Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2012

Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ του Σκοτ Φιτζέραλντ

Εικόνα
Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ του Σκοτ Φιτζέραλντ ή αλλιώς, πώς ένας Αμερικανός συγγραφέας αποδομεί, με γοητευτικό τρόπο και μέσα από ένα άρτιο μορφολογικά κείμενο, το Αμερικανικό Όνειρο και ανατρέπει όλο εκείνο το ιδεαλιστικό του υπόβαθρο, καταφέρνοντας ωστόσο να δώσει ένα μυθιστόρημα υψηλής ποιότητας. Γεννημένος στη Μινεσότα του 1896 ο Φιτζέραλντ πλάθει έναν αρχετυπικό χαρακτήρα που αντιπροσωπεύει το Αμερικανικό Όνειρο, καθώς είναι το πρότυπο της προσωπικής ανέλιξης και επιτυχίας, μιας επιτυχίας που συντελείται μάλιστα μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο, μόλις τρία χρόνια. Και είναι περίεργο πως ενώ ο αποκτηθείς πλούτος του ήρωα είναι αποτέλεσμα ενός μάλλον ευκαταφρόνητου βίου που περιλαμβάνει λαθρεμπόριο και συναλλαγές με ανθρώπους του υποκόσμου, εντούτοις ο αναγνώστης δεν ταλαντεύεται ούτε για μια στιγμή και συνεχίζει αδιάλειπτα να γοητεύεται απ’ αυτόν και να συγκινείται από το ανυποχώρητο έρωτα που νιώθει για την Νταίζυ, μια γυναίκα σίγουρα κατώτερη των δικών του αισθημάτων. Κι όλα αυτά στην

Συνέντευξη στην Έλενα Αρτζανίδου και στο thinkfree.gr

Εικόνα
1.Ποιό είναι το στίγμα του τελευταίου σας βιβλίου ; Στο «Παραμύθι της Βροχής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δοκιμάκης έγινε μια προσπάθεια να φανεί η σχέση της ασιατικής φιλοσοφίας με τον ελληνικό πολιτισμό γιατί αν και ο ασιατικός πολιτισμός μας φαντάζει τόσο μακρινός στην πραγματικότητα μοιράζεται πολλά κοινά σημεία με τον ελληνικό, όπως τον γνωρίζουμε από την αρχαία Ελλάδα. Μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου ανακαλύπτει κάποιος τις ομοιότητες στις αντιλήψεις, στη λαογραφία, στην καθημερινή ζωή, στα έθιμα καθώς και στη φιλοσοφία. Στόχος λοιπόν του βιβλίου έγινε η παρουσίαση, όχι της εξωτικής πλευράς του Ιαπωνικού πολιτισμού, αλλά η πλοήγηση στην κουλτούρα και στη νοοτροπία αυτού του λαού. Η δεύτερη παράμετρος στην οποία κινείται το βιβλίο είναι η έννοια της φιλίας, μιας φιλίας που μοιράζονται δυο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί και που τελικά καθορίζει τη μοίρα τους. Και σίγουρα ένας τρίτος άξονας του βιβλίου είναι η αυτογνωσία. Οι ήρωες επιλέγουν την προσωπική τους φυγή ως το όχημ

Η αναγνωστική προσέγγιση της Μαρίας Ντότσικα στο Παραμύθι της Βροχής

Εικόνα
Το παρακάτω κείμενο έστειλε η καλή φίλη και συγγραφέας Μαρία Ντότσικα και την ευχαριστώ πολύ!!!   Λίγες σκέψεις για «Το Παραμύθι της Βροχής» Το Παραμύθι της βροχής αισθάνομαι ότι είναι μια γραφή που ανιχνεύει την εκπλήρωση του πόθου για την αληθινή ζωή. Οι δρόμοι της συγγραφικής σκέψης φαίνεται πως γλιστρούν στο χθες διαπερνώντας γεωγραφικά και φιλοσοφικά σύνορα, προκειμένου να οδηγήσουν στην κάθαρση και άρα στη λύτρωση τη βασική ηρωίδα, αλλά και να ολοκληρώσουν την πορεία ζωής και δράσης των «παρακείμενων» αυτής ηρώων. Άνθρωποι, σαν εσένα, σαν εμένα, σαν τον καθένα, οσμίζονται ότι η ζωή τούς περιμένει με τις απαντήσεις για τα ερωτήματα και τις αγωνίες τους ή με καλύτερα ερωτήματα εκεί που η τόλμη τους θα τους ταξιδέψει. Κυρίαρχες δυο γυναίκες, προερχόμενες από διαφορετικούς αλλά ίσως και παρόμοιους κόσμους, συναντούν την αρσενική αφόρμηση για την εσωτερική τους επανάσταση. Στη φαινομενικά ανερμάτιστη πορεία του επαναστατημένου «εγώ» τους, που κατά το μάλλον ή ήττον υπον

Τέσυ Μπάιλα: «Το παραμύθι της βροχής»…του Θεοχάρη Παπαδόπουλου

Εικόνα
«Το μόνο που απαιτείται είναι να αφήσεις τα μάτια της ψυχής σου να ανοίξουν διάπλατα για να δουν τα μυστικά που συνδέουν τους ανθρώπους όταν αποφασίσουν να πετάξουν από πάνω τους τα γεωγραφικά τους όρια και τότε θα αντιληφθείς ότι οι άνθρωποι είναι παντού τόσο όμορφοι και τόσο ίδιοι, είτε μιλούν μια κοινή γλώσσα είτε όχι. Καμιά φορά αλλάζουν μόνο το χρώμα ή οι συνήθειες. Τα υπόλοιπα όμως είναι ολόιδια και οι άνθρωποι παντού μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια λάθη, τις ίδιες σκέψεις. Φτάνει μόνο να ξέρει να δίνει ο ένας το χέρι στον άλλον, σε μια ιερή χορογραφία συναδέλφωσης» http://www.dimoi-news.gr/article_read.php?id=29168 Ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα, που έχει ο άνθρωπος είναι και αυτό του σκοπού για τον οποίο βρέθηκε στη ζωή. Σε αυτό το ερώτημα υπάρχουν δυο αντικρουόμενες απόψεις: Η πρώτη άποψη υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος είναι ταγμένος σε κάποιο σκοπό, ότι ένα αόρατο χέρι τον προορίζει και τον οδηγεί και ότι οι αποφάσεις του είναι προκαθορισμένες, έστω και αν ο ίδιος δε

Γλωσσικοί σταθμοί της ελληνικής γλώσσας

Εικόνα
ΠΗΓΗ http://www.alphastamps.gr από το thinkfree.gr  http://www.thinkfree.gr/opinions/%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83 Γράφει η Τέσυ Μπάιλα / tbailavaila@yahoo.gr Αν οι λέξεις αποτελούν το όργανο της διάνοιας και το όχημα σε μια πορεία προς την κατάκτηση της γνώσης, η γλώσσα η ελληνική αποτέλεσε το παλλάδιο ενός μεγάλου πνευματικού ορίζοντα. Η ελληνική γραφή, με τη μορφή αλφαβήτου, εμφανίζεται στα τέλη του 8ου αιώνα και από τότε αποτελεί μιαν αδιάσπαστη κληρονομιά μέχρι τις μέρες μας, η εξελικτική πορεία της οποίας συνιστά αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης. Με αφετηρία την ομηρική γλώσσα στα έπη βλέπουμε ότι η αρχαία Ελληνική γλώσσα παρουσίαζε διαφορές. Διακρινόταν σε διαλέκτους τα κύρια χαρακτηριστικά των οποίων συνιστούσαν τρεις βασικές ομάδες ελληνικών διαλέκτων: την Ανατολική ομάδα, με χαρακτηριστικό κορμό την Ιωνική-Α

Σέβη Τηλιακού: Τα όνειρα τα πλέκεις με το βελονάκι, εκδ. Έναστρον

Εικόνα
Τα όνειρα τα πλέκεις με το βελονάκι! Ένας τίτλος που αρχικά ξαφνιάζει και προσωπικά με έκανε να γυρίσω πίσω σε άλλες εποχές, τότε που ακόμα οι γυναίκες έπλεκαν πράγματι τα όνειρα αλλά και τις πίκρες, τις χαρές και τις λύπες, τις προσδοκίες και συχνά την οργή τους, πόντο-πόντο με το βελονάκι τους, χρησιμοποιώντας το κουβάρι τους για να πλέξουν το δικότ ους μίτο της Αριάδνης, τον   μίτο της επιβίωσής τους. Τότε που οι γυναίκες μύριζαν λεβάντα και βασιλικό, ζεστό ψωμί, αλισίβα κι αγάπη. Με αυτά στο νου άρχισα να διαβάζω το βιβλίο της Σέβης Τηλιακού και σιγά-σιγά κατάλαβα ότι και η ίδια η Σέβη όλα αυτά τα χρόνια έπλεκε με το κουβάρι των ονείρων της το δικό της εργόχειρο. Ότι η ωθητική δύναμη που την ανάγκασε να γράψει αυτό το μυθιστόρημα είναι η αγωνία της να αναδείξει τις βαθύτερες συγκινησιακές αφετηρίες αλλά και οι αξίες των ανθρώπων μιας περασμένης εποχής, την οποία αναπολεί και μας τη συστήνει με έναν δικό της, ιδιαίτερο τρόπο. Λένε πως κάθε συγγραφέας έχει ένα προσωπικό τ

Η μελαγχολία των πέτρινων ματιών

Εικόνα
  Μια ανάγκη να βιώσει κανείς την αναλογία που υπάρχει ανάμεσα στην εικονιστική παράσταση της μελαγχολίας, όπως αυτή εξιστορήθηκε στα αττικά επιτύμβια της κλασικής Αθήνας και σ’ αυτό που τελικά εκφράζουν τα επιτύμβια αυτά στάθηκε η αφορμή για μια μελέτη πάνω στη γοητεία των αιώνιων ματιών, όπως τα φιλοτέχνησε ο καλλιτέχνης της εποχής. Τα αττικά επιτύμβια με τη διαφάνεια του θανάτου αποτυπωμένη στη προσφερόμενη μαρμάρινη επιφάνεια αποτελούν από μόνα τους τον καλύτερο σχεδιασμό σε μια μελέτη για τη μελαγχολία του θανάτου. Πρόκειται για τα γλυπτά που υμνούν τη ζωή και τη δύναμή της με χαραγμένη τη θλίψη επάνω στην πέτρα. Ο σύγχρονος θεατής των επιτύμβιων αυτών θαμπώνεται κυριολεκτικά από τα πετρωμένα βλέμματα των απεικονιζόμενων μορφών, μια θλίψη που ακινητεί πάνω στις μαρμάρινες μορφές, τόσο αυτών που χάθηκαν όσο και αυτών που τους συνοδεύουν στον τελικό αποχαιρετισμό. Ο χρόνος άδηλος λίγο πριν το τελικό ταξίδι, παραμένει ασήμαντος και γι’ αυτό το λόγ

Μιλώντας για τα παραμύθια

Εικόνα
Μιλώντας για παραμύθι θα πρέπει αναμφίβολα να προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο Παραμύθι. Ένα αυτονόητο ερώτημα που προέκυψε όταν τον 19ο αιώνα άρχισε η καταγραφή των παραμυθιών από τους αδελφούς Γκριμ ήταν πώς προήλθαν τα παραμύθια. Πώς γεννήθηκαν. Ποια είναι τα γενεσιουργά αίτια των παραμυθιών και κατ’ επέκταση, πώς διαδόθηκαν, ποιες λειτουργίες εξυπηρετούσαν και ποια χαρακτηριστικά έχουν τα οποία διαφαίνονται μέσα στους συμβολισμούς τους. Ο τεράστιος όγκος του υλικού που έχουμε από παραμύθια έχει ταξινομηθεί και είναι ενδεικτικός των θεωριών που αναπτύχθηκαν για τη γένεσή του είδους. Ωστόσο αυτό που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι αρχικά το παραμύθι υπήρξε ένα προφορικό είδος που καλλιεργήθηκε από απλούς ανθρώπους όταν αυτοί προσπάθησαν να εκφράσουν τόσο την κοινωνική τους θέση όσο και τη σχέση τους με τη φύση, τις επιθυμίες τους, τις αντιλήψεις τους. Και καθώς τα παραμύθια διαμορφώνονταν από κοινωνία σε κοινωνία, ανάλογα με τις αντιλήψεις που επικρατού

Η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας της Ελένης Γκίκα

Εικόνα
« Ένα έργο παραμένει πάντα ανοιχτό στο ενδεχόμενο». Με αυτή τη φράση κλειδί η συγγραφέας Ελένη Γκίκα μας καλεί να ξεκλειδώσουμε τους μυστικούς κόσμους των ηρώων της και να αναζητήσουμε την ηδονή του αναπάντεχου που σε ξαφνιάζει όταν αφεθείς να αποκρυπτογραφήσεις τα νοήματα που ενυπάρχουν μέσα στις λέξεις της. Λέξεις που με επιδεξιότητα και σοφία «υφαίνει» η Ελένη Γκίκα σε ένα λόγο που ρέει, προσεγγίζοντας  με χειρουργική ακρίβεια φιλοσοφικούς στοχασμούς σε μια αρμονική συμπύκνωση νοημάτων, ένα προσωπικό παιχνίδι στο οποίο αρέσκεται η συγγραφέας. Με πρώτο υλικό τη συναρμολόγηση νοημάτων μέσα από τις λέξεις η Ελένη Γκίκα στο βιβλίο της αυτό σκηνοθετεί εικόνες απαράμιλλης αισθητικής, μέσα στις οποίες ο αναγνώστης καλείται να διακρίνει τους πολυδαίδαλους μηχανισμούς που την ώθησαν στη δημιουργία τους και να τους θέσει σε λειτουργία για μια διακειμενική συνομιλία με κείμενα άλλων σπουδαίων δημιουργών. Άλλωστε η ίδια έχει πλήρως απορροφήσει το έργο τους και μας το προτείνει, πε

Το Παραμύθι της Βροχής στο Φεστιβάλ ΦΛΥΓΟΝΙΟΝ

Εικόνα
Στο μαγευτικό Κυριάκι Βοιωτίας και στον πανέμορφο ξενώνα Φλυγόνιον παρουσιάστηκε Το Παραμύθι της βροχής που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δοκιμάκης.Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εμπνευστή του Φεστιβάλ κ. Γιώργο Γκώνια για την πρόσκληση και τη ζεστή φιλοξενία του, καθώς και σε όλους τους υπεύθυνους του φεστιβάλ, στους ιδιοκτήτες του ξενώνα Φλυγόνιον και σε όλους όσοι παρευρέθησαν στην εκδήλωση και μας τίμησαν με την παρουσία τους, ανάμεσα στους οποίους και ο αντιδήμαρχος του Δήμου Λεβαδέων. Η βραδιά ξεκίνησε με τον χαιρετισμό του Γιώργου Γκώνια. Στη συνέχεια για το βιβλίο μίλησε αναλυτικά  η κ. Μαριάννα Φωτοπούλου κι εγώ. Η βραδιά διανθίστηκε με την προβολή δύο βίντεο που δημιουργήθηκαν για το βιβλίο σε μουσική επένδυση του μαθητή Νίκου Γουλανδρή και έκλεισε με ένα βίντεο ακόμη με το βασισμένο στο βιβλίο  τραγούδι σε στίχους του Γιώργου Γκώνια και μουσική του Βαγγέλη Καζαντζή που ερμηνεύουν ο Βαγγέλης Καζαντζής και η Μαρίνα Δακανάλη. Η Ομιλία της κ. Φωτοπούλου: ΜΑΡΙΑΝ