Χωρίς να δει τι κρύβεται από πίσω της» (σελ. 362). Κι ο Ισμαήλ συγκινείται όταν ακούει τον φίλο του να λέει: «Τα βιβλία ημέρεψαν την ψυχή μου. Κι όταν ημερέψει η ψυχή σου, τότε πιο όμορφος είναι γύρω σου ο κόσμος» (σελ. 365). Ο αναγνώστης μετατρέπεται σε καλύτερο άνθρωπο όταν βλέπει τις αρετές που εξυψώνονται, τις αδικίες που στηλιτεύονται, τις διαχρονικές αξίες που αναφέρονται κι έτσι γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι κάθε οικογένειας που παλεύει για πράγματα της μικρο-καθημερινότητας που απασχολούν τον μέσο άνθρωπο όσο διακυβεύεται η τύχη της πίσω από κλειστές πόρτες πολυτελών γραφείων. Δε θα μπορούσε φυσικά να λείπει και το στίγμα της γυναικείας κακοποίησης, μιας και η συνήθεια της εποχής ήταν να σκύβει η γυναίκα το κεφάλι της στον άντρα κι ας την ξυλοφορτώνει, αυτός ήταν το τυχερό της, αυτόν θα υπακούει τώρα. Τι; Τη δέρνει; Ε, δε γίνεται, κάτι θα του έκανε αυτή. Όλα αυτά η συγγραφέας τα καταγράφει με πόνο ψυχής, φέρνοντας στο φως σκληρές περιπτώσεις και ταυτόχρονα, μέσα από μια έξυπνη ανατροπή, χαρίζει φως και ελπίδα όταν μια από τις ηρωίδες καταφέρνει να ακολουθήσει τα όνειρά της και να στηρίξει με τον τρόπο της αυτές τις γυναίκες.</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Απλοί, φυσιολογικοί άνθρωποι που κάνουν λάθη, που εξαπατώνται, που αγωνιούν για το αύριο και νοσταλγούν το χτες, που προσπαθούν να ορθοποδήσουν, να ερωτευτούν, να γελάσουν και ενώνουν τις τύχες τους με τον γείτονα που μιλάει άλλη γλώσσα και πιστεύει σε άλλο Θεό είναι εδώ και χαίρίουν τις ιστορίες τους σε μια ταλαντούχα πένα που ξέρει πώς να τους εξάρει και να τονίσει τα καλά και τα στραβά της ζωής τους. Απληστία και προδοσία, αδικία και πάλη, προπαγάνδα και τυφλό μίσος και πολλά άλλα είναι στολίζουν τις σελίδες και συγκροτούν ένα άρτιο, τρυφερό, γλυκό, συγκινητικό μυθιστόρημα που απογειώνεται όταν φτάνουμε στη νύχτα των Σεπτεμβριανών και τα πάντα έρχονται τούμπα. «Έτσι και οι άνθρωποι… Ποτέ δεν κάνουν πίσω. Και προσπαθούν να κρατήσουν με νύχια και με δόντια ό,τι θεωρούν δικό τους. Ένα ύφασμα, μια καλημέρα, έναν τόπο, μια πόλη. Κι η Πόλη αυτή είχε πολλές τέτοιες ιστορίες να θυμάται» (σελ. 259). Με μαεστρία και ελάχιστες ιστορικές πληροφορίες, οπότε δε βαρύνεται το κείμενο, χωρίς όμως να χάνεται και ο ρεαλισμός των συνθηκών που οδήγησαν στα Σεπτεμβριανά του 1955, με ελάχιστες αναφορές στην καθαυτή νύχτα, λες και η συγγραφέας δεν άντεχε το βάρος αυτής της θηριωδίας και θέλησε να του γυρίσει την πλάτη, με ένα λυτρωτικό και συγκινητικό τέλος που με άφησε να σπαράζω για αυτά καθαυτά τα γεγονότα αλλά και για την αχτίδα της ελπίδας και της τρυφερότητας που αχνοφέγγει από την τελευταία πρόταση του βιβλίου και από την αποκάλυψη της ταυτότητας του αφηγητή, με μυρωδιές και εικόνες που θα μου μείνουν αξέχαστες, το «Λέγε με Ισμαήλ» είναι ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της Τέσυς Μπάιλα. Η «Πολίτικη κουζίνα» της ελληνικής λογοτεχνίας σιγοψήνει καλούς και κακούς σ’ ένα μαργιόλικο χαρμάνι: «Όλα ίδια. Θα έλειπαν μόνο απ’ ανάμεσό τους οι Έλληνες. Μα τι σημασία έχει κι αυτό; Μια ψηφίδα στα μωσαϊκά της Πόλης η ιστορία τους. Σαν έλειπε η ψηφίδα αυτή, άλλη θα έμπαινε στη θέση της. Μπορεί στην αρχή να μην ταιριάζει σωστά, να βρίσκει κάπου η άκρη της ή να πέφτει λίγο μικρότερη, το χρώμα της να είναι πιο φωτεινό ή πιο σκούρο. Όλα ο καιρός θα τα λειάνει, η διαφορά θα μικρύνει και το μάτι δύσκολα θα τη θωρεί. Άμα η θύμηση σβήσει, αλλάζει και η ματιά σιγά σιγά. Μαθαίνει να τα βλέπει όλα διαφορετικά» (σελ. 36).</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;"><em style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-size: inherit; font-stretch: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-size: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: 700; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:</span></em></p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px 0px 1.6em; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">«-Όπου μεγαλώσεις, εκεί βαστάει η καρδιά σου, όσα χρόνια και να περάσουν. Εκεί όπου οι άνθρωποι σου χαρίζουν τη δική τους απλόχερα» (σελ. 102).</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">«-Μην περιμένεις ότι ο κόσμος θα είναι δίκαιος ποτέ μαζί σου, Οσμάν. Πάντα υπάρχει κάποιος για να μας κάνει κακό. Είναι στο χέρι μας να μην τον αφήσουμε» (σελ. 227).</p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;">Πηγή: <a href="https://tovivlio.net/%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%85%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%B1/">tovivlio.net</a>, <a href="https://www.captainbook.gr/post/Lege_Me_Ismail">captainbook</a>, <a href="https://www.vivliokritikes.com/%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%85-%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%B1/">vivliokritikes</a><span></span></p><a name='more'></a><p></p><p style="background-color: white; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Georgia, Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: 19px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.9em; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline; word-break: break-word;"><br /></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-12068650739282780642022-12-15T10:05:00.008-08:002022-12-15T10:06:28.723-08:00Ο Μάνος Κοντολέων γράφει για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ στο Diastixo<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOF3TML7qFwZJwpgMeEw7S8h0rMI03mUXxCWFZmLEW5dhqJdLgKMo_WVgiODqdHqUEjRtYrb7d-k78EFQXZXhpyFXPCG4e8Zu31CY-5ZYqrzNgfuibb7KVwt18KAFuAMChyTzQzr3VwnJPWQp0QpqhlxZxMRJU5JYWsp9C8b9O-sQq1_oDaHzteWbblA/s1200/psicho-ismail.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOF3TML7qFwZJwpgMeEw7S8h0rMI03mUXxCWFZmLEW5dhqJdLgKMo_WVgiODqdHqUEjRtYrb7d-k78EFQXZXhpyFXPCG4e8Zu31CY-5ZYqrzNgfuibb7KVwt18KAFuAMChyTzQzr3VwnJPWQp0QpqhlxZxMRJU5JYWsp9C8b9O-sQq1_oDaHzteWbblA/w400-h200/psicho-ismail.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><b>του Μάνου Κοντολέων</b></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"><b><br /></b></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Νομίζω πως με το έβδομο πλέον μυθιστόρημά της, η Τέσυ Μπάιλα δείχνει ξεκάθαρα το συγγραφικό της στίγμα. Ένα στίγμα που το χαρακτηρίζουν δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα έχει να κάνει με τους χρόνους όπου τα γεγονότα διαδραματίζονται – πρόκειται για ένα σχετικά πρόσφατο παρελθόν, κάπου μέσα στο κέντρο του 20ού αιώνα. Το άλλο έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειρίζεται τους ήρωές της.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Αν σταθούμε στο πρώτο, θα διαπιστώσουμε πως τα μυθιστορήματα της Μπάιλα ομοιάζουν με ιστορικά κείμενα, αλλά στην ουσία περιγράφουν γεγονότα που εκείνοι που τα έζησαν στην πλειονότητά τους ακόμα ζούνε. Κυρίως τα χρόνια γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και λίγο πιο πριν ή και λίγο πιο μετά – σε κάθε περίπτωση, η Τέσυ Μπάιλα αφηγείται τις ζωές ανθρώπων που ο 21ος αιώνας δεν είναι ο αιώνας τους.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Μέσα σε εκείνη, λοιπόν, την περίοδο ζούνε οι ήρωές της, γυναίκες και άνδρες. Τους βίους τους η συγγραφέας τούς χρησιμοποιεί κυρίως για να φωτίσει την εποχή όπου ζούνε και δευτερευόντως αυτούς τους ίδιους ως «ζωντανά» πλάσματα. Δεν εννοώ –σπεύδω να διευκρινίσω– πως είναι πρόσωπα άψυχα. Καθόλου μάλιστα· αντιθέτως, τα διακρίνουν έντονα πάθη και αντιφάσεις. Αλλά κατά κάποιον τρόπο υπηρετούν μια μεγάλη γκάμα ιδεών και αξιών.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Ναι, η Τέσυ Μπάιλα είναι μια συγγραφέας με ενεργή συγγραφικά κοινωνική υπόσταση. Προπαγανδίζει την ισότητα των φύλων, την ελευθερία της σκέψης, την ατομική ταυτότητα, την ανεξιθρησκία και την ιδέα πως τους ανθρώπους τούς φέρνουν κοντά τα κοινά βιώματα. Από ένα σημείο και μετά ο γενέθλιος τόπος.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"></p><blockquote style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: white; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: no-repeat; background-size: initial; background: url("/media/jbtype/images/coquette/quoteL.png") no-repeat rgb(255, 255, 255); border-left: 5px solid rgb(238, 238, 238); box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 1.5em; font-style: italic; line-height: 1.5em; margin: 0px 0px 30px; padding: 10px 30px 10px 50px;"><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: initial; background-origin: initial; background-position: 100% 100%; background-repeat: no-repeat; background-size: initial; background: url("/media/jbtype/images/coquette/quoteR.png") right bottom no-repeat; box-sizing: border-box; font-size: 17.5px; line-height: 1.25; margin: 0px;">Η ζωή ένας μεγάλος αποχωρισμός είναι – από ανθρώπους, αντικείμενα, τόπους. Κι όμως, κάτι τους ενώνει – κάτι πρέπει να τους ενώνει όλους αυτούς τους αποχωρισμούς.</p></blockquote><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Αυτό είναι και το κεντρικό μοτίβο του τελευταίου της μυθιστορήματος. Χώρος η Κωνσταντινούπολη του 20ού αιώνα. Ήρωές της όσοι στην πόλη αυτοί ζήσανε. Και που είχαν μάθει να συνυπάρχουν ασχέτως εθνικής ταυτότητας και φυλής. Και που αν κάτι τους χώρισε –τους έκανε εχθρούς– ήταν οι έξωθεν πολιτικές όσων μετρούν την ανθρώπινη ζωή με μη ανθρώπινα μέτρα. Κεντρικό σημείο στο μυθιστόρημά της, τα γεγονότα της Πόλης το 1955. Κεντρικός χώρος –συχνά αποκτά διαστάσεις υπαρξιακής οντότητας– η ίδια η Πόλη.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Και αυτή την πολιτεία εκείνης της εποχής η Τέσυ Μπάιλα την περιγράφει ολοζώντανα και με αισθαντικότητα. Μια ζωντάνια και μια αισθαντικότητα που ξεκινά από τις λεωφόρους και τα στενά δρομάκια, κατρακυλά στον Βόσπορο και παράλληλα χρωματίζει όλους εκείνους που η συγγραφέας αποφάσισε να τους προσφέρει μια θέση μέσα στο μυθιστόρημά της. Όλα τα πρόσωπα –και είναι πολλά– που υπάρχουν μέσα στις σελίδες του έργου, γίνονται οικεία στον αναγνώστη. Κάτι ακόμα περισσότερο – εγγράφονται στη μνήμη του. Έχουν στοιχεία σχεδόν ρομαντικά.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Από τους δυο κεντρικούς χαρακτήρες –τον Έλληνα βιβλιοπώλη Ισίδωρο και τον Τούρκο καφετζή Ισμαήλ– που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά και τη βάση της αφηγούμενης ιστορίας, έως τη φερμένη λες από τα μυθιστορήματα του Μπαλζάκ, Γιασεμιώ· από την αρχοντικιά Πολίτισσα Καλλιάνθη έως τον άξεστο Ναντίρ· από τον –ευρηματικής συγγραφικής σύλληψης– σκύλο Γιουσούφ έως την ανεξάρτητη Αϊσέ, όλοι τους αποτελούν ισότιμα μέλη ενός θιάσου που η Τέσυ Μπάιλα <img alt="te baila22" height="170" src="https://diastixo.gr/images/images/authors/2022/te-baila22.jpg" style="border: 0px; box-sizing: content-box; display: block; float: right; margin: 5px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="139" />τους χρησιμοποιεί για να υπενθυμίσει –συνέχεια υπενθυμίζει– πως:<em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;"> Η ζωή ένας μεγάλος αποχωρισμός είναι – από ανθρώπους, αντικείμενα, τόπους. </em>Κι όμως, κάτι τους ενώνει – κάτι πρέπει να τους ενώνει όλους αυτούς τους αποχωρισμούς. Κι αυτό τίποτε άλλο δεν είναι παρά η μνήμη του τόπου που σε ανέθρεψε.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;">Μυθιστόρημα-τοιχογραφία μιας εποχής και μιας πόλης. Μυθιστόρημα-πινακοθήκη ανθρώπων που τη μοίρα τους τη σφράγισε μια πολιτεία με τον δικό της, εντελώς ιδιαίτερο, πολιτισμό.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Ubuntu; font-size: 18px; margin: 0px 0px 10px;"> Πηγή: <a href="https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/19381-lege-me-ismail">Λέγε με Ισμαήλ- Μάνος Κοντολέων Διάστιχο</a></p>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-178211686294003746.post-42427234676050924712022-12-04T11:48:00.004-08:002022-12-04T11:48:34.136-08:00Λέγε με Ισμαήλ - Η Τέσυ Μπάιλα ξανά στους δρόμους της Ιστορίας. Γράφει ο Δημήτρης Στεφανάκης στο fosonline<h1 class="article-title" itemprop="headline" style="color: #031930; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 2.375em; letter-spacing: -0.03em; line-height: 1.3; margin: 0.6em 0px 0px;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEipxXW-DD7YyEap0Kak63cVHObz7ZHqkg9Q_VY-0UrsGzjq5csuzTGxjIlV8UdLR-yy2lATcH2c8HwJk9eQ1bbEw49xVryd1mQnTR7h26zv68OARIF9BefMCmVH2L41PECUFm8lHibosQczLzf7nEjW3G5eOaHDTIc94KS3imfFd_qeEpeGBtNIS6515g" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="504" data-original-width="840" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEipxXW-DD7YyEap0Kak63cVHObz7ZHqkg9Q_VY-0UrsGzjq5csuzTGxjIlV8UdLR-yy2lATcH2c8HwJk9eQ1bbEw49xVryd1mQnTR7h26zv68OARIF9BefMCmVH2L41PECUFm8lHibosQczLzf7nEjW3G5eOaHDTIc94KS3imfFd_qeEpeGBtNIS6515g=w400-h240" width="400" /></a></div>Λέγε με Ισμαήλ - Η Τέσυ Μπάιλα ξανά στους δρόμους της Ιστορίας</h1><div><p style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; line-height: 1.6; margin: 1em 0px 0px; padding: 0px;">Κανείς δεν πεθαίνει τόσο φτωχός, ώστε να μην αφήνει τίποτα πίσω του», ισχυρίζεται ο Πασκάλ Με αφορμή αυτό τον στοχασμό ο Μπένγιαμιν συμπληρώνει: «Ούτε βεβαίως και καθόλου αναμνήσεις. Μόνο που αυτές δεν βρίσκουν πάντα ένα κληρονόμο. Ο μυθιστοριογράφος επιφορτίζεται με αυτή την κληρονομιά και σπάνια χωρίς βαθιά μελαγχολία».</p><div class="js-ad-slot ad-unit " data-params="{"name":"slot_Fos_Rectangle_1","slot":"Fos_Rectangle_1","publisher":"21694070386","sizes":[[300,250],[300,600]],"position":"ad-position-191","collapse":false,"size_mapping":[],"devices":["mobile"]}" id="ad-position-191" style="background-color: white; border: 0px; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 16px; margin: auto; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"></div><p style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; line-height: 1.6; margin: 1em 0px 0px; padding: 0px;">Η βαθιά μελαγχολία πλανάται πάνω από τις μνήμες που κληρονόμησε ως μυθιστοριογράφος η Τέσυ Μπάιλα από ένα συνταρακτικό επεισόδιο της Ιστορίας. Δεν ήταν, καθώς φαίνεται, η Μικρασιατική καταστροφή ο επίλογος της ελληνικής παρουσίας στην απέναντι μεριά του Αιγαίου. Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών έγινε με τα Σεπτεμβριανά του ’55 και τις απελάσεις του ’64.</p><p style="background-color: white; color: #031830; font-size: 1.1675em; line-height: 1.6; margin: 1em 0px 0px; padding: 0px;"><span style="font-size: 1.1675em;"><span style="font-family: inherit;">Η Μπάιλα επιχειρεί αυτό που μας λέει ο Λούκατς στην «θεωρία του μυθιστορήματος»: Με το πυκνό υφάδι του βιβλίου της αποδύεται σ’ έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία του χρόνου. Δημιουργεί ένα δικό της κόσμο πάνω στη σάρκα του χρόνου, ισορροπώντας σε αυτό που είναι το «νόημα της ζωής» και σε αυτό που αποκαλούμε «δίδαγμα της Ιστορίας».</span></span><span style="background-color: rgba(7, 20, 30, 0.7); color: white; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10px;"> </span></p><p style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; line-height: 1.6; margin: 1em 0px 0px; padding: 0px;">Αναζητώντας στην τετραδιάστατη αφήγησή της να μεταφέρει με βουές και αρώματα την χαμένη ατμόσφαιρα της Πόλης, δημιουργεί μια σύνθεση από έρωτες, μισαλλοδοξία, κακοποίηση, χαμένες προσδοκίες, αγριότητες και πάθη αλλά και συνύπαρξη και φιλία και αδελφότητα. Κι όλα αυτά τη στιγμή που η μοίρα των ηρώων της δεν είναι άλλη από την ίδια την Ιστορία.</p><p style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; line-height: 1.6; margin: 1em 0px 0px; padding: 0px;">Οι άντρες του μυθιστορήματος, ο Ισίδωρος, ο Ισμαήλ, ο Ναντίρ είναι διαμετρικά αντίθετοι χαρακτήρες φτιαγμένοι με την αυθαιρεσία των αρσενικών είτε προς το καλό είτε προς το κακό.</p><div class="js-ad-slot ad-unit " data-params="{"name":"slot_Fos_Rectangle_2","slot":"Fos_Rectangle_2","publisher":"21694070386","sizes":[[300,250],[300,600]],"position":"ad-position-192","collapse":false,"size_mapping":[],"devices":["mobile"]}" id="ad-position-192" style="background-color: white; border: 0px; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 16px; margin: auto; padding: 0px; text-align: center; vertical-align: baseline;"></div><p style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; line-height: 1.6; margin: 1em 0px 0px; padding: 0px;">Οι γυναίκες όμως, και κυρίως η Γιασεμιώ αλλά και η Καλλιάνθη, αποπνέουν μια συγκινητική φυσικότητα, η Αϊσέ μια παράξενη λαγνεία, η Μέλπω μια σπαρακτική αφέλεια, κι όλες μαζί θυμίζουν χορό αρχαίας τραγωδίας. Το «Λέγε με Ισμαήλ» υπακούει σε μια έξυπνη διακειμενικότητα που εξυπηρετεί τις προθέσεις της συγγραφέως. Είναι όμως τόσο κυριαρχικό το γυναικείο στοιχείο σε αυτό το μυθιστόρημα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τίτλο: «Λέγε με Γιασεμιώ».</p><p style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; line-height: 1.6; margin: 1em 0px 0px; padding: 0px;">Κι είναι η Γιασεμιώ ένας από εκείνους τους χαρακτήρες που αναζητά ο αναγνώστης για να διαβάσει από τα χείλη τους το «νόημα της ζωής».</p><p style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; line-height: 1.6; margin: 1em 0px 0px; padding: 0px;">Πηγή: <a href="https://www.fosonline.gr/plus/vivlio/article/219596/lege-me-ismail-h-tesy-mpaila-xana-stoys-dromoys-tis-istorias?fbclid=IwAR2hhXl7Vk_viFC0E1E_qZ_p12PNPMcjFUAN7DHEpBIAQt9OgUWKFU--0vE">ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ fosonline</a></p><div id="adman-UID1" style="border: 0px; font-size: 18.68px; height: 0px; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><div aria-label="Video Player" class="akamai-video video-js-ima vjs-ima-inpage-skin adman-inpage-video-UID1-dimensions vjs-controls-disabled vjs-workinghover vjs-v7 vjs-has-started vjs-paused vjs-ended vjs-user-inactive" id="adman-inpage-video-UID1" lang="el" muted="true" playsinline="true" preload="metadata" role="region" src="//static.adman.gr/inpage/blank.mp4" style="background-color: black; border: 0px; color: white; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 10px; height: 517.5px; margin: 0px; padding: 0px; position: relative; user-select: none; vertical-align: middle; width: 690px;" tabindex="-1"><div class="vjs-control-bar" dir="ltr" style="background-color: rgba(7, 20, 30, 0.7); border: 0px; cursor: pointer; height: auto !important; inset: 0px; margin: 0px; opacity: 1; padding: 0px; position: absolute; transition: visibility 0.1s ease 0s, opacity 0.1s ease 0s; vertical-align: baseline; visibility: visible;"><button aria-disabled="false" class="vjs-fullscreen-control vjs-control vjs-button" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-color: initial; border-style: none; border-width: initial; bottom: -15px; cursor: pointer !important; display: flex; flex-direction: column; float: left; height: auto !important; justify-content: center; justify-items: center; margin: 0.8em !important; outline: none; padding: 2em !important; position: absolute !important; right: 0px; width: auto !important; z-index: 10000;" title="Fullscreen" type="button"><span aria-hidden="true" class="vjs-icon-placeholder" style="border: 0px; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></span><span aria-live="polite" class="vjs-control-text" style="border: 0px; clip: rect(0px, 0px, 0px, 0px); height: 1px; margin: -1px; overflow: hidden; padding: 0px; position: absolute; vertical-align: baseline; width: 1px;">Fullscr<span style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; text-align: left;">Αναζητώντας στην τετραδιάστατη αφήγησή της να μεταφέρει με βουές και αρώματα την χαμένη ατμόσφαιρα της Πόλης, δημιουργεί μια σύνθεση από έρωτες, μισαλλοδοξία, κακοποίηση, χαμένες προσδοκίες, αγριότητες και πάθη αλλά και συνύπαρξη και φιλία και αδελφότητα. Κι όλα αυτά τη στιγμή που η μοίρα των ηρώων της δεν είναι άλλη από την ίδια την Ιστορία</span><span style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; text-align: left;">Οι άντρες του μυθιστορήματος, ο Ισίδωρος, ο Ισμαήλ, ο Ναντίρ είναι διαμετρικά αντίθετοι χαρακτήρες φτιαγμένοι με την αυθαιρεσία των αρσενικών είτε προς το καλό είτε προς το κακ</span><span style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; text-align: left;">Οι γυναίκες όμως, και κυρίως η Γιασεμιώ αλλά και η Καλλιάνθη, αποπνέουν μια συγκινητική φυσικότητα, η Αϊσέ μια παράξενη λαγνεία, η Μέλπω μια σπαρακτική αφέλεια, κι όλες μαζί θυμίζουν χορό αρχαίας τραγωδίας. Το «Λέγε με Ισμαήλ» υπακούει σε μια έξυπνη διακειμενικότητα που εξυπηρετεί τις προθέσεις της συγγραφέως. Είναι όμως τόσο κυριαρχικό το γυναικείο στοιχείο σε αυτό το μυθιστόρημα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τίτλο: «Λέγε με Γιασ</span><span style="background-color: white; color: #031830; font-family: Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 1.1675em; text-align: left;">Κι είναι η Γιασεμιώ ένας από εκείνους τους χαρακτήρες που αναζητά ο αναγνώστης για να διαβάσει από τα χείλη τους το «νόημα της ζωής».</span></span></button></div></div></div></div>Τέσυ Μπάιλαhttp://www.blogger.com/profile/11319941390938091899noreply@blogger.com0