Τέσυ Μπάιλα

  του Μάνου Κοντολέων Νομίζω πως με το έβδομο πλέον μυθιστόρημά της, η Τέσυ Μπάιλα δείχνει ξεκάθαρα το συγγραφικό της στίγμα. Ένα στίγμα που το χαρακτηρίζουν δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα έχει να κάνει με τους χρόνους όπου τα γεγονότα διαδραματίζονται – πρόκειται για ένα σχετικά πρόσφατο παρελθόν, κάπου μέσα στο κέντρο του 20ού αιώνα. Το άλλο έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειρίζεται τους ήρωές της. Αν σταθούμε στο πρώτο, θα διαπιστώσουμε πως τα μυθιστορήματα της Μπάιλα ομοιάζουν με ιστορικά κείμενα, αλλά στην ουσία περιγράφουν γεγονότα που εκείνοι που τα έζησαν στην πλειονότητά τους ακόμα ζούνε. Κυρίως τα χρόνια γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και λίγο πιο πριν ή και λίγο πιο μετά – σε κάθε περίπτωση, η Τέσυ Μπάιλα αφηγείται τις ζωές ανθρώπων που ο 21ος αιώνας δεν είναι ο αιώνας τους. Μέσα σε εκείνη, λοιπόν, την περίοδο ζούνε οι ήρωές της, γυναίκες και άνδρες. Τους βίους τους η συγγραφέας τούς χρησιμοποιεί κυρίως για να φωτίσει την εποχή όπου ζούνε και δευτερευόντως αυτο

Λέγε με Ισμαήλ - Η Τέσυ Μπάιλα ξανά στους δρόμους της Ιστορίας Κανείς δεν πεθαίνει τόσο φτωχός, ώστε να μην αφήνει τίποτα πίσω του», ισχυρίζεται ο Πασκάλ Με αφορμή αυτό τον στοχασμό ο Μπένγιαμιν συμπληρώνει: «Ούτε βεβαίως και καθόλου αναμνήσεις. Μόνο που αυτές δεν βρίσκουν πάντα ένα κληρονόμο. Ο μυθιστοριογράφος επιφορτίζεται με αυτή την κληρονομιά και σπάνια χωρίς βαθιά μελαγχολία». Η βαθιά μελαγχολία πλανάται πάνω από τις μνήμες που κληρονόμησε ως μυθιστοριογράφος η Τέσυ Μπάιλα από ένα συνταρακτικό επεισόδιο της Ιστορίας. Δεν ήταν, καθώς φαίνεται, η Μικρασιατική καταστροφή ο επίλογος της ελληνικής παρουσίας στην απέναντι μεριά του Αιγαίου. Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών έγινε με τα Σεπτεμβριανά του ’55 και τις απελάσεις του ’64. Η Μπάιλα επιχειρεί αυτό που μας λέει ο Λούκατς στην «θεωρία του μυθιστορήματος»: Με το πυκνό υφάδι του βιβλίου της αποδύεται σ’ έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία του χρόνου. Δημιουργεί ένα δικό της κόσμο πάνω στη σάρκα του χρόνου, ισορροπώντας σε αυτό που είναι

Ζωές με φόντο τη θλιμμένη Πόλη Η Τέσυ Μπάιλα επιστρέφει με ένα νέο συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τη φιλία, την ανθρωπιά, τις ανταλλαγές των πληθυσμών και τα αποτελέσματά τους, την έννοια της πατρίδας ως παράγοντα προσδιορισμού της προσωπικής ταυτότητας, τους τόπους και τους τρόπους πολιτισμού που μπορεί να μοιράζονται δυο λαοί με κοινή μοίρα. ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ Γράφει μια ιστορία που μπορεί να επικεντρώνεται στην Κωνσταντινούπολη και στα γεγονότα που τη σημάδεψαν από το 1955, τη χρονιά των Σεπτεμβριανών μέχρι και το 1964, την περίοδο των απελάσεων, επί της ουσίας όμως είναι μια ιστορία πολυεπίπεδη, η οποία φέρνει στο φως τον κοσμοπολιτισμό που επικρατούσε στην Πόλη εκείνη την εποχή από τη μια και τη μεγάλη περιπέτεια της ανθρώπινης ζωής από την άλλη, όταν όλα αλλάξουν βίαια και οριστικά. Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος δεν είναι άλλος από την ίδια την Πόλη. Η ρωμαίικη γειτονιά του Πέρα, τα θλιβερά και ομιχλώδη σοκάκια, τα λιθόστρωτα καλντερίμια, τα ξύλινα σπίτια που μοι

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΙΣ 10 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2022 ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ  Πέρα 1955-1964. Μια ελληνική γειτονιά στην καρδιά της Πόλης, εκεί όπου Έλληνες και Οθωμανοί συνυπάρχουν αρμονικά, ονειρεύονται, αγαπούν, ερωτεύονται και αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Ανάμεσά τους ο καλόκαρδος Ισμαήλ με τον καφενέ του, ο μοναχικός Ισίδωρος χωμένος στη σκόνη των βιβλίων του, η λάγνα Αϊσέ που φεύγει αφήνοντας πίσω της ένα παιδί, η αρχόντισσα Καλλιάνθη, ο Ναντίρ που ορέγεται την Ασλίβ, η Εσίν που θα αλλάξει τη μοίρα της και η γριά Γιασεμώ με τον Γιουσούφ σχηματίζουν έναν θίασο που περιφέρεται στα σοκάκια της Πόλης, στους καφενέδες και στα χαμάμ, στα πορνεία, στη θάλασσα του Βοσπόρου και στις μνήμες των πατρίδων που κάποτε χάθηκαν ή ανταλλάχτηκαν. Κι ενώ αισθάνεται κανείς πως οι άνθρωποι συνεχίζουν να συμβιώνουν αρμονικά στο πολυφυλετικό σκηνικό της Πόλης, τα σύννεφα του εθνικισμού μαζεύονται στον ορίζοντα. Τα Σεπτεμβριανά αλλά και οι απελάσεις του ’64 θα αλλάξουν τη ζωή των ηρώων και της Πόλης για π

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΤΕΣΥ ΜΠΑΙΛΑ Η άποψή μου " Λένε ότι στις ώρες του μεγάλου πόνου δύσκολα αντιδρά η ψυχή " " Στις ώρες της μεγάλης χαράς οι άνθρωποι δε λογαριάζουν πολέμους και φασαρίες ° ξεχνούν ο,τι τους χωρίζει κι αφήνουν τις ψυχές τους να αγκαλιαστούν. " Ξεκινώντας το βιβλίο ακολουθούμε τα βήματα ενός αγνώστου άντρα. Τα βήματά του μας οδηγούν σ'ένα ερημωμενο από καιρό σπίτι. Ποιος είναι αυτός ο άντρας και ποια η σχέση του με τον παλιό ιδιοκτήτη του σπιτιού Ανέστη; Ο Ανέστης είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας και στις σελίδες του βιβλίου αυτού ξετυλίγεται η ιστορία της ζωής του. Ο Ανέστης δεν θα γνωρίσει μάνα. Η μάνα του,η Δαναή πεθαίνει στη γέννα. Θα γνωρίσει όμως την αναλγησία και την σκληρότητα στο πρόσωπο του πατέρα του,του Γιώργη.... " Μια σκια τεράστια είναι ο φόβος. Μα μοναχά όταν πατήσει κανείς καταπάνω της μπορεί να τη δει να μικραίνει και τελικά να σβήνει, όπως συμβαίνει πάντα με τις σκιές." Ο Ανέστης μεγαλώνει στα χέρια